Vragenbus

B. te W. vraagt: „Is het op grond van Gods Woord geoorloofd, dat iemand, die zonder eenige hoop op genezing vele medici heeft bezocht, zich wendt tot een somnabule, door wier toedoen reeds meerdere personen van een dergelijke ziekte genezen zijn?”
Voor hen, die niet recht weten wat een somnabule is, zij opgemerkt, dat hiermede iemand wordt aangeduid, die kunstmatig in een slapenden toestand is gebracht. De volksmond noemt haar dan ook „de slapende juffcouw”. Deze, onder hypnose, in slaap, gebrachte juffrouw, heet het, is daardoor in een toestand van helderziendheid geraakt, waarin voor haar geestesoog de toekomst ontsluierd ligt, en haar de geheimen van de meest verborgene zaken ontsloten worden. In dien slapend-wakenden toestand is zij de vraagbaak voor de meest uiteenloopende zaken. Ook in betrekking tot ongeneeslijke krankheden raadpleegt men haar.
Natuurlijk kan het rapport, door een somnabule uitgebracht, niet gecontroleerd worden; maar wel staat vast, dat vele goedgeloovigen op de meest schaamtelooze wijze bedrogen zijn. Niet de „slapende juffrouw”, maar hij, die haar hypnotiseert, dat is, in dien kunstmatigen slaap brengt, heeft de leiding bij het oplossen van moeielijke en verborgene zaken. Hij heeft controle over haar geheugen, waarnemingen en wil. Zij is slechts een instrument in zijn hand. En wijst men dan op de resultaten hierdoor verkregen, dan is het altijd maar weer de vraag: zijn het goede resultaten? Ik bedoel, is de mogelijkheid van allerlei nevenwerkingen buitengesloten? Bij het voorschrijven van medicijnen houdt een geneesheer met die z.g.n. nevenwerkingen altijd rekening. Een geneesmiddel zou b.v. afdoende zijn voor de een of andere kwaal, maar mag niet toegediend, omdat het b.v. gevaar voor een zwak hart zou opleveren. Een somnabule schrijft een middel voor, dat wellicht uitstekend is voor de krankheid, maar voor andere levensfunctien verderfelijk is.
Behalve lichtgeloovigheid, waardoor men alles voor zoete koek opeet, wat zulk een „slapende juffrouw” als vrucht harer helderziendheid iemand voorzet, behoort er veel moed, of overmoed toe, om, waar de wetenschap onmachtig blijkt tot helpen, zich aan iemand toe te vertrouwen, die absoluut niet te controleeren is. 't Doet denken aan een speler, die alles wat hij nog bezit op één worp zet: alles winnen, òf alles verliezen. Een wanhoopsdaad.
Maar ook moet de vraag onder de oogen worden gezien: mag ik mijn gezondheid verkrijgen ten koste van de gezondheid van een ander. Dat hypnotiseeren van de somnabule is maar niet een onschuldig vermaak. Niet alle menschen zijn daarvoor geschikt. Alleen zij, die een uiterst gevoelig zenuwgestel hebben, voor de geringste indrukken vatbaar, kunnen dienst doen. Na elken „hypnotischen slaap” wordt het zenuwgestel zwakker, en dit oefent ten slotte een verwoestenden invloed uit, zoodat een somnabule een hysterische lijderes wordt. Moet alleen op grond hiervan niet het raadplegen van zulk een ongelukkige ten strengste veroordeeld worden?
Afgedacht van alle bedrog, dat op dit terrein geoefend wordt, kan het niet, of het somnabulisme voert ons op het geheimzinnig gebied van het zielsleven. Op dit terrein oefent God Zijn invloed, maar niet minder satan. En waar het den „menschenmoorder” te doen is den mensch in zijn macht te hebben en te houden, maakt hij van alles gebruik om zijn macht uit te breiden, te handhaven. We worden in onze meening, dat satan ook op dit gebied zijn krachten laat gelden, versterkt door het woord van Kurtz den bekenden Duitschen theoloog: „Bij vele uitspraken der heidensche orakels, zoowel als bij de openbaringen van moderne somnabules of clairvoyantes is de werking eener boosaardige, kwaadbedoelende, moedwillig op het dwaalspoor leidende intelligentie, dat is, met verstandelijk inzicht begaafde macht niet te miskennen.” Ter illustratie van deze meening wijst Kurtz op de verklaring van Groenlandsche angekoks (toovenaars), nadat zij tot het Christendom waren overgegaan, dat veel van hunne tooverkunsten bedrog geweest was, maar dat er zich ook vaak iets daemonisch (duivelsch) in gemengd had, hetwelk zij nu, wel is waar, verafschuwden, maar toch niet beschrijven konden.”
Waarom zouden we niet mogen aannemen, dat satan genezingen werkt door middel van somnabules, ten einde daardoor de zielen door bijgeloof te omstrikken en haar als een buit te vervoeren? Of kenmerkt zich onze tijd niet door daemonische werkingen schier op alle gebied. De wereldhistorie nadert haar einde; alles dringt heen naar den eindkamp tusschen Christus en satan.
Maar ook meen ik, dat Gods Woord het raadplegen eener somnabule ten strengste veroordeelt. Volgens 2 Koningen 1:2 zond Ahazia, koning van Israel, in zijn krankheid boden met den opdracht: „Gaat heen, vraagt Baäl-Zebub, den god van Ekron, of ik van deze krankheid genezen zal”. Dat Filistijnsch orakel werd geraadpleegd, zooals men dat heden een somnabule doet. Ook in dit opzicht is er niets nieuws onder de zon. Volgens heidensch bijgeloof had Baäl-Zebub de gave der voorspelling, waarvan een druk gebruik werd gemaakt. Maar nog zijn des konings boden niet tot Ekron genaderd of op bevel van den Engel des Heeren, treedt de profeet hun tegemoet met de boodschap: „Gaat heen, keert weder tot den koning, die u gezonden heeft en spreekt tot hem: „Zoo zegt de Heere: „Is het, omdat er geen God in Israel is, dat gij zendt om Baäl-Zebub, den god van Ekron, te vragen? Daarom zult gij van dat bed, waarop gij geklommen zijt, niet afkomen, maar gij zult den dood sterven”.
Is er krachtiger bewijs noodig, dat de Heere streng veroordeelt, wat Hem passeert, om hulp bij het schepsel te zoeken, en vleesch tot zijn arm te stellen. God keurt niet af het gebruik der middelen, integendeel, Hij roept er toe. Maar op het gaan naar Baäl-Zebub te Ekron en te Endor heeft de Heere nimmer zegen gegeven. Krummacher maakt deze kantteekening: „Het is een gevaarlijk spel met voorbijgang van God en Zijn Woord, den sluier der onzichtbare wereld te willen oplichten, en in de tooverkringen van geestenzieners, bezweerders, dweepers, geïnspireerden enz., zijn nieuwsgierigheid te willen bevredigen. Op zulke wegen heeft reeds menigeen gezichten aanschouwd, en oplossingen verkregen, waarbij hem de haren te berge zijn gerezen, en die hem voor altoos de rust zijns gemoeds deden verliezen; menigeen heeft op zulke gangen voor altijd het licht der Waarheid verloren, terwijl zijn ziel dwalingen en leugens in zich opnam, of zich ten langen leste in de vreeselijke afgronden van zielsziekte of waanzin terugvond.”
„Is er dan geen God in Israel, dat gij heengaat om Baäl-Zebub, den god van Ekron, te vragen?” Bevat dit woord ook voor onzen kranken tijd geen duidelijke vingerwijzing. Hoevelen, en onder hen die Gods huis bezoeken, Zijn Woord lezen, Zijn Naam aanroepen, die door slechte raadgeving den weg naar Ekron inslaan. De wereld is zeer geavanceerd, maar naar haar ondergang toe. In onzen tijd zien we opbloeien het occultisme, dat is de wetenschap der verborgene krachten. Men heeft gebroken met het geopenbaarde Woord, God den rug toegekeerd, en in een ziekelijk verlangen naar het verborgene, en geheimzinnige, werpt men zich in de armen van het bijgeloof. De eeredienst van den god van Ekron is weer in eere hersteld, en velen knielen voor Baäl-Zebub.
Is er dan geen God meer in Israel? En waar is de kracht van het geloof in Zijne voorzienigheid. Als liefde en wetenschap onmachtig schijnt van krankheid te verlossen, waar is dan het kinderlijk buigen onder Gods beproevende hand, om in tegenspoed geduldig te zijn? Beter zoo krank, dan door den duivel genezen!

A(Apeldoorn), G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen