Gemeente-bearbeiding (8)

Elke leeraar kan, indien hij het nauw neemt met zichzelf, daaruit leeren, dat hij een herder zijn moet voor de gemeente, waarover hem de Heere als opziener gesteld heelt Elk lid der gemeente heeft het noodig, dat hij persoonlijk geplaatst worde voor de vraag, hoe het met hem staat in betrekking tot het geestelijke en eeuwige. Niet slechts, als hij eigenlijk niet meer is dan kerklid; even goed, als hij Gods genade deelachtig mag zijn. Wij hebben evenmin de onbekeerden te verwaarloozen, als de anderen, van wie wij. naar den aard der liefde, zulke goede gedachten hebben. De dienstknecht zij in dit opzicht zeer voorzichtig. De gemeente stoot zich er aan, als de dominé telkens en telkens weer dezelfde personen en huisgezinnen bezoekt en naar andere, zoo het schijnt, niet omziet. Deze aanstoot is niet altijd gewettigd. Waarom zou een dominé niet zijn persoonlijke vrienden hebben in de gemeente en het huisgezin van den dominé zich niet wat nauwer mogen aansluiten hij een ander huisgezin ? 't Is toch niet noodig, dat het predikantsgezin geheel geïsoleerd (afgezonderd) komt te staan in do gemeente? Ook voor den dominé is het goed, dat hij een vriend of een vriendenkring heeft, waarmede of waarin hij meer intiem (vertrouwelijk), ook wat het tijdelijke betreft, verkeeren kan. Maar evenmin als onze vrienden ons mogen verhinderen onze maatschappelijke roeping te vervallen, evenmin mag het vriendschappelijk verkeer van den dominè hem doen vergeten, wat hij der gemeente verschuldigd is. Als dat toch het geval is. dan ergert zich de gemeente met recht. Geen ambtsverzuim ten bate van persoonlijke gezellligheid!
Er kan zulk een ambtsverzuim zijn, ook al staat oogenschijnlijk niets anders op den voorgrond dan het geestelijke.
Er is onderscheid tusschen de dienaren, een onderscheid, dat tenslotte ook van God is, door aanleg, karakter en leiding. Zoo zal de een meer gevoelen voor den arbeid onder hen, die, naar zijne meening, het leven missen. Zijn aanleg drijft hem naar de buitenzijde. De grootste vraag voor hem is: Hoe zullen die zielen gevonden worden? Een ander richt zich meer naar de binnenzijde. Zijn grootste vraag in: Hoe zal het geestelijk leven tot zijn rijkste openbaring komen? De eerste zal zich dus hot beste op zijn gemak gevoelen daar, waar hij zijn kan een recht evangelist; de ander, waar de verschillende levensvragen het hart beroeren en onderwerp van overdenking en gesprek zijn.
Dat zich-meer op-zijn-gemak-gevoelen kan nu aanleiding worden, dat een gedeelte van den arbeid verwaarloosd wordt. De eerste kan denken, zonder dat hij zich bewust is van het egoïsme, de zelfzucht, die er bij hem onder schuilt, dat zij, die over het leven spreken en dat leven, naar hij gelooft, ook bezitten, hem niet noodig hebben. En de tweede meent mogelijk al zeer nuttig te zijn, en ook hij beseft zijn egoïsme niet, als hij uren en uren kan zitten spreken, ernstig natuurlijk, over de dingen des geestelijken levens met hen, die hij verstaat en die hem verstaan, terwijl er toch zoovelen mogelijk in de gemeente zijn, wier staat om bearbeiding roept.
Beide hebben zij den herder en leeraar noodig, de levenden en de dooden.
De doode zegge niet in onverschilligheid: Ik heb hem niet noodig.
En de levende zegge het niet in geestelijke overschatting en hoogmoed.
De predikant zij herder voor heel de gemeente.
Het vraagt zelfverloochening, voorzeker, maar heeft de Heere Zijne dienstknechten voor hun genot?
Het huisbezoek, waarvan wij de inrichting niet beschrijven, hetgeen ook niet wel mogelijk is; het leven spot met vooropgezette theorie en het huisbezoek brengt altijd weer in aanraking met af- of aanwezigheid des levens — het huisbezoek is, gelijk wij vroeger reeds zeiden, noodzakelijk, opdat de herder den leeraar onderrichte aangaande hetgeen hij de gemeente brengen moet. Zal de leeraar elk zijn bescheiden deel geven, dan moet hij weten, wat elk noodig heeft. Een leeraar kan — laat ik het vreeselijke woord eens gebruiken — mislukken. De apostel gebruikt het beeld van melk en vaste spijze. Let er wel op, dat èn melk èn vaste spijze beide goede spijzen zijn, beide gezond. Let er ook wel op dat de vraag: melk of vaste spijze? zeer gemakkelijk verkeerd beantwoord kan worden, omdat zeer vaak meer op den vorm dan op het wezen gelet wordt. Al stempelen, wat men noemt „zware” termen eene prediking tot vaste spijze, het kan zijn, dat zij niet dan melk, mogelijk zelfs verdunde melk bevat. En al komt eene predikatie zonder eenig gewicht van vertoon, zoodat zij melk lijkt, het kan best zijn, dat zulk eene predikatie juist vaste spijze geeft. Maar als nu de prediker aan eene gemeente, die vaste spijs zeer wel verdragen kan, telkens en telkens weer melk voorzet; of als hij zijne gemeente, die met melk gevoed moet worden, niet anders geeft dan vaste epijze, wat dan? Dat zou in 't natuurlijke leven onlust werken, zoo niet erger. En dat is ook waar in geestelijken zin.
De prediker bestudeere, biddende om de leiding des Geestes, het Boek der boeken, het boek zijner eigen persoonlijkheid, het boek der gemeente. In de gemeente zij hij thuis; hij kanne de personen, de huizgezinnen, de stoffelijke belangen, die van zoo grooten invloed zijn op het geestelijke, de verhoudingen onderling, den geestelijken welstand en achterstand, opdat hij èn met melk èn met vaste spijze de tafel der gemeente kunne voorzien als „uitdeeler der verborgenheden Gods.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen