Zeemanszending (III)

De oogen der christenen uit andere landen zijn reeds lang opengegaan voor de gevaren, welke den zeeman dreigen. Dat blijkt wel uit de verschillende vereenigingen, die in Engeland, Duitschland, Noorwegen, Zweden, Denemarken en in Amerika zijn opgericht met het doel: behartiging van de geestelijke belangen der zeelieden. Men heeft daar tehuizen, bibliotheken, stoom-, motor- en zeilbooten, kerken, scholen, banken, predikanten, evangelisten, instituutbestuurders, enz. enz. alles in dienst van de zeemanszending.
0.m. in Rotterdam heeft men een Duitsch zeemans-tehuis, met aan ‘t hoofd daarvan, zendeling Henrichs; een Britsch en Buitenlandsch vereenigingsgebouw voor zeelieden van alle gezindten; de Noorsche Zeemansmissie, met den predikant Ds. H. Laading; een Zweedsche zeemanskerk, predikant Ds. Birger Forell. Wat de buitenlanders in hun eigen land verrichten voor deze zending, en welke geweldige corporaties ze hebben, zullen we. maar niet allemaal opnoemen.
Eigenlijk te veel om op te noemen. De grootsche opzet van’ al deze dingen stelt natuurlijk het pogen van ons kleine landje ver in de schaduw, maar toch is het een prikkel geworden voor de Hollanders, om ook eens wat meer aandacht aan de zeemanszending te schenken. Wij hebben onze christelijke zeemansbond te Londen, evangelisatie onder de bootwerkers te Rotterdam, de zeemansbond, met tehuizen te Rotterdam, Antwerpen en Hamburg.
Er wordt te~Amsterdam eveneens zeemanszending gedreven, door den Hervormden Kerkeraad, met twee zendelingen. Zij vertoonen zich telkens in de verschillende Amsterdamsche havens, knoopen gesprekken aan met de zeelieden en verspreiden christelijke lectuur. Te Amsterdam is een vereeniging ‘t Anker, die ‘t evangelie verbreidt tegelijk met het verleenen van eerste hulp bij ongelukken aan Nederlandsche schippers. Dan is er ook nog een Nederlandsche Vereeniging ten behoeve van Zeelieden van elke nationaliteit, welke zich ten doel stelt: den zeeman, onverschillig van welke nationaliteit of geloofsbelijdenis, zoowel in onze havens als op zee, godsdienstig en zedelijk te verheffen, hen te onttrekken aan de gevaren, die hen bedreigen enz. Daarbij behoort het Hospitaal Kerkschip „De Hoop”. Ik meen, dat deze vereeniging voor enkele jaren terug een mooi en geriefelijk zeemans-tehuis heeft gesticht, dat een geestelijk sanatorium voor den zeeman wil zijn. Zoo zou ik meer kunnen noemen van wat een liefhebbend hart en een nijvere hand in ons land voor den zeeman wisten tot stand te brengen. Nederland begint te verstaan, dat het alle verplichtingen jegens den zeeman heeft, en niet het minst godsdienstige verplichtingen. Wel komt Nederland zeer achteraan met zijn zeemans-tehuizen in andere landen en dat terwijl toch onze mannen in alle buitenlandsche havens voet aan wal zetten. Het is weer opmerkelijk, dat Rome de actie der protestantsche zending sterk overvleugelt. De Roomsche kerk heeft haar zeemanscourant, haar bureau voor inlichtingen voor zeelieden, kortom haar uitstekende organisatie breidt de helpende hand in alle groote wereldhavens uit om den Roomschen zeeman te leiden, te beschermen en terug te brengen van ‘t verkeerde pad. Maar de cornmunisten zitten ook niet stil. Ook zij hebben hun tehuizen voor de zeelieden. En daar weten zij menig zeeman tot een willig werktuig der communistische vakbeweging te maken. Daar leeren ze hem te ontvluchten de christelijke tehuizen, waarin hij moet zien kapitalistische instellingen; daar zaaien ze uit in den drassigen bodem van zijn hart, de giftige zaden van ongeloof en revolutie. Ook bewerken zij de schepen. Zij zorgen er voor, dat zich op elk groot schip een z.g. „cel” bevindt, een vriend der Internationale zeeliedenclub. Vooral visschen deze lieden gaarne in troebel water, wat telkens uitkomt als er ergens in een der havens een staking uitbreekt of dreigt uit te breken. Onze christelijke zeelui gevoelen den zedelijken en geestelijken noodstand, die er bij hen aan boord en in de haven heerscht. Daarom zijn zij zelf reeds begonnen de handen ineen te slaan, en gezamenlijk uit den mouw te steken, om hun christendom te kunnen beleven, lectuur aan boord te verspreiden, des Zondags dienst te houden, enz. enz. En van de bekende scheeps-signalen luid. S.O.S. Dat beteekent: Save our souls, d.i. redt ons leven, en het wordt in den hoogsten nood draadloos over de wateren geseind. Maar is het ons niet als hooren wij christenen een eenzelfde S.O.S. bericht tot ons komen van zoo menigen bodem, waarop menschenzielen zich in nood bevinden van voor eeuwig om te komen? S.O.S., redt onze zielen! Ik eindig met over te nemen wat ik las op de eerste bldz. van het werkje van Ds. L. D. Poot, „De varende Gemeente”. „Op een der laatst gehouden jaarvergaderingen der „Missions to Seamen” in het Church House te Westminster, begon de voorzitter. Admiraal Graaf Jellicoe, er de aanwezigen aan te herinneren, hoe Jezus op den oever van het meer Tiberias voor Zijn vrienden een eenvoudig maal bereidde. Vermoeid en ontmoedigd kwamen dezen aan wal, maar Jezus wachtte hen op met den rechten welkomstgroet en ‘t smakelijke maal, dat ze noodig hadden. De Heiland zorgde ook daar gelijkelijk voor het lichaam en de ziel. Zoo is het eerste zeemanszendingswerk gedaan door den Meester van allen zendingsarbeid. Daarop zeide de admiraal, dat de Engelsche arbeid onder zeevarenden niets anders bedoelt, dan in hedendaagschen stijl te reproduceeren dat gebeuren bij het meer.”
Zoo zij ‘t ook onder ons!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen