Waar gaan wij heen met zulk een leer?

Het gaat niet goed in de Gereformeerde Kerken. Het leersysteem, dat in elkaar is gezet, draagt bittere vruchten. Ds. Wolff, Gereformeerd predikant te Enschede, zet de laatste schrede op den dwaalweg. Zelfonderzoek ten opzichte van onzen staat voor de eeuwigheid is piëtistisch, en hij acht het een heillooze onderscheiding om te spreken van een historisch geloof, een tijdgeloof, een wondergeloof, een zaligmakend geloof.
Zelfs een man als Dr. H. H. Kuyper gaat dit geschrijf van Ds. De Wolff te ver. Hieromtrent schrijft nu Ds. v. d. Meiden in het Kerkblad van ’s Graven-hage van 1 April, als hij het opponeeren van prof. Kuyper tegen Ds. de Wolff bespreekt, het volgende:
De Geleerde schrijver in „De Heraut” wijst er dan op, dat Ds. de Wolff niet meer wil weten van een onderstelling van verkiezing en wedergeboorte bij den doop van een houden voor; de Schrift gaat er van uit, dat het zoo is. Het bewijs wordt gehaald uit Joh. 15. De ranken zijn ranken. Zij zijn door Christus’ bloed gekocht (2 Petr. 1:1). Maar ds. de Wolff weet toch ook wel, dat er ranken zijn, die geen vrucht dragen en in het vuur geworpen worden en dat Petrus in den genoemden tekst schrijft over valsche leeraars?Zeker; maar toch wil hij de veronderstellingsoplossing laten varen om zeer nadrukkelijk uit te spreken, dat wij in het verbond wedergeboren zijn en door onze schuld afvallen kunnen en verloren gaan, den Heere verloochende, Die ons gekocht heeft. Terecht spreekt dr. Kuyper van raadseltaal. Hoe men ook wende en keere, wat ds. de Wolff schrijft moet leiden tot de leer van de afval der heiligen. „Men zou niet gelooven, dat een gereformeerd predikant zulke dingen schrijven dorst, wanneer het er niet letterlijk stond.” „Wanneer de schrijver in het begin van zijn brochure degenen, die meenen, dat men wedergeboren moet worden om in waarheid tot het genadeverbond te behooren van remonstrantisme beschuldigt, wat moet men dan zeggen van zijn eigen standpunt, als hij verklaart: de mensch moet het dus zelf maar weten, of hij zalig wil worden (bld, 18) en een afval der heiligen leert”.
Wij citeeren expres prof. dr, Kuyper, hoewel wij ook de brochure van ds. de Wolff hadden kunnen citeeren, los van wat dr. K. schreef. Maar als een Geref. prof. zóó schrijft zal men ons niet beschuldigen, dat de Chr. Geref. weer wat vonden.
Wij hebben met de grootste verbazing deze dingen gelezen. Is men in de Geref. Kerken al zóó ver afgedwaald? Verstaat men zelfs niet meer wat gereformeerd is? Waar moet het heen, als men gaat spreken over een heillooze onderscheiding, wanneer onderscheiden wordt tusschen historisch geloof, tijdgeloof en wondergeloof eenerzijds en zaligmakend geloof anderzijds? Het is wel diep bedroevend als men de meest Schriftuurlijke waarheden zoo openlijk negeert. Wie deze onderscheiding niet meer maakt misleidt de schare bewust of onbewust. Wij hopen van harte, dat men in de Geref. Kerken dit kwaad ten volle uitbant. Wij moeten anders meer dan ooit waarschuwen tegen de dwalingen in de Geref. Kerk beluisterd. De belijdende leden mogen deze dwalingen niet dulden. Ik vind het vreeselijk, dat het in de Geref. Kerken al zóó ver gekomen is. Vroeger schreef, naar ik meen.Bavinck, al over „met een ingebeel-den hemel naar de hel gaan”, maar op deze wijze is niet anders te wachten. Wij staan verbaasd, dat we zooiets lezen van een Geref. predikant Een goed catechisant kan dit weerleggen.
En heel erg is ook de tweede dwaling. De leden der gemeente, die ranken zijn van den Wijnstok, geen vrucht dragen en tenslotte in het vuur geworpen worden, waren met het bloed van Christus gekocht; ze waren wedergeboren, maar zijn door eigen schuld afgevallen. De leer der veronderstelde verkiezing en veronderstelde wedergeboorte is losgelaten. De onderstellingsoplossing laat men varen. Nu is dit laatste niet zoo erg. Hier wordt allereerst erkent, dat men er een onderstellingsoplossing op na hield en in de tweede plaats dat men die moet loslaten, Maar het droeve is, dat men het veel erger maakt. De synode der Geref. Kerken verbiedt de onderstellingsoplossing niet, maar erkent toch, dat alle kinderen niet wedergeboren zijn. Ds. de Wolff zegt, dat dit mis is, maar dat wij in het verbond wedergeboren zijn. De practijk hervormde de theorie. Leden en doopleden van de Geref. Kerken ge zijt in het verbond wedergeboren; ge moogt het niet veronderstellen, ge zijt het. Ge kunt afvallen door uw eigen schuld; gij wedergeborenen kunt verloren gaan door uw eigen schuld. Ik lees bij de Leerregels van Dordrecht (V, III en IV) dat verworpen wordt de dwalingen dergenen, die Ieeren: dat de ware geloovigen en wedergeborenen niet alleen van het rechtvaardigend geloof, insgelijks, van de genade en zaligheid ganschelijk en tot den einde toe kunnen uitvallen, maar ook dikwijls metterdaad van haar uitvallen en in der eeuwigheid verloren gaan ... Die leeren: dat de ware geloovigen en wedergeborenen kunnen zondigen de zonde tot den dood, of tegen den Heiligen Geest...
Op den weg, dien ds. Wolff gaat komt men bij deze remonstrantsche dwaling uit, of men wil of niet.
„De mensch moet dus zelf maar weten of hij zalig wil worden”. schrijft ds. de Wolff. Hier zal het geesteskind van Pelagius niets tegen hebben. Maar is dat ook gereformeerd?
Prof. dr. Kuyper schreef terecht over „verbondstheologie op gevaarlijke paden” Verwerpelijk is zulk een heillooze leer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen