De diepste beginselen

Te midden nu van al deze Russische gruwelen en dezer de menschheid onteerende practijken, is het gevaar verre van denkbeeldig, dat een z.g.n. Christelijk-humanisme opkomt. Men ziet dan. allerlei groepen en richtingen samenvloeien, om te protesteeren tegen Rusland’s tyrannie. Nu dienen we dit niet ganschelijk waardeloos te achten. Maar men zij er op bedacht, dat in zulk een vrij beginselloos optreden geen kracht schuilt.
Neen, zoo ooit, dan dient nu, juist nu, fier en hartgrondig te worden verklaard, dat de dingen, die we thans beleven, naar hun diepsten wortel, vruchten zijn van die beginselen, welke in naam eener valschelijk genaamde wetenschap, den Eenigen en Drieëenigen God en Zijn heilig Woord, den Christus der Schriften en het zaligmakend geloof hebben verworpen.
Er bestaat een onlosmakelijk verband tusschen de revolutionnaire practijk van heden en de leer der Revolutie die des ongeloofs, reeds opgekomen in vroeger eeuw, en sedert de achttiende eeuw officieel erkend.
De Aufklarung (de z-g.n. verlichting) der achttiende eeuw bracht in Europa de officiëele breuk met het Christendom. Uit Engeland over Frankrijk naar Duitschland en heel de wereld gekomen, deed het Deïsme en het Rationalisme zijn intrede; vierde weldra zijn triumfen.
De Revolutie is de religie des ondoofs (Groen v. Prinsterer).
Mannen als Groen, Kuyper e.a. hebben een menschenleven besteed aan de verkondiging der maar al te ware leer, dat de Vrijzinnigheid (wijsgeerig-godsdienstig verstaan) de moeder’ is van alle verdere afwijking. Vergeet het in onze dagen toch niet, dat onze groote leermeesters het ons met volle recht hebben ingeprent, dat liberalisme op socialisme, en socialisme op bolsjewisme uitloopt. Wij zullen niet nalaten, thans vooral, het aan het geslacht onzer dagen te herinneren.
In zijn weergalooze boek Ongeloof en Revolutie, schrijft Groen, dat men „óf met onvootwaardelijke onderwerping aan de Heilige Schrift Christen; óf met wegredeneering dezer oorkonde Jacobijn en Radicaal wordt”. Dat wil in de taal van onzen tijd zeggen, dat de afval van Gods Woord consequent voert tot socialisme en bolsjewisme. Dit is de fataliteit van de Revolutie, als leer, als stelsel; gelijk deze is een ommekeer in het denken van het gekerstende Europa; waaruit de omwenteling als daad volgen moet. Zoo treffend zegt Groen op een andere plaats: „de Revolutie in verband tot de wereldhistorie is, in omgekeerden zin., wat de Hervorming voor de Christenheid geweest is. Gelijk deze Europa uit het bijgeloof gered heeft, zoo heeft de Omwenteling de beschaafde wereld in den afgrond van het ongeloof geworpen.”
„Het beginsel, het wortelprincipe der Revolutie is opstand tegen God. Geen andere Revolutie is er, dan die in het Paradijs begonnen is, zij behoudt altijd haar zelfde karakter en is altijd ontwijfelbaar hieraan te onderkennen.”
Van de revolutiebegrippen zegt Groen: zij zijn de toepassing van het ongeloof op het staatsrecht. Er is tusschen het Evangelie en de practische ongodisterij een strijd op leven en dood, waarbij het denkbeeld van toenadering ongerijmd wordt.
Met instemming haalt Groen voorts de woorden van La Mennais aan, dat de fundamenteele dwaling in de religie er ook eene is in de staatkunde. Hij wijst er zoo treffend terecht op, dat er eerst is de fundamenteele afwijking in de religie, dat daaruit voortvloeit eene in het staatsrecht„ en dat daarop volgt de bloedige practijk. Ter illustratie verwijst hij dan naar Voltaire, Diderot, La Mettrie (religie-afwijking); daarop volgde: Montesquieu, Rousseau, Concorcet (afwijking staatsrecht) en ten besluite: Mirabeau, Robespière, Marat (de mannen van den valbijl).
Ook thans worden deze woorden gerechtvaardigd. Men verbaze zich niet al te zeer over de vervolgingen in Rusland. Gezien de ongodistische ontreddering, door de beginselen der revolutie, van heel Europa, en heel de wereld, verwachte men veeleer in niet al te verre toekomst een werelduitbarsting; voorwaar de geestelijke electriciteit des ongeloofs is in geweldige massa opgehoopt: een wereld-onweder nadert.
In de echt-revolutionnaire staat is verdraagzaamheid jegens het Evangelie ondenkbaar. We beleven „slechts” de consequente toepassing van wat gij, gij mannen des ongeloofs, der vrijzinnigheid, der verlichting …….. der bijbelcritiek, der Christusverloochening jaren lang den volke verkondigd hebt.
Zeker Voltaire was van den valbijl afkeerig, Maar …… Robespière, zijn geesteskind, niet. En zoo is het thans ook. Men werke in naam van z.g.n. „christelijk” of „godsdienstig” humanisme, hier niet overheen.
Integendeel, nu, nu is het de tijd, de tijd bij uitnemendheid, om. den volke goed onder het oog te brengen, wat de vruchten zijn van de ongeloofs-theorieën, op Hoogere en Lagere Scholen geleeraard; opdat men versta, wat anti-revolutionnair eigenlijk te beteekenen heeft; en welk een recht van spreken deze richting had. De nachtschool wordt nu in het gelijk gesteld; maar ik vrees te laat, althans voor deze bedeeling.
Waar heeft Bakounin zijn ongeloofstheorieën opgedaan? Op de Staats-universiteiten, o.a. te Berlijn. Waar heeft hij de mythe-hypothese van Gen. 3 kunnen keren? Bij de moderne theologen. Zij, zij staan voor geen gering deel aansprakelijk voor de geestelijke ontreddering des volks.
Eerst heeft men den valbijl op den bijbel laten werken; toen had men van die zijde geen behoefte aan protest-meetings; thans, nu de valbijl ook hun hoofd gaat bedreigen, ja, nu zal men protesteeren! Gij protesteert aan den verkeerden kant, en op een te late ure, mijne heeren.
Sommigen vragen: of er geen leger, een Europeesch leger naar Rusland gezonden moet worden- Zonder hierop staatkundig diep in te gaan, merk ik slechts op: al zou dit mogen, het kan m.i. niet. Alle landen zijn reeds te veel „vercommunist” dan dat men zoo iets zonder Europeesche revolutie zou kunnen durven bestaan.
Er gist in alle landen veel meer iets anders. Ook in Azië, in China, in Indië; zelfs in Afrika; het is alom één geest van opstand en bolsjewisme. De wereldoorlog is de inzet voor de wereldrevolutie geweest. In de dagen van den wereldoorlog hebben we in tal van tijdredenen uitgeroepen: de dagen zullen komen, dat men in Londen zal wenschen, dat er in Berlijn nog een Caesar op den troon zat. Ik vrees, dat dit naar waarheid gesproken is.
Het wereldonweder’ nadert, Gods Woord heeft het al voorzegd. Het is niet te keeren. Verberging, niet afwenteling moet ons hoogste zoeken worden.
En tot dit wereldonweder werken mede. niet slechts de revolutionnaire beginselen van een publiek anti-kerkelijk en antigodsdienstig ongeloof; maar evenzeer de practijken van een z.g. veramerikaanscht „Christendom”, hetwelk in onze dagen het Godsrijk wil „bevorderen” door werelddienst; de kerk wil redden door de er naast gebouwde danszaal. O, die goddelooze vermenging, o, dat óók het Beest aanbiddende „Christendom” (de naam is te mooi) onzer dagen, hetwelk met Christus’ naam gesierd, Christus’ zaak met voeten treedt; dat is nog erger feitelijk dan de openlijke ontkenning.
Een vormelijk, nagemaakt, dood, geesteloos en den Geest bedroevend Christendom is eveneens een hefboom voor de revolutie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen