Ootmoed

In ieders hart huist van nature de hoogmoed en er is veel noodig om klein te worden, maar ook om klein te blijven voor God en de menschen. Ook de geringe naar de wereld heeft zijn hoogmoed, maar vooral is er te strijden, als de Heere groote gaven van wijsheid toedeelde en de deugd wordt beoefend.
Bij de oude philosophen van Griekenland werd zij niet het minst gezien bij de Stoïcijnen. In een brief van Heraclitus aan Hemodorus lezen wij: „Menig en zeer moeilijk vraagstuk is door mij opgelost. Ik heb de wellusten overwonnen; ik heb de geldzucht overwonnen; ik heb de eerzucht overwonnen. Ik heb overmeesterd de vreesachtigheid, de vleierij. Mij valt de vrees niet aan, noch de dronkenschap. Mij ontvlucht de toorn en de wraak,” enz. Is het niet, of wij hier den trotschen Farizeër in den tempel hooren spreken?
Geheel anders spreekt Augustinus. „De weg tot ootmoed is door Hem gebaand, die als God de zwakheid onzer schreden zag. Deze is in de eerste plaats de ootmoed, in de tweede plaats de ootmoed, in de derde plaats de ootmoed, en zoo dikwijls men vroeg, zou ik datzelfde zeggen, niet omdat er geene andere voorschriften zijn, welke zouden mogen genoemd worden, maar indien niet de ootmoed al het goede dat wij doen, is voorgegaan en vergezelt en volgt, zoowel het voorgestelde, waarop wij het oog hebben, als het nevens ons gesteld is en waaraan wij vasthouden, en hetgeen op ons gelegd is, waarmede wij beladen zijn, dan rukt de trotschheid ons, als wij over eenige goede daad juichen, alles uit de handen. De overige verkeerdheden zijn te vreezen in de zonden, maar de trotschheid in de goede daden, zal niet dat, wat loffelijk gedaan is, door de begeerte naar lof worden verloren.
Evenals die zeer beroemde leeraar der welsprekendheid, toen hem gevraagd was, wat hem toescheen, dat het eerste onder de lessen der welsprekendheid moest worden in acht genomen, geantwoord heeft: „de voordracht”; wat in de tweede plaats, „eveneens de voordracht”; wat in de derde plaats, „niets anders dan de voordracht”. Indien men mij zoo ondervroeg en bleef men mij zoo vragen over de Christelijke leer, dan zou ik niets anders mogen antwoorden dan „de ootmoed”.
Hoe ver de hoogmoed den mensch, die in de voorste rijen of op den hoogsten trap geplaatst is, medevoeren kan, bewijzen de Oostersche koningen, die, zich vertegenwoordigers der goden droomende goddelijke eer eischten; de keizers van Rome, wier standbeelden, in de tempels geplaatst, werden vereerd; de pausen, die, in den tempel Gods gezeten, zich vertoonden als of zij God waren, en Herodes, voor wien het volk riep; „eene stemme Gods en niet eens menschen.”
Hoogmoed benevelt ons oog voor de dingen Gods en sluit ons hart voor de verborgenheden des levens. Het heilige en zalige Gods wijkt voor de donkerheid en ellende van 's menschen „ik”. Wij hebben geen grooter vijand dan onszelven.
Terecht raadt ons Jezus Sirach (3 : 20): „Hoe grooter gij zijt, hoe meer vernedert uzelven, en gij zult voor den Heere genade vinden. Velen zijn hoog en zeer vermaard, maar den zachtmoedigen worden de verborgenheden geopenbaard. Want de macht des Heeren is groot en wordt van den nederige geëerd.”
Elk mensch, ook de geringste, heeft zijne hoogheid; ook daarom moeten wij door vele verdrukkingen ingaan. Met de Schrift roepen wij anderen en onszelven toe: „Waakt!”
(Wijlen Doc. F. P. L. C. van Lingen.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen