Kerk en Staat

Hoe staat het thans met de bewapening ter zee en in de lucht.
„Nog nooit sinds het einde van den wereldoorlog is er in een dergelijken omvang nieuwe tonnage toegestaan ; het lijdt geen twijfel, dat het aantal nieuwe, in 1940 in dienst te stellen groote oorlogsschepen, grooter zal zijn dan ooit sinds 1916. En elk dezer schepen zal een snelheid van 30 knoopen hebben”.
Zoo luidt het in het voorwoord van de uitgave 1936 van Janes ,,Fighting Ships”, dat zoo juist het licht heeft gezien, waaruit blijkt, dat de vlootprogramma’s der groote mogendheden, aan groote slagschepen, torpedojagers en duikbooten in totaal 1.083.443 ton omvatten.
Ofschoon Amerika’s bouwprogramma met 329.515 ton het grootst is en Engeland met 322.000 ton pas op de tweede plaats komt, blijft Groot-Brittannië niettemin heerscheres ter zee, want de totale tonnage, waarover de Vereenigde Staten, buiten torpedojagers en duikbooten na uitvoering van hun bouwprogramma beschikken, zal 1.015.900 ton bedragen en dus nog altijd beneden die van Engeland liggen, welke dan 1.186.570 ton bedraagt.
Volgens Janes omvat het Amerikaan-sche bouwprogramma 2 slagschepen van 35.000 ton elk, drie vliegtuigmoederschepen — waarvan een van 14.700 en 2 van 19.900 ton elk, 52 torpedojagers van 75.25 ton in totaal en 15 duikbooten met een totale tonnage van 21.90 ton. Na de indienststelling van deze eenheden, zal de vloot der V.S. uit 17 slagschepen (537.700 ton), 18 groote kruisers (171.700 ton), 19 kleine kruisers (160.500 ton) en 7 vliegtuigmoederschepen (147.500 ton) bestaan.
In Europa staan onder de mogendheden, die zich krachtig ter zee wapenen: Groot-Brittanje en Italië vooraan. Dit jaar heeft Engeland 200.000 ton aan nieuwe oorlogsschepen op stapel gezet, vijfmaal zooveel als in 1933. Het nieuwe bouwprogram omvat 322.000 tons; en wie weet, hoeveel er straks nog bijkomt! Albion heeft, gelijk men weet, heel wat achterstand in te halen; maar de tijd is voorbij — voorgoed! — dat het een ,,Two-Power-Standard” kon handhaven. Het mag nu al blij zijn als het in maritieme krachtsontwikkeling het „broedervolk” overzee kan bijhouden. In de Middellandsche Zee overtreft Italië op het stuk der bewapening al zijn mededingers. Daar het nooit gebonden is geweest aan de beperkende bepalingen der oude verdragen, heeft het een zoo goed als geheel nieuwe vloot opgebouwd in tien jaren tijds, en thans beschikt het over de snelste kruisers-vloot en de grootste macht aan moderne duikbooten ter wereld. En als men dan nagaat, dat Italië zijn volledige maritieme en aeronautische macht kan samentrekken in het centrum van de oude wereldzee, dwars over Engelnds hofdverkeersweg naar het Oosten, dan begrijpt men, waarom Engeland zich nu zoo inspant voor een geduchte vlootver-sterking zijnerzijds. Meer schepen om Italië baas te kunnen blijven ginds — en er is verder-weg nog zooveel meer te beveiligen èn meer vliegtuigen, bij duizendtallen, om de „Rijngrens” afdoend te beschermen.
Alle groote vlootmogendheden der wereld saam zijn thans reeds doende met. of hebben besloten tot den bouw van meer dan een millioen ton oorlogsschepen; de kleinere bodems daar nog buiten gelaten. Met het verdwijnen van het vlootverdrag van Washington op 1 Jan. 1.1., dat gunstig heeft gewerkt, is het gevaar voor een nieuwen bewapeningswedstrijd ter zee, vooral in de Pacific, weer acuut geworden, al vergeten we niet dat de wedloop feitelijk al eenige jaren gaande is.
Volgens te Genève gemaakte berekeningen is in 1936 aan de bewapening der wereld besteed zes milliard gouddollar, tegen vier milliard in 1930. Het aantal mannen onder de wapenen bedraagt nu 8 millioen, tegen 6 millioen vóór den oorlog. Meer cijfers zullen we maar niet geven. Het Jaarboek van den volkenbond zegt zelf, dat de verstrekte gegevens onvolledig zijn, en men alleen op de officieele mededeelingen is afgegaan. Wie kan die voor alle Staten betrouwbaar achten? Heeft Churchill niet becijferd, dat de uitgaven alleen reeds van Duitschland voor zijn herbewapening over 1935 op 10 milliard Rijksmarken waren te stellen? De beide landen die nog het best in staat zijn, de financieele inspanning te dragen, zijn de Vereenigde Staten en Engeland, natuurlijk ook omdat ze voor geen sterk leger hebben te zorgen. Voor Japan, Frankrijk, Italië en Duitschland zou het wel eens vernietigend kunnen blijken. Zij toch moeten zich sterk maken te land en ter zee. Het Derde Rijk mag, op grond van het met Engeland gesloten accoord, tot 35% der Britsche vlootsterkte gaan. Japan besteedt nu reeds 47% van het nationale inkomen aan zijn bewapening! Vandaar veler, zeker niet ongegronde, vrees voor een explosie, als namelijk de wapens die thans worden opgehoopt. in de smeltkroes van den oorlog worden geworpen.
Nimmer sinds den grooten oorlog is er zoo dringend behoefte geweest aan een verdrag tot beperking van de wapening, en nimmer is er. menschelijkerwijs gesproken, minder kans geweest op het tot stand komen van zoo’n verdrag. Mussolini had geen ongelijk, toen hij constateerde, dat niemand thans ontwapenen wil en een ontwapening van allen onmogelijk is. Niemand kan en mag er toe overgaan, omdat enkele mogendheden zich zóó hebben gemilitariseerd en bewapend, dat allen wel dienzelfden weg op moéten om hun veiligheid te waarborgen. Ontwapening van allen, of bewapeningsvermindering van allen, sou wèl mogelijk zijn, wanneer allen zonder uitzondering dat ernstig wilden. Zoolang echter één dat niet wil, zullen alle pogingen mislukken, omdat die eene dan een onweerstaanbaar overwicht over de anderen zou verkrijgen, en zijn wil als wet aan die anderen zou kunnen opleggen.
Zoo staan wij aan den ingang van het jaar 1937, in een wereld, waarin een bewapenings razernij heerscht, die de internationale spanning steeds grooter zal maken, de internationale verarming in een sneller tempo zal doen toenemen, het onderling wantrouwen zal vermeerderen, en de gevaren voor een explosie zal vermenigvuldigen. ’t Is eerlijk gezegd een „bezeten wereld” waarin wij leven: die van den geest van Christus steeds meer ontbloot wordt, en waarin de demonische invloeden op alle terreinen veld winnen. En men ziet deze dingen; men verkondigt deze dingen; men huivert voor de gevolgen van dit alles; men is het er in Amerika en Europa over eens, dat het verkeerd gaat: dat men op een oorlog aanstuurt, die het communisme tot wereldheerschappij moet leiden, en ondanks al die wetenschap, is men onmachtig er wat tegen te doen.
Wat zijn wij „menschen” geweldige stumpers. Wanneer men eens een oogenblik met gesloten oogen over de arme menschenwereld, in verband met de toekomst, nadenkt, wordt het bang om het hart. En dan denken wij terug aan de dagen van Noach, en wij zeggen tot ons zelvem, ziende op de wereld van onzen tijd: de mensch heeft in die verloopen eeuwen niets geleerd, noch uit den ondergang van de eerste wereld, noch uit den ondergang van de oude wereldrijken, noch uit den laatsten wereldoorlog. Hij is en blijft verduisterd in zijn verstand en vervreemd van het leven Gods en de God dezer eeuw heeft zijn zinnen verblind, opdat hem niet bestrale de verlichting van het Evangelie der heerlijkheid van Christus. Ontzettend! De wereld bewerkt haar eigen ondergang. Zij moet ondergaan en zij wil het.

d.H. (Den Haag) J.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen