De Vader der geloovigen.

Zijn roeping.
Ga Uit.
Dat was een zware eisch, dien de Allerhoogste Abram stelt en dien wij niet klein hebben te achten.
Vergeet toch niet, dat Abram moeilijk schooner plek op aarde kon vinden dan waar hij van jongs af zijn tenten had opgeslagen.
De plaats zijner woning was een der vruchtbaarste plekken der aarde.
Daar waren de rijke grasvelden, de ruischende korenakkers, de granaat-appelen en de wijnbergen, die de vlakte van Mesopotamie tot een van de rijkst gezegende streken der aarde maakten.
Wat meent ge, dat Abram deze rustige legering zou hebben verlaten en zooveel zou hebben prijs gegeven, waaraan ook zijn vleesch en zijn begeerte hing, wanneer niet de heilige Goddelijke aandrift van het „GA UIT” het hoogste en het laaatste woord in zijn ziel had gehad?
Is het nog niet zoo met allen, die de pelgrimsstaf hebben mogen opnemen, om het pad te betreden, dat leidt naar de stad, welker kunstenaar en Bouwmeester God is?
Zouden dezen niet voortgesneld zijn op het pad des verderfs, als niet de roepstem des Heeren in hun zielewereld had geklonken, een roepstem, waarin de echo der eeuwigheid klonk, een roepstem, waardoor het hart eens menschen zoo wordt aangeraakt en verteederd, dat zulk een God en Zijn dienst meelacht dan al de schatten van dit leven.
Wanneer Abram in de vreeze des Heeren niet meer had gevonden dan in al de schatten van Mesopotamie, hij had onmogelijk den weg naar Kanaan kunnen opgaan.
Maar wanneer hemellicht, eeuwigheidslicht, Godslicht begint op te gaan in al de schijnschoonheden van dit aardsche leven, dan wordt dit leven zoo arm, zoo hol, zoo leeg.
O, als God met Zijn rijkdom van zaligheid, met Zijn volheid van genade aan ons leven ontbreekt, als heel onze levenshof zoo dor wordt, omdat er èèn niet bloeit en omdat met dien Levensboom alle schoonheid en blijdschap uit den levenshof weg is, dan wordt dat een leven met een gisteren, dat al dood is, met een heden, dat op sterven ligt, en met een toekomst, zonder toekomst.
Wanneer dit tweetal woorden „GA UIT” op den adem des Geestes door onze ziel weerklinkt, wanneer het blinde zielsoog open gaat voor twee dingen: ”zelfkennis en Godskennis, d.i. voor de rampzaligheid buiten God en voor de zaligheid in God, dan kunnen wij het niet meer uithouden in Ur der Chaldeën, niet meer uithouden evenmin bij den jool als bij den zwijnendraf dezer wereld.
O wereld, zoo zou ik willen roepen: Indien God een droombeeld is, dan is heel het leven een droombeeld, een vraagteeken, een niets.
Maar zoo God de hoogste werkelijkheid is, dan moet dat leven niet een samenraapsel zijn van onbedreidendheden, noch ook een spel van louter lachlust, maar voorbereiding, modelleering voor onze eeuwige bestemming.
GA UIT.
Ja, want God de Heere wil geen halfslachtig christendom, dat de dienst der wereld en den dienst des Heeren dooreenmengt. Het is meer dan ooit in onzertijd, alsof er velen zijn, die wenschen, dat er een brug werd gelegd van de wereld naar de kerk of van de kerk naar de wereld.
Wanneer wij de wuftheid in kleeding, (of moet ik zeggen ontkleeding?), den opschik, den tooi en zwier in heel de levensopenbaring zien, wanneer wij stemmen opvangen, die pleiten voor een christelijke comedïe, dans, kaartspel, werkstaking, enz., dan is dat spelen met vuur, en het resultaat wordt al meer, dat de kerk, dat de kinderen des verbonds verwereldlijken.
God wil, dat het „GA UIT” een wachtwoord aan de poorten van Zijn Sion zij, en dat niet de vraag: is dansen zonde; is comediespel zonde, is kaartspel zonde en dergelijke een stile handdruk aan den dienst der wereld zij, maar dat wij den Heere zonden dienen en volgen met een volkomen hart, afbrekend en neerstortend alles, wat niet oprijst tot ’s Heeren glorie.
Ik ken de inspraak van het verdorven menschenhart, en ik hoor de taal der oppervlakkigheid, die zegt: maar dan moeten wij uit de wereld uitgaan. Dan is de monnik de beste christen, of dan moeten wij op een eenzaam eilandje gaan wonen, waar wij nooit met de groote wereld in aanraking komen.
Zie, hier kan Abram ons ten voorbeeld zijn.
Zeker, Abram werd afgezonderd van de volkeren der aarde, doch niet zoo, dat hij een kluizenaarsleven moest gaan leiden. Veeleer het tegendeel.
Hij moest leven in het midden van de volkeren en het cultuurleven dier dagen was aan Abram niet vreemd.
Hij had een universeele roeping om een zegen voor de volkeren te zijn en daarom moest hij er niet naast en ook niet buiten, maar er middenin zijn.
Ook hier geldt het woord van den Heiland uit de hoogepriesterlijke voorbede: „Ik wil niet, dat Ge hen uit de wereld wegneemt, maar dat Ge hen bewaart van den booze.”
Daarom zijn „Abrams kinderen” de beste christenen. Zij zijn het zout der aarde en zij geven tegenover den Heere prijs hun wil, hun oordeel, hun liefhebberijen, hun beter inzicht, omdat zij kinderen des geloofs willen zijn.
Wat deert het ons of sommigen, zeg velen, hier schouderophalend tegenover staan!
Laat de wereld ons tot de dwazen rekenen, wat nood, als God ons tot de wijzen telt, die het goede deel hebben uitgekozen, dat niet zal worden weggenomen, En als wij dan Gods stemme hooren „GA UIT”, dan is ’het met den psalm in onze ziel:
Wend, wend mijn oog van de ijdelheden af;
Verlevendig mijn hart door Uwe wegen;
Dat mij ’t betreen dier paden vreugd verschaf’

Apeldoorn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen