Naar Celebes

Zterdag 30 November, de laatste der herinnerde mij er aan, dat reeds een maand verstreken was sinds den dat ik afscheid nam van de Groen van Prinstererschool in Haarlem. De tijd gaat snel. Maar veel gelegenheid, om mij in herinneringen te verdiepen, had ik dien juist niet, want na een week van lucht water verscheen aan den horizon Ceylon dat vroeger een Nederlandsche kolonie  was, maar nu al meer dan honderd jaar niet meer.
Morgens liepen we de haven van Colombo binnen. Voor hen, die voor eerst naar Indië gingen, was dit de eerste kennismaking met tropenland. Het was behoorlijk warm. We hebben in Colombo maar weinig geloopen, maar als we het warm hadden ,zochten we de schaduw op.
Ik was bovendien nog volgens gewoonte zonder oorddeksel uitgegaan, maar dat beviel me niets. Per auto zijn we gereden naar Mount Lavinia. Van de rickshaws, eewielige wagentjes, getrokken door  de stad ,hebben we geen gebruik gemaakt.
Wat ik op onze rit van Colombo zag, kan ik u zóó weergeven: breede asfaltwegen, voor de Europeanen paleisachtige woonhuizen, schitterende tuinaanleg en, zooals zich denken laat, fraaie tropische plantengroei. Het leven der donkere inheemsche bevolking hebben we van nabij kunnen gadeslaan.
Op het terras van het Mount-Lavinia-hotel zaten we heerlijk koel. Mount-Lavinia is een kustplaatsje, niet ver van Colombo, met een aardig strand en een goede gelegenheid voor een verfrisschendbad in den Oceaan. We genoten van het prachtige uitzicht. De tijd dwong ons tot vertrekken, maar we konden er bijna niet toe komen, op te staan. Langs een eenigs-zins anderen weg keerden we terug, omdat we een Boeddha-tempel wilden zien. Ceylon was altijd een sterk Boeddhistisch eiland. In den tempel alles Boeddha, Boeddha en nog eens Boeddha. Drie reusachtige beelden in verschillende houdingen: één staand, één zittend, één liggend. Verder kleinere beelden van Boeddha en, uit kunstoogpunt, mooie wandschilderingen, die voorvallen uit zijn leven voorstellen.
Er moet in Ceylon nog heel wat zijn, dat aan ons landje herinnert. Maar ik was niet in de gelegenheid, er veel van te zien. Graag had ik bijvoorbeeld even in de Wolvendaalkerk rondgekeken, die typisch-Nederlandsch is. Wèl zag ik onder weg op een bord voor de woning van een tandarts een echt Hollandsche naam: De Jong.
Na Colombo begon het eind van de reis met de „Potsdam” te naderen. Een zeer kort oponthoud te Penang en dan :Singapore, passagiers voor Batavia over-stappen ! De „Potsdam” behoort tot debooten, die naar China en Tapan gaan, maar niet via Ned.-Indië. Dank zij het groote aantal Hollanders had de K.P.M.een extra-boot gestuurd, om ons te halen. We konden nu onmiddellijk overstappen. Anders hadden we twee dagen moeten wachten. Van Singapore heb ik dus weinig gezien. Slechts maakte ik een wandeling door een gedeelte, waar niets dan Chineezen wonen. Veel meer dan de helft der bevolking bestaat trouwens uit Chineezen, Het was er niet bepaald mooi en het rook er……..kwalijk.”
Een eigenaardigheid van Singapore : de verkeersagenten. Zij hebben geen witte mouwen en bedienen ook geen stopseinen. Zij zijn eigenlijk zélf sfopseinen. Hoe? Op hun rug is vastgemaakt een langwerpig, rechthoekig, wit ding van vlechtwerk of zoo, dat aan weerskanten een eind uitsteekt. U kunt nu met een plank wel nadoen, hoe deze agenten het verkeer regelen.
In Singapore ontving ik niet alleen post uit Holland, maar ook uit Indië, van Java en van Celebes, ter verwelkoming.
Werd ik dus aan den eenen kant welkom geheeten, aan den anderen kant had ik hier weer afscheid te nemen. Tijdens de tweede helft van de reis was ik zeer bevriend geraakt met het Noorsche Zendingsgezelschap. Onze conversatie ging wel een beetje wonderlijk: zij spraken liever Engelsch en ik liever Duitsch, zoodat onze gesprekken een pot-pourri waren van deze beide talen, waarbij soms ook nog het Noorsch en het Hollandsch te hulp geroepen werden ter verduidelijking. Maar we begrepen elkaar best. Eoto’s werden gewisseld en, onder wederzijdsche belofte, te zullen schrijven, namen we hartelijk afscheid.
Thans kwam voorloopig de laatste etappe : Singapore-Batavia. De „Reael” was een heel aardige boot, maar had, vergeleken met de snelle vaart van de „Potsdam”, een slakkengangetje. ‘t Leek wel, of zij kroop. Maar toch was ook dit
Het reisje een genoegen, want de zee was spiegelglad en de wind was heerlijk koel. Zaterdagmorgen, 7 December, om 7 uur, bereikten we, na een reis van nog geen vier weken, Tandjong Priok, de haven van Batavia. Nog enkele formaliteiten en, vergezeld door den heer Smink van het Zendingsconsulaat, reed ik snel naar de gastvrije woning van Mr. S. C. Graaf van Randwijck, één der Zendingsconsuls, in Weltevreden.
Ik was in Indië aangekomen. Er leefde groote dank in mijn hart aan Hem, Die alles wel gemaakt had. Op Java zou ik voorloopig enkele weken blijven. Deputaten hadden me opgedragen, niet regelrecht naar Mamasa door te reizen, maar eerst eens op Java kennis te nemen van allerlei, dat van belang kon zijn voor mijn toekomstig “werk. In verband met deze opdracht en een brief van Ds. Bikker bij mijn aankomst in Indië besloot ik, tot begin Januari op Java te blijven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen