Veluwsche Brieven

Jaarwisseling!

Het is natuurlijk maar denkbeeldig die overgang van het oude in het nieuwe jaar. De laatste avond des jaars is precies als elke andere avond, de morgen van het nieuwe jaar is in niets onderscheiden van eiken anderen morgen. En toch roept de wisseling des jaars gevoelens in den mensch wakker, die hem meer dan anders tot ernst en nadenken stemmen. De luidruchtigste komt onder een zekere beklemming, die hij in spel of drank zoekt te verbreken. Menschen, die geheel het jaar de kerk passeeren, vindt men den laatsten avond des jaars in het Godshuis. Ze mogen met een kwinkslag: „eind goed alles goed”, anderen zand in de oogen willen strooien, met hun kerkgang leggen zij tegen wil en dank een getuigenis af, Waaruit moet nu dit eigenaardig verschijnsel worden verklaard? Zou het niet zijn, dat meer dan ooit op dien laatsten avond des jaars het besef den mensch herinnert, dat hij voor een eeuwigheid bestemd is en dat hij weer een schrede nader tot het einde des levens is genaderd?
De Oudejaarsavond met zijn: ,,Uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaduw heen,’’ is voor het kind der vergankelijkheid een ernstige herinnering aan de kortstondigheid des levens. Wij brengen onze jaren door als een gedachte. Wij vallen af als een blad, wij vliegen daarhenen. Onverpoosd zet de stroom des tijds zich voort naar de oceaan der eeuwigheid ‘t Zal alles als een kleed verouden, niets kan hier zijn stand behouden, wat uit stof is, neemt een end door den tijd die alles schendt.
De Oudejaarsavond is vol herinnering. Het opent het boek van het verleden en roept de dagen, die gingen, voor den geest op. Het verleden neemt een gestalte aan, die voor onze oogen treedt, Hoe kunnen de gedachten zich vermenigvuldigen bij het terugzien op den afgelegden baan, Het leven is rijk aan bonte schakeering. Licht en schaduw wisselen zich daarin af. De smart woont zoo dicht bij de vreugde. Het klaaghuis paalt aan het huis der maaltijden. De herinnering roept bij den een de aangenaamste gedaehten op; hij doorleeft eens weer de schoone dagen, waarin de blijdschap tot hem inkeerde om te vernachten. Hoogtijden blonken als bergtoppen in het licht der ondergaande zon. Voor anderen was het jaar een aaneenschakeling van moeite en zorg. Verwachtingen gingen in rook op, teleurstelling en beproeving waren de dagelijksche gasten, Wonden werden geslagen, die maar niet meer heelen willen. Het graf werd gedolven, het rouwkleed omgehangen. Wie telt die bittere tranen, die in de eenzaamheid van het oude jaar geschreid worden? Duizenden zitten troosteloos neer bij de puinhoopen van hun verwoest levensgeluk. Duizenden leunden op rietstaven, die de handpalmen doorboorden. Men gaf zijn geld uit, voor hetgeen geen brood is, en zijn arbeid voor hetgeen niet verzadigen kan. Wat al zonden, die de wanhoop in het hart brachten. Bittere zelfaanklachten. stomme droefheid, die geen tranen kent, deden de lange en donkere nachten doorwaken, zonder tot het zelfontwaken te brengen gelijk de verloren zoon. Geen: ,,Ik zal opstaan en tot mijn Vader gaan,” maar een verstarren in de ellende, een vechten tegen het noodlot met opeengeklemde tanden, een toevlucht zoeken in den dood. Een wereld vol ellende, een tranendal. Men behoeft geen uitgesproken pessimist te zijn om het eeuwenoude woord te onderschrijven: ,,Het uitnemendste (van het leven) is vol moeite en verdriet,” Ook het kind van God kent het kruis in zijn leven. Het heeft ook zijn smart en tranen. Maar hij leerde ook ervaren: het vaderlijk mededoogen met zijn milde handen en vriendelijke oogen. De laatste dag van het jaar richt zijn oog naar de stad, die fundamenten heeft, en in eeuwigheidsglans zich baadt.
Nieuwjaarsmorgen! Het licht der hope rijst weer. Die hope moge dan echt of vrucht van fantasie zijn, de mensch koestert telkens weer hope. Eigenaardig. Het verleden deed zooveel aan zijn hand ontzinken, en telkens grijpt hij weer naar andere dingen, gaat hij weer voort te bouwen op andere levensomstandigheden. Zoo is de mensch een bouwer van zijn eigen levenshuis, dat straks als een kaartenhuis in elkander stort. Weer een nieuw begin. Een nieuwe bladzijde. Zoo ellendig kan de mensch niet zijn, niet zoo oud of hulpbehoevend, of hij heeft immer verwachting van de toekomst. De drempel van het jaar 1937 zijn we overschreden, maar wat zal het ook nu zijn? Naar alle zijden is het donker. Allerlei vragen roepen om antwoord, de bezwaren hoopen zich iederen dag op. Hoe troosteloos voor hen, die geen geopend venster naar den hemel hebben. Die alles zelf moeten uitvechten, alles alleen moeten dragen. Hoe moeilijk is dan het leven, ondragelijk zwaar de last.
Alleen het geloof, dat zich vasthoudt als ziende den Onzienlijke, aanvaardt het leven met zijn strijd en kruis. Ruwe stormen mogen woeden, om hem heen zij nacht, het kind des Heeren weet het: ,,God, mijn God, zal mij behoeden! ,,Wat ook ons lot zal zijn in 1937, wat ook kome indien we ons slechts sterken mogen in den Heere. Dan is er een wandelen in het licht van ‘s Heeren aangezicht, en een wonderlijke rust en vrede vervult dan het hart, die doet zingen:

Ik zal gerust, in vrede slapen,
En liggen ongestoord ter neer;
Want Gij alleen, mijn Schild en Wapen,
Schoon ‘t onheil schijnt voor mij geschapen,
Zult mij doen zeker wonen, Heer’!

A. (Apeldoorn) G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen