Welbehagen

Kerstfeest is het feest van het welbehagen.
Wat wordt dit veel vergeten, en hoevelen sollen met het kindeke van Bethlehem, en branden de kaarsjes van den mooien kerstboom, en zingen lieve kerst., versjes, maar zonder ooit te denken aan dit rijke welbehagen.
De massa op Kerstdag heeft het veel drukker, met wat’wij voor God zijn, dan dat zij verstaat, wat God in Christus voor ons is.
Welbehagen.........zoo heet de oceaan, wiens kusten niet te vinden, en wiens diepte niet te peilen is. Hier stuwen de golven voort, op wier eeuwige onbegrepen draagkracht het scheepske van Christus kerk wordt voortgestuwd naar het kunstland van eeuwige heerlijkheid.
Welbehagen......... want het kindeke in de kribbe is het kind des welbehagens, en ook boven Bethlehems kribbe ontsluiten zich de hemelen, en hooren wij een stem ,,deze is mijn geliefde Zoon, in Wien Ik al mijn welbehagen heb.” Is het wonder, dat uit Bethlehems Kribbe nu een antwoord gehoord wordt: ,,Ik kom o God, om Uw welbehagen te doen, en ik draag Uw wet in het midden mijns ingewands.”
Welbehagen........ want de Engelen in Ephrata’s velden hebben er van gezongen, en zij hebben de harpen gegrepen om bij onbreekbare snaren onder den wijden koepel des hemels hun onsterfelijk lied te zingen, waarvan de echoklank in het ,,welbehagen” eindigt.
Welbehagen......... want het kerstfeest is het feest voor de menschen des welbehagens. Zoo toch mogen wij den Engelenzang lezen.
Gewoonlijk worden er drie strophen geteld in het lied der Engelen: Eere zij God........vrede op aarde........ in menschen een welbehagen.
Er is echter ook een andere en wellicht betere lezing, die dit bekende lied niet in drie, maar in twee regels weergeeft.
Het is zelfs de groote vraag, of onze veelzins goede Statenvertaling hier den juisten zin der woorden heeft getroffen. Dit is te meer van beteekenis, omdat er bijna geen passage in den Bijbel is te noemen, die zoo wereldkundig is geworden dan de Engelenzang. En toch is, naar de beste kenners der Handschriften van het Nieuwe Testament, juist dezen laatsten regel uit den Engelenzang verkeerd vertaald. Onze statenvertaling heeft: in de menschen een welbehagen. Maar er staat eigenlijk deze regel, die wij als één regel moeten lezen: en vrede op aarde voor de menschen des welbehagens.
Wie dit nu goed verstaat, vindt hier de gedachte der Heilige Schrift nog schooner dan in het reeds zoo schoon Engelenlied, in de statenvertaling ons bewaard. De pacifisten mogen zich met een schijn van recht beroepen op den regel ,,vrede op aarde”, maar wanneer wij de juistere lezing van dit lied kiezen, dan vergaat ook deze glim der fantasie, als wij hooren: ,,vrede op aarde voor de menschen des welbehagens”.
Dit wil toch niet anders zeggen, dan dat vredelicht alleen zal schijnen op het pad en in het hart dier menschen, die den Heere kennen en die nog veel meer van Hem gekend zijn.
Het zijn immers menschen des welbehagens, d.w.z. zulken, die gekend zijn van voor de tijden der eeuwen, zulken, die voorwerpen van Gods vrije en eeuwige verkiezing geweest zijn, en die nu in den tijd door den Heere worden getrokken om tot boven Engelenlied en Engelen heerlijkheid uit te stijgen, luisterend naar het bemoedigend woord van hun Koning: Vrees niet, gij klein kuddeke, want het is uws Vaders Welbehagen ulieden het Koninkrijk te geven.
Het humanisme en modernisme van onzen tijd moet van dit goddelijk welbehagen niets hebben. Maar daarom verstaat de moderne mensch der 20ste eeuw ook niets van het kerstfeest, al schijnt er geen feest te zijn, dat meer den tijdgeest bekoort. Staat niet midden op den Dam in Amsterdam een prachtig versierde kerstboom, en vindt ge riiet de schittering der lichtjes in café en bioscoop, in theater en dancing. Dat is het sollen en het soezen in de droomstemming van den wintertijd, die aan het oude heidendom terug doet denken, maar die niets, letterlijk niets, heeft van het machtige refrein: vrede op aarde voor de menschen des welbehagens.”
Zoo gelezen is heel de Engelenzang an het begin tot het einde Theologisch. Het begint met God en het eindigt in het welbehagen Gods. Dat is de cirkel, waar-binnen de kringloop der eeuwen zich voortzet, tot dat naar eeuwig welbehagen de laatste steen aan den tempel van levende steenen zal zijn gelegd. Wanneer eens de zuilen van dezen tempel zullen rijzen tot Gods luister, wanneer niet meer in een schamele krib, maar de Zoon des welbehagens zal gezeten zijn op den troon met het mateloos heelal, zoo zal et lied van Ephrata, het lied van liet welbehagen van onbesmette lippen worden aangeheven door een schare, die, als menschen des welbehagens slechts aanbiddend neerknielen.
Hoort, hoort, Ephrata’s velden zijn ook aan de boorden dier stroomen, die voortkomen uit den troon van God en van het Lam:
Hoort, hoort! Menschen des welbehagens, verlosten zondaren, vieren kerst feest, en zij zingen boven het Engelenlied uit:
Door U, door U alleen om het Eeuwig Welbehagen.

A.(Apeldoorn)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen