Armenzorg. (3)

Ten slotte hebben wij nog de vraag te beantwoorden, wie recht hebben op ondersteuning door de diaconie. Deze vraag zouden wij kort en bondig kunnen beantwoorden met het woord: Niemand.
De gedachte toch, dat iemand recht heeft op ondersteuning, vloeit uit een verkeerd beginsel, eene miskenning van de diaconie als „dienst der barmhartigheid.” Al zijn wij zedelijk verplicht om onzen naaste te helpen, en barmhartigheid te bewijzen, daarmede heeft onze naaste nog geen recht op onze barmhartigheid. Bij barmhartigheid treedt niet het recht, maar de liefde, de erbarming op. Het is de revolutionaire gedachte, die van recht op steun spreekt. Daarom willen velen in onzen tijd niet meer weten van de kerk en hare barmhartigheid. De Staat moet steunen en ieder arme heeft recht op Staatssteun. De maatschappij, zegt men dan, is de schuld der armoede, en daarom hebben de armen recht die maatschappij aan te spreken om hulp. De Staat moet dan maar de belasting verhoogen om de armen te helpen. Dit loopt natuurlijk uit op vernietiging van den dienst der barmhartigheid. Geen kerk, die haar liefde-armen uitstrekt naar de ellendigen, maar Vader Staat, die voor ieder arme moet zorgen. Het is de oude Romeinsche beschouwing uit het heidensche Rome, uitgaande van het beginsel, dat de Staat moet voorzien in allen nood der burgers en ieder recht heeft op Staatsondersteuning.
Een andere vraag is echter, wie de diaconie moet bedeelen, en dat zal wel de bedoeling van vrager zijn, m.a.w. aan wie moet de dienst der barmhartigheid hare erbarming betoonen. Hierop dient geantwoord: aan de leden der gemeente, die in nood zijn, volgens 1 Tim. 5:16 die waarlijk weduwen zijn, dus de weduwen in de gemeente, die behoeftig zijn allereerst. Immers, volgens Hand. 6 werd het diaconaat ingesteld ten behoeve der Grieksche weduwen in Jerusalem. Maar dan ook voorts allen, die behoeftig zijn in de gemeente, zoowel doopleden als belijdende leden. Vervolgens weezen en allen, die geen helper hebben. Zelfs mogen zij, die onder kerkelijke vermaning of censure staan, niet worden voorbijgegaan, zoolang zij niet geexcommunisceerd zijn. Daarmede willen wij niet zeggen, dat na de afsnijding den afgesnedenen geen hulpe meer moet bewezen worden.
Evenals in het formulier van den ban de gemeente vermaand wordt, om voor de afgesnedenen te bidden en hen te vermanen tot bekeering, evenzoo moet de gemeente, al moet zij dezulken als heidenen en tollenaars beschouwen, nog hare liefde betoonen in het steun bieden als zij nooddruftig zijn. Daaruit blijkt juist dat het karakter der tucht niet is om te verderven, maar om te behouden. De diakenen zijn niet geroepen om de afsnijding te verzwaren door intrekken van steun, zij kunnen juist door het thuis brengen van de gaven der barmhartigheid soms een geopende deur vinden om nog te vermanen. In elk geval, de tucht is geestelijk en medisch, niet lichamelijk en juridisch. Toch geldt ook hier, dat allereerst de huisgenooten des geloofs moeten geholpen worden, zoodat de leden en doopleden en weezen der gemeente voorgaan en indien de kas het toelaat ook aan de afgesnedenen en vreemdelingen hulpe kan betoond worden. Ook Koelman zegt in dit geval, wijzend op Gal. 6:10, dat de leden voorgaan en indien de middelen het toelaten, ook degenen die buiten zijn, dewijl zij onze naasten en ons vleesch zijn, volgens Rom. 12:20; Spr. 25:21; Matth. 5:44,45; Luk. 10:29— 37; Hand. 17:26 en Jesaja 58:7.

d. B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen