Vragenbus

Het zaad, dat van zelf uitsproot.

Th. V. de V. vraagt naar de beteekenis van Marcus 4 : 28, 29.
In de schoone gelijkenis, door Marcus bewaard, geeft Jezus aan beeld van den ontwikkelingsgang van het Koninkrijk Gods of dat der hemelen. Er is sprake van een landman, die in den met zorg toebereiden akker het zaad uitstrooit. Maar hierop valt niet de nadruk, maar wel op wat met dat zaad in den akker geschiedt. Want als hij hat zaaien heeft verricht, is zijn arbeid ten einde. Hij gaat heen; het is voor hem een tijd van wachten. Het zaad te doen uitspruiten staat niet in zijn vermogen.
Maar intusschen ontkiemt in den donkeren schoot der aarde het uitgestrooide zaad. Er komt leven, beweging. Straks dringt zich dat leven in groene spruitjes door de aardkluiten heen, wordt grooter en grooter. Maar hier schuilt een geheim, dat alle denken te beven gaat. Dat het zaad uitspruit, ziet hij voor zijn oogen; maar hoe dit geschiedt kan hij niet vatten. 't Is voor hem een verborgenheid.
De landman weet niet, hoe het gebeurt, „want de aarde brengt van zelve vrucht voort, eerst het kruid, daarna de aar, daarna het volle koren in de aar.” Natuurlijk moeten deze woerden in oneigenlijken zin opgevat worden. Recht beschouwd gebeurt er van zelf niets. Alles heeft een oorzaak; en de eerste oorzaak van alles is God, Die het gras op de bergen doet uitspruiten. Hij geeft den wasdom, maar zoo verborgen voor het menschelijk oog, alsof het van zelf gaat. God volgt in den ontwikkelingsgang van het zaad de wet, die Hij gaf. Zoo volgt op den zaaitijd de oogsttijd; maar tusschen die beiden in, is het de groeitijd; eerst het kruid, daarna de aar en daarna het volle keren in de aar.
Zee teekent Jezus de ontwikkelingsgang van het koninkrijk der hemelen. Het zaad is Gods Woord, dat uitgestrooid wordt op den akker der wereld. Zaaien laat God doen. Daartoe gebruikt Hij menschen, die Hij tot Zijn mode-arbeiders maakt Maar daarin bestaat dan ook alleen hun werk. Laven staat bij hen niet te geven. „Paulus kan slechts planten, Apollos alleen nat maken, maar God geeft den wasdom.”
Welk een verootmoedigende gedachte voor den mensch, die zooveel kan, zooveel weet. Wat is hij, met hoeveel garen ook bedeeld, toch een gering instrument! Hoe blijkt dat ook en inzonderheid in het rijk der genade. Gods werk gaat zoo verre boven ons denken uit. 't Is zoo ondoorgrondelijk. Daar valt een zaadje van Zijn Woord in het menschenhart; het ligt daar schijnbaar zonder vrucht. En, ziedaar, God geeft aan dat zaad wasdom; er komt leven, beweging, en de mensch ziet dat, maan weet niet hoe. Alle leven, zoo natuurlijk als geestelijk, is mysterie. Dat men toch van deze waarheid meer doordrongen ware, inplaats van te willen meten of wegen. We weten het niet, maar Gods werk komt openbaar. Langzaam, naar onze gedachte, maar zeker. Eerst het kruid, dus niet aanstonds de lijpe korenaren. Alles heeft zijn bestemden tijd. Vergete men het niet, opdat de dag der kleine dingen niet veracht worde En zoo groeit het genadewerk; 't moet alles naar Zijn Wetten hoeren. God staat voor Zijn eigen werk in. Wat Hij begon, zal Hij ook voleindigen. Maar niet naar onze wijze van oordeelen, maar volgens Zijn welbehagen. Tusschen zaaitijd en oogsttijd de groeitijd, waarin God werkt, zeker werkt.

Is op het land een band vol keren,
Gekoesterd door de zon,
't Zal op 't gebergt geruisch doen hoeren
Gelijk de Libanon.

A. (Apeldoorn) G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen