Gevallen, maar niet losgelaten

Toen de mensch gevallen was, betoonde de Heere oogenblikkelijk, dat Hij dien gevallen mensch echter niet had losgelaten.

Integendeel: de Heere zoekt hem op, en roept hem zeer nadrukkelijk uit zijn zichzelf beschuldigende wegschuiling te voorschijn.

Een roeping die èn ontdekkend èn tevens tòt genade leidende was.

Verplaatsen we ons in den geest eens naar die ontroerende gebeurtenis.

De schepping, het Paradijs, de mensch!

Niet zonder reden voorwaar heeft men gesproken van het lied der schepping.

Zóó inderdaad mag gesproken van dat heerlijk kunstgewrocht van Gods heilige handen, toen Hij daar uit het levens-diep Zijner goddelijke volheid en almacht dit mateloos heelal te voorschijn heeft gewonderd. —

Een lied! Al die schepselen, de sterren op hun banen, de golven en hun bruisen, de hemelen en hun wolken-majesteitelijkheid, zoowel als het bloempje des velds, de vogel tusschen de takken der boomen, engelen en menschen, alles, alles loofde God; alles was in volle harmonie.

Harmonie met zichzelf. Denk daar niet gering over.

Dàn al die schepselen in harmonie met elkander.

En eindelijk: heel dat schepselendom in harmonie met God, den Schepper, den Almachtige.

In het centrum stond de mensch. — Die als de groote profeet heel die wereld van wonderen en schoonheid vertegenwoordigde, bij God.

Want wel zong àlles in dat lied mede; maar de mensch in onderscheiding van heel de onbezielde schepping rondom hem, deed het bewust, en dies in zedelijkeredelijkheid, in verantwoordelijkheid; in plichtsbesef en liefdeband. —

Zelfs neemt hij een positie in boven de engelen. Hij is naar zijn geest aan den hemel, maar ook naar zijn lichaam aan de aarde verwant. Hij vertegenwoordigt al wat âamt en leeft, en treedt in dit Paradijs, in dit oord van zaligheid, bij zijn profetische heiligheid passend, op als de groote profeet, om namens heel die schepping den Bouwheer voor Diens kunstwerk te groeten.

O, wat moet dat driewerf zalig zijn geweest, als dan op dien eersten Sabbath in Eden's lustwarande de mensch uittreedt in den tempel der openbaring Gods, om zonder zonde en zonder kwaad, zonder smart en dood, met een reine ziel, vol heilige ontroerdheid, en toch in harmonischen liefdeband, den Heere als Zijn God te ontmoeten, met lofgezangen eener aanbiddende, Godlovende ziel. Regelrecht, zonder de noodzakelijkheid van een Borg, God kunnende ontmoeten, Hem in het aangezicht blikken, om Hem te vertolken de eerebieding zijner van God vervulde ziel.

Dat is Sabbath geweest, zooals we het hier althans niet meer kennen sedert.

Ja meer. Dat was niet alleen zalig voor den mensch zelf, maar dat was ook Sabbath voor God. In dien aanbiddenden, lovenden mensch beluisterde de Heere de echo van Zijn eigen scheppingswoord. Dat was een feesture Gods, van die lippen te beluisteren de beantwoording van Zijn: „Er zij licht”.

Feest beneden, en feest boven; van binnen en rondom; alles, alles harmonie in God; het paradijs bad een profeet; God ziet zijn werk gekroond en geheiligd; en daarin rustte Hij; dat wil ook zeggen: daarin verkwikte God zichzelf. — Gods glorie en des menschen heil getweend in één. —

En nu, het ie (zoo stellen we het ons gaarne voor) weder tegen het vallen van den avond. God nadert zijn kind, den profeet dezer schepping. De nadering Gods siddert door bet geboomte (Gen. 3 : 8) — De Heere komt alweder, om de lofgezangen van zijn schepsel te beluisteren, om….. dàn ach! o, ontroerend, ontzaglijk, ontstellend moment: geen stem, geen antwoord, geen gestalte zelfs van den profeet is op te merken. Stilte op een ledige plaats. Waar is hij? waarheen? waarom? De ledige plaats in den hof! De rivier stroomt, de beek murmelt, de vogel zingt nog, de zonne werpt haar laatsten avondgroet nog over de schoone dreven…. alleen de mensch staat er niet meer, zijn stem is verstomd; de profeet…… ja wàár is hij?

Waar zijt gij? Zoo klinkt het, in, laat ik naar menschelijken trant mogen spreken, in Gods-ontsteltenis. De schepping is omfloersd, de hemel siddert, de afgrond roept tot den afgrond; de engelen weenen, de duivelen schaterlachen, en o God, gij God mijns levens, mijner geboorte, mijner Schepping: Uw kind is weg, Uw kind zwijgt; Uw kind heeft U …. Ja inderdaad het is zoo, heeft u verlaten? God roept het uit in Goddelijke vervaarnis: waar zijt gij?

Ja de zonde is vreeselijk voor den mensch, zeker. Maar denk er niet gering over, wat ge te beteekenen heeft in de oogen Gods, voor de aanvoeling van Zijn volmaakt goddelijk wezen. Neen, wilt ge de zonde in haar schrikkelijkheid bespeuren, dan niet in de allereerste plaats op den mensch maar op God geblikt. Wat het zeggen wil voor Hem, dat Hij zich op het Vaderharte voelt getreden.

Eerst dat, als we er iets van bedenken, hoe de zonde God aantast, zullen we iets verstaan van het: „dat God zich schrikkelijk vertoornt.”

Dit is altijd bet kenmerk van rechte ontdekking, als we bedroefd zijn over de zonde, omdat we door dezelve God hebben bedroefd; dat we onze plaats voor God verlaten hebben vrijwillig en moedwillig; waardoor de Heere schrikkelijk is misjegend, schandelijk is onteerd, en aangetast in Zijn hoogste majesteit en souverein gezag. Zoo was dan die vrage eene, die heilige ontsteltenis vertolkte.

Doch daar is meer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen