Huiscatechesatie

Voor een vijf en twintig jaren terug heeft de Gereformerde Zondagsschoolvereeniging Jachin een enquête ingesteld bij Gereformeerde Kerkeraden en Zondagsschoolbesturen, omtrent het behartigen van de huiscatechisatie door ouders van zondagsschoolkinderen en catechisanten.
De meeste kerkeraden gaven „Jachin” maar geen antwoord, maar de antwoorden van kerkeraden en Zondagsschoolbesturen, die inkwamen spraken allen de klacht uit, dat aan huiscatechisatie zoo goed als niets gedaan werd. Zoo was het 25 jaar terug, en ieder kan nagaan, dat het er na dien tijd niet beter op geworden is. Ook daar, waar toch wel een huiselijk leven gekend wordt, waar zelfs sprake is van een christelijk huisgezin, is het met de z.g. huiscatechisatie treurig gesteld. De meeste ouders gaan van de gedachte uit, dat ze.van dit werk zijn ontheven, sinds de zondagsschool gekomen is. Maar de zondagsschool dient niet om ouders van hun plicht te ontheffen. Oorspronkelijk is de zondagsschool voor de kinderen van ver afgedwaalde en van God en zijn dienst geheel vervreemde ouders.
Zondagsschoolarbeid is van huis uit evangelisatie-arbeid, terwijl de huiscatechisatie behoort tot ’t ambt der geloovigen als christen-ouder. Toch verheugen we er ons in, nu de feiten zoo droevig staan, dat de zondagsschool in zekeren zin doet, wat eigenlijk der ouderen roeping is.
We zouden onze eigen kinderen niet gaarne van de zondagsschool weren, want dan was de kans groot, dat ze noch het een noch het ander kregen.
Als onze ouders zich er echter maar niet mee afmaken, met ze naar de zondagsschool te zenden en nu inzake den plicht van huiscatechisatie zich de handen in onschuld willen wasschen. In „Jachins” gedenkboek hebben mannen als Tazelaar en de Moor er dan ook op gewezen, dat huiscatechisatie het ideaal moet blijven, maar dat men met de werkelijkheid rekenend, het nog een voorrecht acht, dat onze ouders hun kinderen althans naar de zondagsschool kunnen zenden.
Wanneer ge met onze ouders over de noodzakelijkheid van huiscatechisatie spreekt, geven ze grif toe, dat deze noodzakelijkheid bestaat, maar ze hebben vele bezwaren. Een van de voor hen zwaarst wegende bezwaren is, dat zij niet weten, hoe ze het aan moeten leggen met hunne kinderen. Ze hebben niet de gave van het woord, missen, o zooveel, wat volgens hen de zondagsschoolonderwijzer wel heeft. De zondagsschoolonderwijzer kan zoo echt kinderlijk en tegelijkertijd zoo boeiend vertellen uit den Bijbel! De kinderen hangen aan zijn lippen, als hij de bijbelsche geschiedenissen voordraagt. Laat ik u eerlijk zeggen, dat van uit dien gezichtshoek bezien, heel wat zondagsschoolonderwijzers toch eigenlijk ook nog niet hebben, wat ze als goed onderwijzer móesten bezitten. De ouders slaan hen (misschien wel om voor de aanklacht van hun geweten een uitlaat te vinden) dan wel eens te hoog aan. Doen tenminste alsof !!
Nu kan het best gebeuren, dat menig ouder, die deze artikeltjes leest mij de vraag voorlegt: „hoe moet ik het dan doen?” „U schrijft, huiscatechisatie is plicht, goed, maar zeg u dan ook, welke methode ik moet volgen?
Het spreekt van zelf, dat methodeloos te werk gaan verkeerd is, maar om nu ’n bepaalde methode van huiscatechisatie te geven, die werkelijk door ieder ouder met vrucht gevolgd of wilt ge toegepast kan worden is m.i. onmogelijk. Men moet hier zelf zoekende den weg vinden. En wie al zoekende een weg vindt houdt er zeker de beste methode op na.
Ook moet ge u het werk niet moeilijker voorstellen, dan het is.
Ge behoeft met uw kind geen „zware en diepe stukken” uit de geloofsleer te bespreken, ge hebt ze eenvoudig te onderwijzen in die dingen, die gij zelf tot zaligheid behoort te kennen, ’t Is natuurlijk een groot voorrecht als ge de gave van vertellen bezit. Indien dit echter niet zoo is, is het ook nog zoo heel erg niet. Misschien kunt ge wel met uw kinderen bidden. En mocht dit zelfs u beter afgaan in de binnenkamer dan in den kinderkring, welnu, laat dan tenslotte uw voorbeeld in handel en wandel tot ze spreken. Ja, wat ik hier „tenslotte” noem, mag wel voorop gaan. Onze kinderen hebben o, zoo gevoelige harten voor indrukken, ze hebben scherpe opmerkingsgave, omtrent het echte of niet echte van onzen godsdienst. Vraag het maar eens aan dominé’s kinderen, hoe goed ze weten, of het bij „Vader” routine is, dan wel zaak des harten. Men vraagt wel eens: hoe komt het toch, dat zoovelen uit de pastorie God en zijn dienst den rug toekeeren? Wellicht is ook een der oorzaken, dat de kinderen zoo duidelijk gezien, gevoeld, als het ware getast hebben, dat onze bediening des Woords al te veel om „brood” gaat. Men behoeft werkelijk bij het ontvangen van vele beroepen nog niet het eerst onderaan de beroepsbrief te zien, om in Gods oog telkens weer een brooddominé te zijn. Natuurlijk wil ik hier niet generaliseeren, want de godvruchtige Samuel had trots zijn godvruchtig huisbeleid en zijn blind zijn voor het geschenk der gemeente toch ook jongens, die niet deugden zelfs! Ik wil alleen maar zeggen: onze kinderen zien zoo scherp!
                                                                                                   SALOMONS

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen