Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Kerk en Staat

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Kerk en Staat

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Eenige jaren geleden heeft Mussolini met groote nadruk gewezen op het jaar 1935, omdat dit naar zijn gevoelen het kritieke jaar voor Europa zou worden. Wij hebben dit woord van Mussolini onmiddellijk bij ons zelven afgewacht en in verband daarmede zijn buitenlandsche politiek nauwlettend gevolgd, omdat wij van meening waren, dat er een zeer nauw verband bestaan moest tusschen zijn toekomstplannen ten opzichte van Italië en het door hem aangewezen jaar 1935. Want men wist, dat Italië voor zijn groeiende bevolking, expansie noodig had, m.a.w. gebiedsuitbreiding moest hebben en gezien deze uitbreiding in Europa niet te ver krijgen was, moest zij in een ander werelddeel, d.i. in Afrika, gezocht worden. Want daar bezit Italië reeds de kolonien: a. Somaliland, dat gedeeltelijk aan de golf van Aden en dan Zuidwaarts aan den Indischen Oceaan gelegen is; b. bezit het Eritrea op de kust van de Roode Zee, waar het zich sedert 1882 heeft gevestigd. Maar die vestiging heeft toentertijd geleid tot een botsing met Abessynië. Een 6-jarige oorlog werd gevoerd, die in het nadeel van Abessynië eindigde, en Italië Eritrea behield. Maar Abessynië heeft dit nooit goed kunnen zetten, dat de Italianen zich daar gevestigd hadden en toen in het jaar 1888 een nieuwe heerscher in Abessynië optrad, n.l. Ménelik van Shoa, brak er eenige jaren later op nieuw een oorlog met Italië uit. De Italiaansche troepen, onder den generaal Baratieri, werden op 1 Maart 1896 letterlijk door de Abessyniërs in de pan gehakt, het volk in Italië kwam in beweging en de Italiaansche invloed in Abessynië was voor goed gekeerd. Op 11 Nov. 1896 werd het eerst weer geheel onafhankelijk verklaard en in de volgende jaren zocht dit land aansluiting bij Egypte en Engeland, zoodat er in 1902 verdragen werden afgesloten in zake de grens van Soedan en in zake het Nijlwater.
Toch heeft Italië de smadelijke nederlaag van 1896 nooit kunnen vergeten, en toen Mussolini oppermachtig werd in dit land, moest er rekening gehouden worden met de mogelijkheid, dat er in de ontwikkeling van de koloniale politiek een oogenblik zou kunnen aanbreken, dat Italië opnieuw oorzaken voor een conflict met Abessynië zou kunnen zoeken. Maar niet voor en aleer, dat het volkomen geprepareerd was om desnoods een oorlog met Abessynië te beginnen, en ook niet, voor dat de politieke situatie in Europa daarvoor gunstig was.
De Opperste Raad voor de Landsverdediging, die dezer dagen onder het presidium van Mussolini herhaaldelijk vergaderde, heeft thans een officiëele mededeeling gepubliceerd, waaraan wij het onderstaande ontleenen:
„De Opperste Raad voor de Landsverdediging acht het noodzakelijk de natie er mededeeling van te doen, dat hij in de twaalf jaren van zijn bestaan zijn taak heeft vervuld, welke daar in bestaat tijdig de onontbeerlijke middelen beschikbaar te stellen, opdat bij een eventueel gewapend conflict de daarvoor noodzakelijke omstandigheden zoodanig zijn, dat de actie zoo goed mogelijk kan zijn. De Raad heeft alle behoeften, waarvoor bij critieke en beslissende toestanden voorzorgen moeten worden getroffen, bestudeerd, zoowel t.a.v, de verpleging der gemobiliseerde gewapende macht als voor de werk- en levensmogelijkheden van de geheele natie.

De Opperste Raad heeft systematisch alle oorspronkelijke hulpbronnen van het land georganiseerd en maatregelen getroffen voor de gebruikmaking hiervan. In het bizonder is de productie en verwerking van artikelen voor militair gebruik door de autoriteiten tot in bizonderheden voorbereid.
Mochten daarbij leveringen en goederen-ruil met het buitenland in aanmerking komen dan kan met beslistheid worden ontkend, dat de vrijheid van handelen van Italië in het buitenland belemmerd zou worden door een tekort aan grondstoffen.”
Wat beteekent zoo’n mededeeling?
Kan en moet ieder daarin nu niet lezen, dat Italië aan den vooravond van groote gebeurtenissen staat?
En wanneer men dan verder leest, dat er troepen naar Afrika gezonden worden en nog meerdere gereed gehouden worden; dat Mussolini in eigen persoon van deze troepen afscheid neemt en het niet onder stoelen of banken steekt, dat zij de eer van hun land er hoog zullen houden.
Als men leest hoe pietluttige grenskwesties worden opgeblazen tot bloedige conflicten, dan voelt men hoe hier oorzaken worden gezocht om conflicten te kunnen uitlokken, want al zou Abessynië op alle punten toegeven, wat op dit oogenblik het geval schijnt te zijn, het bericht, waarin dit wordt medegedeeld, wordt onmiddellijk door twee andere gevolgd, die wij hier even over nemen.
„De onderhandelingen gaan thans over eenige voorwaarden van Abessynië, die ecnter door Italië slechts moeilijk kunnen worden aanvaard. Dat. Abessynië overigens voorwaarden, waarover nog niets naders medegedeeld wordt, zal laten vallen, is ondanks de gunstiger beoordeeling van de aan den gang zijnde onderhandelingen nog twijfelachtig.”
En nu het tweede:
„Er zijn weer 750 man genietroepen, onder leiding van 40 officieren, te Napels naar Afrika scheep gegaan. De prins van Piemont was bij het vertrek tegenwoordig, een geestdriftige menigte juichte de soldaten toe.”
Italië stuurt naar onze stellige overtuiging doelbewust op een conflict met Abessynië aan en het durft dit te doen, omdat het zich zeker waant van de overwinning, wat duidelijk blijkt uit de mededeeling van den Oppersten Raad.
Maar daarbij komt nu de gunstige politieke situatie in Europa, want in de achter ons liggende jaren heeft Mussolini gelegenheid gehad de machteloosheid van den Volkenbond te leeren kennen, die voor niets ter wereld zoo beducht is als om recht te doen. Die er steeds op uit is: de kool en de geit te sparen, en waarvan zelfs Bolivia en Paraguay niets hebben te vreezen. Wat zal de Volkenbond doen, wanneer Mussolini aanstonds in Abessynië doortast? Dan zal dit land, dat lid is van den Volkenbond, zich op Genève beroepen. precies als China zich op Genève tegenover Japan beriep, maar China bleef in de kou staan en Japan stichtte het nieuwe keizerrijk Mantsjoekwo.

d.H., J.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 maart 1935

De Wekker | 4 Pagina's

Kerk en Staat

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 maart 1935

De Wekker | 4 Pagina's