De Kerk der Reformatie (48)

Wanneer wij dus uit kracht, dat iedereen voor God gelijk staat opkomen tegen een standheerschappij, dan zal het nu voor ieder wel duidelijk zijn, dat hiermede niet bedoeld is het onderscheid van stand te niet te doen. Wie buigt voor de uitspraak der Schrift, „rijken en armen ontmoeten elkander, de Heere heeft ze beiden gemaakt, wie kan indenken het woord van Jesaja, waar God zegt, Ik heb den smid geschapen, die de kolen in 't vuur aanblaast,” zal wel niet zoo dwaas zijn om het onderscheid van stand te willen opheffen!
Dat te willen zou een vermoorden zijn van heel het sociale leven. Maar standheerschappij is de hooghartige bejegiging, is het liefdeloos gedragen jegens hen, die ondergeschikten heeten en die menigwerf op een toon zijn aangesproken, die het bloed in de aderen op 't kookpunt bracht.
Ik althans kon mijn verontwaardiging niet bedwingen toen ik een stukje las in een boekske van prof. Jonker, dat maar niet uit de lucht gegrepen is, doch op waarheid blijkt te berusten.
Wat zegt ge van de volgende episode door genoemden professor verhaald als een staaltje van verregaande hooghartigheid.
Een schatrijk jonker beveelt op hooge toon een achtenswaardige grijsaard (de man heeft het mij zelf verteld, voegt prof. Jonker er bij) die in de open lucht de bevelen van zijn heer afwacht en na hem eerbiedig gegroet te hebben de vrijheid neemt om van wege de felle koude zijn hoofd te dekken, hem blootshoofd aan te hooren, zit dan hierin niet zulk een gruwel van verdrukking en knechting aan de Middeleeuwen en verwondert mij met de revolutiedrift, die op heden de massa bezielt.
Maar zulk een standoverheersching heeft met gezag niets uit te staan, integendeel wordt er door gewraakt.
Gezag is in 't diepst van zijn beteekenis een hemelvonk, die alleen op 't altaar van Heilige toewijding aan God kan lichten. Geen hooghartigheid, geen geweld, geen verdrukking mag over den drempel treden van den tempel, waar dat altaar staat gebouwd.
Wie met gezag op aarde optreedt moet vóór alle dingen zich wel bewust zijn, dat hij dit niet bezit jure suo, uit zich zelf, maar dat hij slechts optreedt als orgaan van Gods wege. Het is de vloek der Fransche revolutie, gelijk het de kanker van het heden en van de toekomst is, dat de massale menschheid dit goddelijk gezag met voeten treedt.
Het revolutionaire stelsel heeft boven aan op baar werkprogram staan, dat het volk alleen souverein is en uit het volk — niet uit God — spruit het gezag voort, zoodat de de. vraag voor een natie niet is, wat zegt God, doch alleen de volksstem beslist.
Het souverein gezag van God wordt dus een bespotting, het Woord houdt op autoriteit te hebben en het geen alleen autoriteit heeft en die over kan dragen is de mensch, die met andere menschen saam beslist.
De mensch is dan zijn eigen wetgever, zijn eigen rechter, zijn eigen koning en om nu te voorkomen dat al die koninkjes en souvereinen met elkaar in botsing komen zijn er natuurlijk regelen en voorschriften en wetten noodig, want anders begrijpt ieder wel dat heel de maatschappij spoedig onderste boven viel.
Een overheid is in dit revolutionaire regime natuurlijk niet toelaatbaar. Bijbelsche uitspraken, dat de machten van God zijn geordineerd, dat de overheid Gods dienares, dat men alle menschelijke ordening onderdanig moet zijn om des Heeren wil, dat zijn uitspraken, zoo wordt geoordeeld voor een slavenmoraal; maar niet voor vrije onafhankelijke burgers.
Een overheid — weg er mee — zoo snauwt u de bolsjewist toe, dat is een knechting, die tot het verleden moet behooren.
Wij hebben geen overheid noodig maar alleen menschen, die belast zijn met het uitvoeren der wetten. Deze uitvoerders, deze lasthebbers regeeren alleen bij de gratie van het volk en op deze hoogte van volksheerlijkheid en volkssouvereiniteit wordt dan de vaam geplant, waaromheen bij 't schuimen van den beker wordt gezongen „geen God en geen meester.”
Lijnrecht tegenover deze leer der volkssouvereiniteit staat nu het Christelijk beginsel, dat zijn uitgangspunt kiest in Gods Woord en dat niet leeft bij het parool: „God, de Almachtige, er onder en de mensen er boven”, maar dat zijn wachtwoord kiest in de spreuk: „de Heere onze wetgever, de Heere is onze Koning”.
Wanneer er nu menschen zijn, die gezag, 't zij in den Staat 't zij in de Kerk uitoefenen, dat geschiedt niet uit eigen oppermacht, maar heeft zijn oorsprong in de souvereiniteit Gods. God, de Allerhoogste is het, die Zijn gezag middelijk uitoefent door menschen, die optreden als organen van Gods wege.
Jezus heeft dit eens duidelijk laten voelen toen bij tot Pilatus, de plaatsbekleeder van den keizer van Rome, zeide: „Gij zoudt geen macht hebben tegen Mij als het u niet van boven gegeven ware”.
En vergeet dan niet dat dit het antwoord was op Pilatus' hooghartige vraag: „Spreekt Gij tot mij niet?
Weet Gij niet, dat ik macht heb U te kruisigen en macht heb U los te laten”. En nu Iaat de Heere aanstonds aan dien heidenschen landvoogd voelen, dat gezag niet een macht is, die hij in zich zelf bezit, maar dat hij dit alleen heeft te danken aan den Allerhoogste, die de geesten der vorsten als druiftrossen der aarde afsnijdt, die den koningen der aarde vreeselijk is”.

Nu komen wij er van zelf toe om eerst het onderscheid te bepalen tusschen het gezag, dat in den staat, en hst gezag dat in de kerk wordt uitgeoefend.

A.(Apeldoorn)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen