De Kerk der Reformatie (49)

Het gezag dat de overheid uitoefent en het gezag zooals het in de kerk van Christus bestaat, zijn in oorsprong en strekking grootelijks van elkander onderscheiden.
De oorsprong van het overheidsgezag komt eenig en alleen in Gods souvereiniteit, waarvoor elk mensch diep eerbiedig het hoofd heeft te buigen.
Wanneer wij voor de overheid buigen dan doen wij dit alleen omdat zij oen instrument is in de hand van den Heere des hemels en der aarde. Wie deze hartader wegsnijdt ziet onmiddellijk het levensbloed uit 't lichaam van den Staat wegvloeien en geen middel is bij machte om den Staat voor bezwijken te hoeden.
Wanneer de mensch niet meer in zijn consecientie zich gebonden weet, dat niet de overheid als zoodanig, maar dat God zelf door middel van die overheid tot gehoorzaamheid verplicht, dan zijn de sluizen opengezet voor allerlei willekeur en revolutionaire woelingen, wijl dan alleen het recht van den sterkste kan heerschen.
Dit overheidsgezag nu doelt rechtstreeks om den wassenden stroom der ongerechtigheid in deze wereld der zonde te stuiten en treedt mitsdien ook dringend en met geweld op. Zij draagt het zwaard niet te vergeefs en zij is een wreker tot straf dengene, die kwaad doet.
Hoe geheel anders verhouden zich de zaken, wanneer het 't gezag in Christus kerk geldt.
Hier beleeft het een gezagsoefening, dat niet uit Gods souvereiniteit, maar dat rechtstreeksch uit het Koningschap van Christus voortvloeid, dat geen zwaard kent, dan alleen het zwaard des Geestes en dat geen dwang wenscht dan alleen de tucht des Heiligen Geestes. Waar de overheid uitsluitend 't oog heeft te laten gaan over het uitwendig leven en 't burgerlijk bestaan eens menschen, daar grijpt het gezag in Christus kerk veel dieper en dieper en gaat het ook over 's menschen innerlijke bestaanswijze, over zijn eeuwigen welstand.
Hieruit moet van zelf voortvloeien, dat beider sfeer altijd streng onderscheiden moet zijn en dat geen kerk door de overheid zich mag laten knechten om in haar geestelijk sfeer een vreemde smetstof te laten binnen dringen. Van daar, dat nooit de Staatskerk, maar altijd de vrije kerk het ideaal van een Gereformeerd volk moet zijn.
Ik weet, dat er zijn, die met de idee van een vrije kerk in de knel raken en die haar van independentisme niet vrij weten. Zelfs een man als Dr. Kromsigt, die dikwerf zoo helder kan denken en schrijven, is in deze onbegrijpelijke fout gevallen. In zijn werkje „de afscheidings-beginselen in bun bedenkelijke strekking voor kerk en volk”, schrijft Kromsigt deze enormiteiten, die slechts verbazing bij ons kunnen wekken en onwillekeurig ons doen uitroepen, hoe is het toch mogelijk dat een man van zooveel capaciteiten, zulke rariteiten op het papier durft te zetten.
Hij schrijft toch en laat het dan nog wel cursief drukken:
Het vrije kerkbegrip is in den grond der zaak eene Remonstrantsche dwaling stoelende op een Independentischen wortel.
Het berust op deze grondgedachte, dat niet wij door Christus tot Zijn kerk worden vergaderd, maar dat wij ons zelf door een soort vrijwillig contract (hier komt de Remon-strantsche „vrije wil” voor den dag) tot een willekeurige kerk aansluiten.
Natuurlijk is in dit laatste geval de kerk een bloot menschelijke vereeniging geworden”.
Tot zoover Dr. Kromsigt. Wanneer nu hier de idee van eenige kerk juist ware geteekend, dan konden wij niet beter doen dan hoe eer hoe beter die kerk verlaten, want zulk een kerk is een miskenning van het Koningschap van Christus en dan zou natuurlijk Dr. Kromsigt gaarne zien, dat wij met pak en zak naar de volkskerk overliepen.
Maar het beeld, dat hier van een vrije kerk gegeven wordt is door en door foutief, is niet ontleend aan de werkelijkheid, en niet gegrond in de historie, maar is gegrepen uit het filosofisch Theologisch stelsel van een man als Schleiermacher, in wiens oog de kerk was een corporatie, een genootschap, een vereeniging, die uit eigen vrije wilskeuze is geboren.
De vrije kerk is kort gezegd, zulk een openbaring van het lichaam, van Christus, die in geen enkel opzicht Staatsinmenging gedoogd.
Een vrije kerk heeft als parool dat hij zich vrij en zelfstandig kan ontwikkelen en de historie heeft daghelder aangetoond, dat zij haar ontstaan uitsluitend dankt aan het verzet tegen de heerschappij van den Staat over de Kerk.
„Wanneer dan ook de tegenstelling wordt uitgespeeld. Vrije kerk òf volkskerk,” dan aanvaarden wij die tegenstelling niet, omdat dit geheel met de historie in strijd is. De onomkoopbare stem der historie heeft het den onbevooroordeelden onderzoeker geleerd, dat vrije kerk staat tegenover Staatskerk die altijd haar Suprematie over de kerk wilden handhaven waartegen al wat Gereformeerd dacht zich met hand en tand verzette.
Van daar dat in een vrije kerk, die zich geheel naar de eisch van Gods Woord moet inrichten feitelijk slechts één ambt bestaat nl. het ambt van Christus en dat de ambtsdragers, zullen wij hen juist onderscheiden, het ambt van Christus hebben te bedienen,
Zijne ambtsdragers zijn,
Zijn Woord hebben te brengen,
Zijn gezag hebben uit te oefenen.
Hier moet alle menschelijke willekeur ton eenemale zijn buitengesloten, hier mag geen volksgunst parten spelen, hier moet in den naam des Heeren worden opgetreden met zoo diepe zielsovertuiging, dat het Woord van Jezus alle kracht behoudt, „wat gij op aarde binden zult, zal in de Hemel gebonden wezen en wat gij op de aarde ontbinden zult, zal in den Hemel ontbonden wezen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen