Inwendige Zending

Moet er in de prediking, die van de inwendige zending uitgaat een sociaal kennen en aanvoelen zijn, daarmee is nog niet alles gezegd. Moet die prediking ook vergezeld gaan en gevolgd worden door een sociale daad? Ziedaar een vraag van groote beteekenis. De evangelisatie mag niet ontaarden in sociaal werk. Wat door Wichern en zijn navolgers, en door het Heilsleger verricht is, is op zichzelf zeer uitnemend, maar strekt voor ons tot een waarschuwend voorbeeld. Het eigenlijk doel der Inwendige zending richt zich niet op het lichaam maar op de ziel, is niet stoffelijke en uitwendige hulp bieden, maar zondaren leiden tot Jezus. We zien èn bij Wichern èn bij het Heilsleger, hoe het sociaal werk de prediking van het evangelie en het winnen voor Christus op den achtergrond dringt. Toch houdt het begrip „herkerstening” ook wel iets meer in dan zielen winnen voor Jezus. Het wijst op een ommekeer der ziel, doch tevens op een ommekeer des stoffelijken, maatschappelijken levens. Het eene is gevolg van het andere. Daarom reeds mag de evangelisatie-arbeider het oog niet sluiten voor den socialen nood, waarmee hij onophoudelijk in aanraking komt. Trouwens, al zou hij tamelijk koel willen staan tegenover de stoffelijke armoede en zedelijke ellende, en alleen het oog richten op de geestelijke ellende; hij zou dat niet kunnen doen, aangezien er wel geen terrein is, waar stoffelijke en geestelijke nood zich zoo gepaard vertoonen als op het gebied der inwendige zending. De Heere Jezus is hier ook ten voorbeeld.
Christus heeft niet slechts gepredikt het Evangelie, maar ook daden verricht, die getuigen van ontferming voor het lichaam. Zijn medelijdende erbarming vond haar toppunt in: en den armen wordt het evangelie verkondigd. Toch ging met de evangelieverkondiging gepaard het sociale werk van blinden ziende maken, dooven het gehoor teruggeven, kreupelen doen wandelen, enz. enz. Daarom mogen wij voor de stoffelijke ellende niet het oog sluiten.
Of ligt er eigenlijk niet iets grievends, iets beleedigends in, den arme wel het evangelie voor zijn ziel te brengen, maar net te doen, alsof hij geen lichaam en lichamelijke behoeften heeft? Of zou dat soms godsdienst zijn, tot den arme te zeggen: hier heb je een tractaatje om zalig te worden, voorts, verkleumde stakker! ga heen en wordt warm? Een gevallen vrouw voegde mij eens toe: och, mijnheer, die godsdienstige lui hebben wel een woordje zoor je, maar hun lieve geld??
Zal de kerk haar taak goed verstaan en betrachten, dan dient ze niet slechts door prediking des Evangeliums de armen en gevallenen te bereiken, maar moet zij doen, wat op haar weg ligt en medearbeiden om uit de maatschappelijke ellende te helpen opheffen. Let wel, zij moet doen, wat op haar weg ligt! Zal er sociale actie moeten zijn in den evangelisatie-arbeid, hoe moet dat dan geschieden?
Philanthropie is geen evangelisatie. Zou echter de inwendige zending zonder zelf philanthropischen en socialen arbeid te verrichten, niet deze daad hebben te doen, dat ze den steun van dat andere terrein inroept? Ten eerste geve, waar dat pas geeft, de inwendige zending raad en bestier aan gevallenen en ellendigen om uit hun moeras uit te komen. Dan zijn er allerlei vereenigingen tot oefening van barmhartigheid. Bij die vereenigingen moet de evangelisatiearbeider aankloppen, daar den zedelijken of stoffelijken nood van dezen en genen bekend maken en vragen om de behulpzame hand. Denk aan de vereeniging voor drankbestrijding, voor ziekenverpleging, voor opname van verwaarloosde kinderen, voor huisvesting van ongehuwde vrouwen, die moeder zullen worden, enz. enz. Met deze en dergelijke christelijke vereenigingen moet de evangelisatie in nauw verband staan. Zoo wordt de inwendige zending zelf nog geen weldadigheidsinstituut!
Ook worden er op die manier nog geen broodchristenen gekweekt. Het doel van de evangelisatie is en blijft, de dolende menschheid tot den Heere te brengen, met al de goede gevolgen, die daaruit voortvloeien, maar er kunnen toch omstandigheden zijn, waarin men niet mag nalaten helpend of reddend op te treden.
Ook zal de evangelisatie nauw verband houden met de diaconie der gemeeete. Afgescheiden van het diaconale werk voor de armen der gemeente, zou de diaconie toch wel naar middelen mogen omzien, om de kerkelijke evangelisatie, waar dat noodig is, bij te staan in haar hulpverleening. De uitgaven, die de evangelisatie noodig heeft, niet voor hulpverleening maar voor eigen speciaal werk, worden betaald uit de kerkelijke kas. Natuurlijk moet dergelijke samenwerking tusschen diaconie en inwendige zending goed geformuleerd en juist belijnd zijn. Geen gelden en geen naturalia, welke de gemeente voor hare armen afzondert, mogen ten behoeve der evangelisatie gebezigd worden. De steunverleening der diaconie zou iets heel aparts worden. Om allerlei scheeve verhoudingen te voorkomen, zou de diaconie de gemeente kunnen opwekken tot vrijwillige bijdragen en die tot een zeker fonds maken. Collecteeren zou nog niet gewenscht zijn.
Ik gevoel, dat op dit terrein voetangels en klemmen liggen. Gaarne geef ik mijn gedachte voor een betere. We staan nog op zoo onbekend terrein.
Maar hoe het zij, dit is zeker: er zal een sociale actie moeten zijn in onzen evangelisatiearbeid, en tegelijkertijd zullen we een vast standpunt moeten innemen om het doel goed voor oogen te blijven houden: herkerstening der natie!

Amersfoort. SALOMONS.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen