Zending onder de Joden. (2)

Door alle eeuwen heen, maar vooral in vroegere eeuwen, zijn de Joden zeer verdrukt geworden. Waren zij eerst tijdens de eerste christengemeente de belagers van het christendom, het ontaarde christendom is vervolgens belager geworden. Zoo iets ziet men wel meer, dat vervolgden op hun beurt vervolgers worden. De Fransche revolutie, die de rechten van den mensch decreteerde, bracht voor de Joden wel verandering ten goede. Behalve in Rusland werden de joden in de andere landen van Europa langs zoo meer geduld.
Al spoedig beheerschten zij en beheerschen zij nog de geldmarkt, en handhaven hun bestaan tegen de Gojim op allerlei terrein van het leven.
Een deel van hen zoekt de sympathie van het volk, waaronder men leeft, met behoud der traditie. Een ander deel der joden heeft gebroken met den Joodschen godsdienst en weer een andere groep heeft de Joodsche nationaliteit geheel prijsgegeven. Zij gevoelen zich geen Jood meer, geen Nederlander of Duitscher, maar alleen en boven alles cosmopoliet, wereldburger.
Dit deel der Joden heeft eigenlijk geen Messiasverwachting meer. De eigenlijke Messias is de emancipatie der menschheid, en messiaansche roeping is menschenliefde en humaniteit te verbreiden op de wereld.
Deze Reform-Jood is gesneden uit slecht timmerhout op alle levensterrein. Zijn gevaarlijke gochemheid, zijn brutale indringerigheid, zijn grenzeloos superioriteitsgevoel, heeft hem heel wat haat berokkend van het volk, waaronder hij woont en zaken doet. Daaruit is het anti-semitisme voor een groot deel te verklaren. Dat antisemitisme heeft getracht den Joodschen invloed te vernietigen. Maar de verdrukking der joden heeft het tegenovergestelde uitgewerkt van wat beoogd werd. De Joden sloten door de onderdrukking zich nader aaneen. In den beginne kwam er een beweging op, die vooral werk maakte van den godsdienst der Joden. Langzamerhand echter kregen de voorstanders van de moderne beschouwingen de overhand in deze beweging. Deze beweging nu heet het Zionisme. Zij heeft zich geplaatst voor de vraag, hoe de Joodsche natie tot nationaliteitsbeleving kan geraken. Dit Zionisme verraadt duidelijk zijn liefde voor het heilige land. Op elken Paaschavond roepen de joden elkander toe: „het volgend jaar in Jeruzalem”. Welnu, het Zionisme schept allerlei mogelijkheden in en buiten Palestina om de Joden weer op het heilig grondgebied te krijgen. Vooral onder de begunstiging der Engelsche regeering wordt er veel voor de Joden in Palestina gedaan. Men heeft er landbouwcolonies, fabrieksorganisaties, verschillende scholen, waar Hebreewsch geleerd wordt met de hoop, dat deze taal daar volkstaal zal worden.
Voor de zending valt van het Zionisme niets te hopen. Zijne beste elementen erkennen, dat Jezus van Nazareth een voortreffelijk godsdienstleeraar geweest is, de stichter van het christendom. Hij is volgens hen echter niet de Messias, die aan de vaderen beloofd was. De toekomstige Jodenstaat in Palestina (?) zal dus een Christusverwerpende staat zijn, waarvan niet de minste toenadering zelfs tot den Christus der Schriften is te verwachten. Het Zionisme heeft het Joodsche nationaliteitsbesef krachtig doen herleven. Dit streven naar nationaliteitsbeleving is een eigenaardige trek, die zelfs bij vele bekeerde Joden voorkomt. Er zijn onder de tot het christendom overgegane Joden zelfs leidende persoonlijkheden, die een aparte Joodsch-christelijke kerk en staat wilden, waarin besnijdenis en Pascha niet als religieuse teekenen maar als bewijzen van nationaliteit moesten blijven. Zij wilden wel Christus erkennen als den eenigen Borg en Middelaar, maar behouden de Oud-testamentische en Talmudische inzettingen en voorschriften. Zij wilden niet, dat de christenjoden in de christelijke gemeente uit de heidenen werden „opgesmolten”. Dit nationalisme in de Jodenzending, 't welk de zending meer kwaad dan goed heeft gedaan, is een nationalisme, dat ook bij het Zionisme vooraan zit. De aloude begeerte om weder een apart, zelfstandig, groot en heerlijk volk te worden. Dit nationalisme is ook de prikkel, die leidt tot het chiliasme van mannen als Da Costa en Capadose. Het volk der Joden zou nog een eigen taak hebben op aarde in het koninkrijk Gods. Verschillende profetiën worden bijgebracht om te bewijzen, dat eens een gechristianiseerd volk der Joden in Palestina zal wonen. De jodenzending moet zich wel wachten in het zog van dit chiliasme te varen. Zij mag nooit meehelpen aan de vestiging van een rijk van bekeerde Joden in Palestina. Dan brengt ze een nationalistisch element in haar arbeid, waartegen m.i. sterk moet gewaarschuwd. Ook al gelooven wij, dat de Joden een bijzondere plaats innemen onder volken, daarmee bedoelen we nog niet, dat de bijzondere plaats in de rij der volken nu ook bestaat in een afzonderlijk land en afzonderlijke slaat? We hebben ons te wachten voor fantasieën en voor een zich angstvallig vastklemmen aan enkele profetieën, die den chiliast in het gevlei schijnen te komen. Arbeidende voor het eeuwig zieleheil van den Jood, mag ons Paulus' woord wel voor oogen staan: in Christus is noch man, noch vrouw, noch Jood, noch Griek. Indien we zoover komen, dat wij georganiseerde zending onder de Joden drijven, dat dan onze jodenzending van bovengenoemd nationalisme gespeend zij!

Amersfoort. SALOMONS

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen