Art. 42 D.K.O. Stemrecht. (2)

Maar al is dan de wijziging van Art. 42 D.K.O. een terugkeer naar het oude besluit van 1578, was die wijziging zoo noodzakelijk, vraagt wellicht een ander.
Gezien de instructie van de Synode van het Midden, dat een gemeente, die meer dan één predikant heeft met keurstem, de geheele Classe zon kunnen beheerschen, zou men de wijziging hoogst noodzakelijk kunnen noemen. Maar zoo’n vaart loopt het niet. De practijk van den laatsten tijd doet ons zien, dat dit gevaar al meer en meer als een fata morgana (een luchtspiegeling) verdwijnt.
Wat toch laat de practijk van den laatsten tijd ons zien? Dit, dat al meer en meer het ontstaan of voortbestaan van gemeenten met meer dan één predikant verdwijnt. Hoewel onze kerkengroep nog niet zoovele groote gemeenten telt, zien wij al meer en meer, dat het ontstaan van groote gemeenten voorkomen wordt door kerksplitsing.
Amsterdam’s gemeente, welke een korten tijd een tweetal predikanten had is thans gesplitst in twee gemeenten, Amsterdam Oost en West. Rotterdam, dat thans nog een tweetal leeraren heeft, is op de laatste classicale vergadering zelfs uitgebreid tot drie gemeenten, welke ieder onder een afzonderlijken kerkeraad zullen leven. Gaat dit overal zoo voort bij uitbreiding der gemeenten in zielental, dan zullen er wel niet of bijna niet gemeenten met meer dan één predikant in onze kerkengroep gevonden worden. Toch juichen wij deze splitsing in meerdere gemeenten in eene groote stad toe. Het is voor leeraar en gemeente van groot belang. In een gesplitste gemeente kan de leeraar zijne schapen beter leeren kennen, dan in eene groote stadsgemeente met meer predikanten. Ook voor huisbezoek en kerkelijke tucht is de splitsing van groot belang. In Amerika is dit parochiestelsel sedert lang in zwang en ook in „de Geref. kerken” in ons land wordt het, zij het thans nog sporadisch, toch al toegepast.
Ziende op deze toenemende splitsing, was de wijziging van Art. 42 D.K.O. nog niet zoo noodzakelijk. Toch kiezen we het gewijzigde Artikel boven dat van de D.K.O. van 1619. In principe is het ook beter. Door het tegenwoordige Art. wordt voorkomen, dat er meer predikanten dan ouderlingen ter classis komen. Art. 41 zegt, dat de classes zullen bestaan uit genabuurde kerken, welke elk één Dienaar en één ouderling zullen afvaardigen en deze bepaling komt nu door het tegenwoordige Art. 42 meer tot haar recht.
Ten slotte zou iemand tegen de wijziging nog kunnen inbrengen, dat er dan toch verandering in de kerkorde van Dordrecht is aangebracht, ’t Is waar, de Synode van Groningen 1925 nam de wijziging aan, maar zij was daarmee in haar volle recht. De bepalingen der kerkorde zijn niet als de wetten der Meden en Perzen, die niet veranderd mochten worden. De D.K.O. spreekt in Art. 86 uit, dat de bepalingen der Kerkorde veranderd, vermeerderd of verminderd mogen worden, als het profijt der kerken het vereischt, maar die verandering of wijziging mag alleen door eene Generale Synode geschieden. De Generale Synode van Groningen mocht dus wijzigen, wat Dordrecht bepaalde.
Alleen aan Gods Woord mag niet getornd worden. „Het Woord zult ge laten staan”, heeft Luther eenmaal gezegd, maar Kerkelijke bepalingen zijn door menschen gemaakt en dus aan verandering onderhevig. Zij mogen echter alleen door hetzelfde lichaam worden gewijzigd, dat ze heeft opgesteld, n.l. de Generale Synode. Alles bij elkaar genomen, is dus de tegenwoordige redactie te verkiezen boven de oude.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen