Heilige karakteristiek des lijdens van onzen Heere Jezus Christus - XXI (Nabetrachting)

(Nabetrachting).
We zijn met onze overdenkingen aan het einde gekomen. Laat ons nu nog met elkander enkele toepasselijke zaken behandelen. — Personeel. — Want hoe „men” zalig wordt, zal toch tot godverheerlijkende vrucht in het: „hoe word ik zalig?” moeten gekroond worden.
Hoe staan wij nu gansch personeel tegenover dit Borgwerk Christi, waarde lezers?
Allereerst dient hier aan de orde te worden gesteld, hoe dit dierbare Borgwerk van den Heere Jezus de noodzakelijke éénige en algenoegzame weg tot behoudenis is.
O, Die noodzakelijkheid van den Borg; om die personeel, onderwerpelijk, bevindelijk te leeren kennen; — slaan we dit stuk toch niet over.
Wel zeker: bevinding, ervaring enz. is géén grond. Versta dit goed. Christus alleen is grond, als verdienende oorzaak. Maar voor de bediening daarvan zal dan toch plaats moeten zijn in ons. En daartoe moet plaats worden gemaakt.
We kunnen beslist zeggen, dat deze ervaring zelve een der vruchten zelfs is van Christus’ dierbaar borgtochtelijk werk. Beschouwingen kunnen ons niet zalig maken. We rullen door een oprecht zaligmakend geloof, als vrucht van den Heiligen Geest, dien Borg hebben moeten keren kennen van binnen; in de toepassing des Heiligen Geestes, uit vrije genade Gods; en wel zooals die Christus voorwerpelijk in de Heilige Schrift ons wordt voorgesteld.
Wie zulke schriftuurlijke bevindelijke kennis daarvan zou willen uitschakelen, of deze b.v. als „valsche” mystiek, of als ziekelijk, of als dergelijke zou willen kwalificeeren, hij zou slechts betoonen, òf statelijk òf standelijk niet op zijn plaats te zijn, in vijandige houding tegen het ware werk des Heiligen Geestes.
Er is tegenwoordig een soort (min of meer nerveuze) impuls bij sommigen, om vooral te waarschuwen tegen mysticisme tegen ziekelijkheid, tegen „bevinding” enz. Men onderkenne dit. Want niet zelden waait dan de wind uit een verkeerden hoek. Niet alsof tegen werkelijke ziekelijkheid niet zou gewaarschuwd dienen te worden. De apostel vermaant daartoe te ernstig om gezond in de leer te zijn. Maar dàt is ’t ’em dan eigenlijk niet. De toon zelfs maakt soms al uit, dat men eigenlijk bedoelt het geestelijke leven van Gods volk te na te komen. Heeft men er dan soms zelf geen kennis van? Dan zou het wel allerminst te verwonderen zijn, als men zóó doet. ’t Lijkt bij sommigen wel. alsof dit nu in onze dagen de groote kwaal is. En och lieve menschen, hoe anders is bet. Waar is toch al die mystiek waar men zoo bedenkelijk tegen waarschuwt soms? ’t Ware te wenschen, dat er maar wat meer mystiek leven ware. En dat deze kerk-zuiveraars hun gaven en talenten maar eens begonnen aan te wenden, om tegen de algemeene hedendaagsche doodigheid en valsche gronden, tegen de oppervlakkigheid en wereldzin, tegen het formalisme (ook al bij òns) en intellectualisme etc; om tegen dit alles eens de bazuin aan den mond te zetten.
Intellectualisme, we hebben het altijd aldus gekwalificeerd; niet dat kennis verkeerd of overbodig zou zijn; integendeel: neen we maken geen bezwaar tegen kennis, dien naam waard althans; veeleer zullen we soms bezwaar maken tegen het zoo weinig bezit van kennis, en dat terwijl men dan een hooge borst opzet tegen het mystieke. Maar intellectualisme noemen we het; als men de kennis dienst wil laten doen, om het „leven” zelf te vervangen, of daarin te laten opgaan. Dan zijn we op een hellend vlak naar den dood. Arme zielen, die zulke leidslieden zouden wenschen. In den regel echter voelen die zielen zelf dan ook wel, dat ze verkeerd behandeld worden, en dan loopen ze naar andere „dokters”; inderdaad dan komen ze ook wel eens bij „kwakzalvers” terecht, Maar dan vergete men niet, dat zij, die als betrouwbare artsen moesten fungeeren, dit zelf veroorzaakten.
Dàt zijn dan, ronduit gezegd, de lieden die door dergelijke practijk zelf flink helpen bouwen die „kerken” en acties, waar zij zoo lustig tegen kunnen waarschuwen.
Men versta ons dus wel. Alle ongezonde beschouwing en toepassing van het lijden Christi, alle werkelijk ziekelijke betrachting dezer zoo uiterst dierbare zaak, worde wederstaan; maar dan met dien ernst, welke der zake past. Maar dit alles, omdat men de ware godzalige betrachting blijke te kennen. Tegenover de valsche mystiek is geen beter wapen dan de (neen niet...... niet-mystiek) maar de ware mystiek des Heiligen Geestes; het echte Schriftuurlijke bevindelijke werk en leven. Hetwelk dan ook weèr onderscheiden worde van „gemoedelijkheid”.
Gemoedelijk is nog niet bevindelijk. Denk daar wel aan. Een gemoedelijke behandeling van het lijden Christi, kan mogelijk de schare ontroeren; uw eigen gemoed bewegen tot tranen; maar dat is nog niet een verbroken hart, dat uit zijn ware ontdekking schreit naar God, en dat uit zijn Godsgemis en uit zijn Christusgemis roept uit de diepte.
Zullen we nu een recht Schriftuurlijk bevindelijke kennis van Christus bezitten, dan is noodig, gelijk we boven opmerkten, dat we Christus in Zijn noodzakelijkheid en algenoegzaamheid leeren kennen. Daarover D.V. een volgende maal meer.

(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen