Uitwendige Zending.

Hebben we in de voorgaande artikelen gesproken over de Palestina-zending onder de Arabieren, thans vraagt de Joden-zending in Palestina onze aandacht. Er bevinden zich in Palestina wel veel meer Arabieren dan Joden, maar in den loop der eeuwen is het getal Joden er zeer toegenomen. Het is met name de Zionistische beweging die vele Joden in Palestina brengt.
Het Zionisme is geen godsdienstige beweging onder de Joden, maar een Joodsche nationale beweging. De z.g.n. orthodoxe Joden, die zich stipt houden aan den Talmud verwachten hun heil van de vervulling der Oud-Testamentische profetieën, die de komst van den Messias voorspellen. Ze gelooven niet, dat die voorspellingen reeds vervuld zijn, doch leven in den waan, dat deze nog vervuld moeten worden. Daarom wachten zij lijdelijk af, hoe en wanneer God zijn Woord zal vervullen en het Jodenvraagstuk voor hen zal oplossen.
Het Zionisme, grootendeels bestaande uit Reformjoden (Joden die Oude Testament en Talmud beiden den rug hebben toegekeerd en voor een groot percentage zelfs atheïst zijn) wil zelfs het Jodenvraagstuk oplossen door van Palestina te maken een nationaal Joden-tehuis. „Palestina voor de Joden” is het parool van het Zionisme. Het laat zich verstaan, dat de Arabieren in Palestina met deze beweging weinig op hebben en zich niet door de Joden, die minder in getal zijn, laten wegdrukken. Wij allen hebben in den zomer van het jaar 1929 in de couranten wel gelezen van den opstand der Arabieren tegen de Joden, waarvan een incident bij den Joodschen klaagmuur te Jeruzalem de aanleidende oorzaak was. Er is toen veel Jodenbloed gevloeid en de Arabieren hebben zich weer eens laten kennen als echte roovers en plunderaars.
De Engelsche regeering, die het mandaat over Palestina heeft verkregen van den Volkerenbond, en die bij het aanvaarden van dit mandaat den Joden zooveel hoop gaf, dat van hooger hand zou worden meegewerkt aan de uitvoering van het Zionistisch program, heeft den Zionisten wel wat teleurgesteld. De regeering gevoelt de moeilijkheid om orde en vrede te brengen onder twee zulke heterogeene bestanddeelen der bevolking als Arabieren en Joden.
Ze kan maar niet net doen, alsof er geen Arabieren in Palestina zijn, al zou Joodsch fanatisme dit wel gaarne willen. Het Zionisme heeft reeds duizenden en duizenden Joden in Palestina gebracht. Het heeft vele kolonies gesticht, die land ontginnen en bebouwen met behulp van westersch kapitaal en landbouwwerktuigen. In de nabijheid van Jaffa bevindt zich een nieuwe Joodsche stad, Tel Abib geheeten met een gymnasium, een technische school en modern ingerichte fabrieken.
Zijn de meeste Zionisten reformjoden, een kleine richting onder hen is orthodox. Deze richting wil Palestina maken tot een centrum voor de geestelijke vernieuwing van de Joden. Deze orthodoxe Joden in Palestina zijn, evenals hun geestverwanten in alle landen zeer tegen de christelijke zending gekant.
Fanatiek als ze zijn verzetten zij zich tegen elke godsdienstige inmenging van het christendom. De reform-joden willen in Jezus van Nazareth zien een bijzonder mensch, een buitengewoon profeet, die van groote beteekenis is geweest voor het Christendom. Vooral in Amerika spreken deze reformjoden openlijk uit, dat de mensch Jezus niet verdient met zooveel verachting en haat behandeld te worden, als vele Joden gedaan hebben en nog doen.
Men spreekt zelfs van een herzien van het proces, dat de Joden Jezus hebben aangedaan onder de leiding van Kajafas. Ook mogen volgens hen aan Jezus van Nazareth niet geweten worden de fouten van het christendom, met name de fout om de Joden zoo te vervolgen, want de leer van den Galileeschen Jood gaat juist tegen zulk een mentaliteit der christelijke volken in. Van deze Joden, die aldus over Jezus oordeelen, bevinden er zich velen in Palestina in de Joodsche colonies.
Daartegenover staat de actie der z.g. orthodoxe Joden, die zulke uitspraken van moderne Joden omtrent Jezus van Nazareth allerverschrikkelijkst en godslasterlijk vinden. Hun felle vijandschap tegen den door de christenen erkenden Messias is oorzaak, dat zij zulke moderne Joden evengoed met den banvloek treffen als die Joden, die werkelijk christen worden.
Volgens hen valt van Jezus hoegenaamd niets goeds te zeggen. Hij is en blijft in hun schatting een dweeper en volksverleider, wiens dood rechtvaardig was, en allen onder de Joden, die het voor Jezus als mensch durven opnemen, zijn ook volksverleiders en behooren geen leidende positie in het Jodendom in te nemen.
Deze groep is ook over de geheele wereld verspreid, doch telt in Palestina niet zoo vele leden, aangezien daar onder de Joden de Zionistische gedachte overheerschend is, vooral tenminste in onze eeuw.
Deze Joden hebben het eigenlijk te druk met nationale en maatschappelijke en sociale vraagstukken, dan dat zij zich bezig zouden houden met Talmudische haarkloverijen.
Oud Testamentische profetieën, dus zuiver godsdienstige aangelegenheden. Terwille
van het gemeenschappelijk belang „Palestina een Joodschen staat" hebben de Joden
in 1929 te Zurich besloten de onderlinge geschillen en zienswijzen bij te leggen, althans
in Palestina niet op den voorgrond te plaatsen. Tusschen Zionisten en niet-Zionisten
is dus samenwerking inzake den actieven Palestina Arbeid.

 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen