Evangeliseeren in Ziekenhuizen (III)

Vele ziekenhuizen houden er huishoudelijke bepalingen op na, die ‘t eigenlijke evangeliseeren onmogelijk, althans zeer moeilijk maken.
Men mag eigen gemeenteleden bezoeken, meer niet. Als men bidt, moet men het zoo doen, dat anderen het niet hooren. Tractaatjes verspreiden is verboden. Vooral in Roomsche ziekenhuizen zijn dikwerf zeer beperkende bepalingen.
Over het algemeen is de verpleging in roomsche stichtingen zeer goed, maar de godsdienstige gevoelens van anderen worden er nog wel eens geweld aangedaan. Niet, dat men den protestant tracht over te halen tot hej roomsche geloof.
Ik heb zulke dingen wel eens hooren beweren, doch er nog nimmer iets van bemerkt. Doch op de roomsche feestdagen woorden er ceremonieele handelingen in de ziekenzaal verricht, waaraan ieder recht geaard protestant zich zal ergeren; ook schijnt het voor sommigen verschrikkelijk, als ze boven hun bed aan den wand het kruisbeeld met den Man van smarten er aan, zien hangen.
Ik kan mij voorstellen, dat zooiets; voor een lijder, die langen tijd in een roomsch ziekenhuis moet doorbrengen ook werkelijk weerzinwekkend is.
Toch zal niemand den lijder verhinderen in zijn bijbeltje te lezen en men is gedienstig genoeg om u, wanneer ge er om vraagt, u uw boek of bijbel aan te geven. Ik heb het in Amersfoort eens meegemaakt, dat de hoofdzuster van het roomsche ziekenhuis mij vroeg, of ik zoo goed wilde zijn, op zaal no een patiënte te bezoeken. Op de zaal trof ik aan een jonge vrouw, die van huis uit bij de leer der waarheid was opgevoed, maar deze openlijk den rug had toegekeerd. Ze lag reeds maanden in het ziekenhuis en nu begon het geweten te spreken, vervaagde herinneringen • uit het ouderlijk huis werden levendig, en ze had in haar angst de zusters om een bijbel gevraagd. De zusters wisten bij een andere patient een bijbel te leenen. Ook vroeg de vrouw om een dominee, en aangezien ik alle dag wel twee of drie keer in het ziekenhuis kwam om mijn dochtertje te bezoeken, klampte de zuster mij aan en bracht het verzoek der vrouw aan mij over. Ook heb ik een en ander maal wel eens kans gezien een godsdienstig gesprek met een der zusters te voeren. Dan komt men wel aan de weet, hoe aardsch dom zulke zusters zijn omtrent de eeuwige dingen en hoe fanatiek zij hun geloof verdedigen, maar toch is ‘t mij wel eens opgevallen met welk een eerbied zij luisteren. Trouwens, protestantsche ambtsdragers worden doorgaans met veel eerbied bejegend in de roomsche ziekenhuizen.
Zoowel in Bussum, Amersfoort als in den Haag heb ik de ondervinding opgedaan, dat men van het verplegend personeel in de roomsche ziekenhuizen niet het minst hinder ondervindt, behoudens het gerucht, dat mij ter oore kwam, dat ik onlangs in het Ziekenhuis in het West- Einde, volgens de meening van een der zusters te luid had gebeden. „Anderen behoefden dat niet te hooren!”
Wat echter de stilte op de zalen betreft, dan is het in de roomsche gestichten voorbeeldig tijdens het ziekenbezoek. Dat heb ik in andere ziekenhuizen wel eens anders meegemaakt. Het is mij in het begin van mijn bediening zelfs eens overkomen, dat ik in een z.g. protestantsch gesticht bad aan de sponde van een lijder, terwijl een verpleger doodgewoon liep te fluiten. Vooraf had ik al tweemaal om eenige stilte gevraagd. Toen ik na het bidden den man zijn onbehoorlijk gedrag onder ‘t oog bracht, kreeg ik zooiets ten antwoord als: „nu ja, u kondt uw gang toch gaan, ik heb er geen behoefte aan!”
De christelijkheid van zulk een verpleger uit een protestantsche inrichting is toch ook niet bijster groot, dunkt mij! ”Wat eerbied-betoon betreft, och dan kunnen we, ook buiten de ziekenhuizen van de roomschen nog wel wat leeren. M.i. is het misschien in een roomsche inrichting nog gemakkelijker om iets aan evangelisatie te doen dan in menige z.g. neutrale inrichting althans. Sommige menschen schrikken al, als ze het woord „roomsch” hooren, maar bij die soort menschen wil ik nog niet gaarne ingedeeld.
‘t Is nog niet zoo lang geleden, dat ergens een voorganger van wat men noemt links ethische richting, een huisvader, wiens zoontje ter verpleging moest worden opgenomen met allen nadruk er op wees zijn kind. toch niet naar een roomsch ziekenhuis te zenden, en dat terwijl dat ziekenhuis het gemakkelijkst te bereiken en het billijkst was. De vader wees op dat ziekenhuis, maar de voorganger zei wenkbrauwfronsend: ”We willen toch geen bondgenootschap met Rome sluiten! !” Als men zulke taal uit den mond van een man hoort, die van de ”aloude beproefde” waarheid niets moet hebben, haalt men glimlachend de schouders op en denkt onwillekeurig aan ‘t woord ”papenhaat”, Late-n zij, die de ”aloude beproefde” waarheid op alle levensterrein wenschen hoog te houden en te verdedigen toch ook toezien in hun ijver tegen Rome niet naar den anderen kant over te hellen en terwille van de bestrijding van Rome zich de vriendschap van heele of half modernen te laten welgevallen.
Wij zijn zoo spoedig uit ons evenwicht, we liggen zoo gemakkelijk in uitersten, we kunnen maar zoo moeilijk ”in het midden gaan”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen