Onze Kerkregeering

De Armenwet heeft dus getracht de zelfstandigheid der diaconieën te handhaven, en ze rechtspersoonlijkheid te verleenen (wat niet zeggen wil: bevoegdheid om te handelen buiten den kerkeraad om). Tegenover deze gunsten staan echter ook plichten.
De eerste plicht hebben wij reeds genoemd, n.l. om volgens Art. 6 der Armenwet aan B. en W. op te geven, „de statuten of het reglement” der diaconie.
De tweede plicht vinden wij in Art. 12 der A. W., n.l. de verplichting der diakenen om inlichtingen te verstrekken aangaande zulke armen, die door hen ondersteund, ook bij eene andere instelling van weldadigheid om ondersteuning vragen. Wendt iemand, die tot de Christ. Geref. kerk behoort, zich om steun b.v. bij Armenzorg of bij eene andere instelling van weldadigheid, dan zal het vermoeden bij die instelling rijzen, dat de aanvrager reeds door de diaconie der Christ. Geref. kerk gesteund wordt. Die instelling van weldadigheid wendt zich dan tot den Armenraad of tot den beheerder van het register van inlichtingen of desnoods tot B. en Weth. om inlichtingen. Deze wenden zich nu tot de diaconie der Christ. Geref. kerk met de vraag of en, zoo ja, in welken vorm en met welk bedrag die aanvrager gesteund wordt. Op die vraag moet volgens de A. Wet „binnen een week schriftelijk geantwoord” worden door onze diaconie. Zij bericht dan of zij al of niet steunde, of dat zij van plan is dien vrager (lid onzer gemeente) te steunen en tot welk bedrag.
Het bekomen antwoord wordt dan door B. en Weth. of door den beheerder van het register of door den Armenraad aan de instelling, die om inlichtingen vroeg, medegedeeld.
Dit is eene zeer nuttige bepaling, 't Is wel niet zoo aangenaam, dat eene diaconie opgaaf moet doen aan vreemden inzake den steun, dien zij aan een arm lid der gemeente schenkt (want de linkerhand moet niet weten, wat de rechter doet), maar de oorzaak ligt hier bij dit lid, dat van twee walletjes wil eten en naast den steun der diaconie ook dien van anderen wenscht te bekomen, en daardoor soms meer ontvangt dan noodig is. Om dit nu te voorkomen, moet de diaconie inlichtingen geven. Doet zij het niet, dan wordt zij, volgens Art. 78 der A. Wet gestraft met eene boete van hoogstens 25 gulden.
Ook zijn de diakenen verplicht jaarlijks aan den armenraad of aan B. en Weth. binnen een door den Minister van Binnenlandsche zaken vast te stellen termijn, opgave te doen „van het aantal bedeelden of verpleegden, van de inkomsten uit bezittingen, makingen, collecten, subsidies of andere vrijwillige bijdragen, alsmede van de uitgaven voor onderstand van allerlei aard, voor beheer en voor andere doeleinden, gedurende het laatst afgeloopen dienst- of kalenderjaar.” Dit eischt Art. 13.
Er wordt volgens dit Art. wel gevraagd naar het aantal bedeelden en naar de som, welke in 't geheel wordt uitbetaald, maar de namen der behoeftigen armen, zoomin als wat ieder van hen persoonlijk ontvangt, behoeft medegedeeld te worden, zooals de Minister uitdrukkelijk heeft gezegd. Waar dus de diaconie enkel het getal der armen en het gezamentlijk uitgekeerd bedrag slechts behoeft te noemen, gal geen diaconie hiertegen bezwaar behoeven te hebben. Wat in den dienst der barmhartigheid gegeven wordt aan arme broeders en zusters persoonlijk, mag niet op de straten van Askelon worden gebracht, dus zulk eene algemeene opgaaf is geen bezwaar. 't Is hier slechts te doen om de statistiek van het armen wezen zoo volledig mogelijk te maken. Bij verzuim bepaalt de Wet ook hier 25 gulden boete.
Art. 14 der A. Wet spreekt over subsidie van de burgerlijke gemeente aan instel lingen van weldadigheid. Zulke subsidies zijn niet zoo gemakkelijk te verkrijgen. Er moet dan uit de boeken en rekeningen van het vorig jaar aangetoond kunnen worden, dat er werkelijk subsidie noodig is, en aan nog meer bepalingen moet worden voldaan. Wij gelooven echter niet, dat één onzer diakonieën in geval van nood bij den gemeenteraad zou willen aankloppen om subsidie. Zij zou dan eerder ter classis om de hulp der diakonieën in de classis vragen, in elk geval op kerkelijke wijze in den nood trachten te voorzien, zoodat wij Art. 14 verder kunnen laten rusten.
Art. 15 spreekt over openbare inzamelingen buiten de kerk, en luidt aldus: „Openbare inzamelingen van gelden ten behoeve van instellingen van weldadigheid, bij wijze van collecte, inschrijvingen of op eenige andere wijze, hebben niet plaats dan nadat daarvan, ten minste driemaal vier en twintig uren te voren, schriftelijk kennis is gegeven aan Burgemeester en Wethouders. B. en W. kunnen de inzameling stuiten. Het bestuur der betrokken instelling kan tegen de stuiting bij Ons in beroep komen. Van de toepassing van dit Artikel zijn uitgezonderd collecten in kerkgebouwen bij de uitoefening van den openbaren eeredienst, en die, voor instellingen eener kerkelijke gemeente, enkel aan de huizen van de lidmaten dier gemeente”. Met dit Art. hebben onze diaconieën, zoo wij hopen, geen rekening te houden, voor zoover de openbare collecten langs de huizen betreft. De kerk des Heeren mag niet bedelen langs de huizen, 't is tot oneer van Hem, die de armen aan Zijne gemeente heeft nagelaten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen