Lijdensbeker - Vreugdebeker - V

De beker in Gethsemaneh is vol doodsverschrikking.
Maar welken naam zult gij uw beker mogen geven, wanneer deze overvloeit van Gods goedertierenheen?
Ik weet ook wel, dat De Heere Zijn kinderen den lijdensbeker op de hand zet, en dat in menig hart en menig huis heete tranen uit rood bekreten oogen worden geschreid. En toch…… hebt gij het geheim nooit gesmaakt, door Jezus nooit in Gethsemaneh gekend, dat de Heere den lijdensbeker maakte tot een beker der dankzegging? In den 23sten psalm sprak de dichter van het land der schaduwen des doods. De dood, hij is immers het ergste, wat dreigt, en wat komen kan en komen zal voor den mensch hier beneden. Deze sombere diepte, wat kan zij den mensch verschrikken! Het ziekelijk gedweep met den dood, zooals een nieuwere richting in letterkunde in dichtmuziek uitneuriet, is vreemd aan de Schrift en even vreemd aan de harde werkelijkheid. Wij allen weten, dat, wanneer de omklemming van den dood ons aangrijpt, er een huivering door onze menschenziel vaart.
En nu is dit het opvallende, al weet de dichter van den 23sten psalm van deze doodsbenauwing, al spreekt hij er van, al weet hij van vreeze in dit land der kille vereenzaming, toch roemt hij, dat de Heere zijn beker vult.
En als de Heere dat doet, wanneer de perelende wijn der hemelsche vreugde wordt ingeschonken op het sterfbed, dan moge alle bloemen van wereld en huwelijksgeluk verwelken, één bloem blijft bloeien:

Gij zalft mijn hoofd, Gij doet mijn blijdschap groeien.
En van Uw heil mijn beker overvloeien.

Deze beker is de beker der verlossing, want Christus dood is ons leven. Al ware uw zonden als scharlaken, al waren ze als het zand aan den oever der zee, uw beker is Christus zoenbloed, dat is de zoen, de omhelzing van den hemelschen Vader, Die op ons niet meer toornen noch schelden zal.
Wanneer een mensch losgemaakt wordt uit het gewirwar van zijn eigen glorie, wanneer hij met zich zelf aan het einde gekomen is, wanneer de laatste plank hem uit de handen wordt geslagen, dan zal hij, die het aldus onder God verliest, ervaren de trekking des Vaders tot den Zoon; Diens beker zal worden gevuld met de verkwikkende vertroosting des Heiligen Geestes, die onze tranen droogt, en die ons verzegelt van ons kindschap.
Dat is veel, dat is groot. Zeker dat is groot, maar de Heere is ook niet karig. De dichter zegt niet te vergeefs, dat zijn beker overvloeiende was.
Het is of hij wil zeggen: als de Heere wat aan de ziel wegschenkt, of neen, wij moeten het nog anders zeggen, als de Heere Zich Zelf aan de ziel wegschenkt, dan gaat dit niet druppel voor druppel. Welneen, maar dan maakt Hij het met Zich Zelf zoo zalig goed, dat het er alles over heen loopt, want de Christus ging door Gethsemaneh’s diepte heen, en dronk er den lijdensbeker, opdat de Zijnen het leven en overvloed zouden hebben.
Ja overvloeiende!
Dat is feitelijk hemeltaal, want in den hemel is alles overvloeiende.
Geen wonder! Wie den God des hemels tot zijn deel gekregen heeft, die spreekt van zelf de taal des hemels. Neen, niet altijd is der geloovigen mond en beker zoo overvloeiende. Hier zijn de grauwe dagen, de sombere nachten, waarin de beker wel overvloeit, maar overvloeit van lijden en smart. Maar dan is het toch heerlijk, dat wij dezen smartenbeker mogen zetten onder de fontein van Christus lijden. In de gemeenschap van zijn lijden, dat is reeds zaligheid.
Wat zal het dan eens zijn in de gemeenschap van Zijn heerlijkheid!

Overvloeiende!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen