Indrukken en ervaringen (10)

Maandagavond 8 Juni vertrok ik New York en kwam Dinsdagmorgen half een, in Grand-Rapids aan. Een heele zit en het was erg warm in den trein Daarenboven had ik geen slaapwagen genomen, zoodat ik moest trachten in de trein wat te slapen. Maar daartoe leene de Amerikaansche treinen zich hoegenaamd niet.
't Zijn lange wagens met een tamelijk breeden gang in het midden, zo dat er op iedere bank, rechts en links van den gang, twee personen kunnen plaatsnemen. Heeft men nu het geluk dat me zoo een bank alleen bezit, dan kan me er zich toch niet op uitstrekken, omdat veel te kort is. Toch heb ik het in die nacht velen zien probeeren; o.m. een
afgevaardigde naar de Synode, die ongeveer 200 pond woog, maar het was geen gezicht.
Als men in Amerika 's nachts reizen wil moet men een slaapwagen nemen, Dat zijn fijne wagens, omdat zij „air condition hebben, d.w.z. zij hebben een apparaat dat de lucht in den wagen afkoelt. Zelfs toen het snikheet was, bleef de slaap wagen heerlijk koel en meer dan eens heb ik 's avonds het apparaat voor ik mij te ruste begaf, afgezet, omdat het mij te koud werd. In zulke wagens door Amerika reizen is een genot, want men heeft een fijne restauratiewagen bij, waar men alles tegen een billijken prijs kan gebruiken en men heeft er een conversatiewagen aan gekoppeld, met fijne stoelen en prachtig uitzicht,
In zulke wagens heb ik honderden mijlen afgelegd, want men heeft in Holland geen voorstelling van de geweldige oppervlakte van Amerika.
Maar wanneer men nu even wil bedenken, dat Amerika bestaat uit 48 staten waarvan de meesten eenige malen groote zijn dan Nederland, zal het niemand verwonderen, dat men er geweldige afstanden afleggen kan, en vaak moet.
Daarbij komt nog iets, Amerika heeft een rechthoekigen vorm, terwijl Europa meer vier kant is. Gevolg daarvan is, dat de afstand van New York naar San Francisco zo groot is, dat men in Europa zulk een af stand zelfs niet kan vinden. Maar genoeg
Aan het station te Grand-Rapids vond ik mijn vaderlijken Vriend en Broeder, Ds. Beets, een man, dien men leert waardeeren naarmate men in nauwere aanraking met hem komt. Zoo'n man is zijn gewicht in goud waard. Ik heb heel veel aan hem te danken, want hij heeft alles voorbereid en uitgewerkt en ik heb mij geheel aan zijn leiding overgegeven en zijn aanwijzingen gevolgd.
Hij bracht mij in zijn huis en met die: fijnen takt, die een bereisd man kenmerkt bood hij mij eerst de badkamer aan en nadat ik daarvan gebruik gemaakt had bracht hij mij op een slaapkamer, waar mij heerlijk op een sofa kon uitstrekken er mijn tekort aan nachtrust een weinig kon inhalen.
Dien zelfden avond werd de Synode geopend door den president der vorige Synode, Ds. W. P. van Wijk, predika van Eastern Avenue, een van de 17 kerken, die Grand-Rapids telt.
De kerk was maar matig bezet, gelet op het getal afgevaardigden en gezien het feit, dat er in deze plaats 17 kerken zijn.
De predikaktie werd uitgesproken in de Engelsche taal maar die ik toch in hoofdzaak volgen kon 't Was een nuttig woord, naar aanleiding van 1 Tim, 3:16. Na afloop van de predikatie had ik gedacht, dat de broeders elkander ergens zouden ontmoeten om kennis te maken, maar ieder ging naar zijn huis of naar het hem toegewezen kwartier
In overleg met Br. Beets bezocht ik de opening en de eerste vergaderingen van de Synode niet, die op Woensdagmorgen 10 Juni haar werkzaamheden begon; maar Vrijdagmorgen 11 uur werd ik verwacht en om 3 uur zou de Synode haar werkzaamheden schorsen en den afgevaardigde van de Christelijke Gereformeerde Kerk in Nederland het woord verleenen Ds. Beets heeft mij aan de Synode voorgesteld op een wijze zooals hij dat alleen kan.
Daarna heb ik „mijn woord” gesproken, dat met grooten aandacht werd ontvangen, en dat in de kerkelijke bladen van Amerika of geheel, of in hoofdzaak is opgenomen.
Vervolgens heeft Ds. vat Dellen, de vice-president der Synode namens de Synode mij voor het gesprokene dank gezegd, en daarmede was het officieele gedeelte afgeloopen. Ik kreeg een plaats aan de tafel, waar Ds. Beets zat, maar reeds de volgende zitting verhuisde ik vandaar naar de tafel van de afgevaardigden van de Classis Illenois, die een plaats voor mij gereserveerd hadden. Bij die broeders heb ik gezeten tot op den laatsten dag, dat de Synode bijeen was, en ik kan niet dankbaar genoeg zijn dat zij zich over mij ontfermd hebben, want Ds. Beets was een ambulant lid der Synode. Hij was er en zoo was hij er niet en dan zat ik alleen aan een tafel vlak onder het podium waarop het moderamen gezeten was.
Daarbij kwam nog iets. De taal der Synode was het Engelsch, en dat viel de eerste dagen niet mee, om er ook maar iets van te kunnen volgen. Maar doordat de broeders mij behulpzaam waren en hun voorlichting en aanwijzingen gaven, kwam ik er langzaam een weinig in, zoodat ik zelfs enkele malen mijn gedachten over bepaalde onderwerpen die aan de orde waren, heb gegeven. Maar niet in de Engelsche taal. Ik heb mij steeds aan het voertuig gehouden, waarmede ik saamgegroeid ben, d.i. mijn Hollandsch en mij nimmer laten verleiden, en waarover men nu nog spreekt en lacht, zooals anderen zich dit hebben laten doen, om in de Engelsche taal te spreken. Ik ben met het Hollandsch begonnen en geëindigd.
En wanneer ik ooit weer in Amerika kwam, zou het Hollandsch mijn taal zijn en blijven, omdat de grootste mannen met hun Engelsch mislukt zijn en tot het Hollandsch zijn teruggekeerd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen