Veluwsche Brieven

Pinksteren is het aanlichten van den nieuwen dag, die door geen nacht meer overschaduwd zal worden. Het is de lentetijd der kerk met zijn beloften en verwachtingen. Nieuw leven wordt geboren, dat opbruischt in kracht van wonderteekenen. Het oude is voorbijgegaan, het is alles nieuw geworden. Nieuwe wijn in nieuwe lederen zakken. De stroom van levend water, voortvloeiende van onder den dorpel van het heiligdom des hemels, vindt zijn bedding in het volkerenleven dat nieuwe levensnormen en levensvormen ontvangt. Pinksteren is het feest van den H. Geest, die den Christus verheerlijken zal op aarde, gelijk de Vader Hem verhoogd heeft in den hemel. De weg des Geestes teekent zich af in storm en vuur. Hij neemt zijn inwoning in de kerk, dit Hij inschakelt in den dienst van het Koninkrijk Gods. De Pinkster-Gemeente is overgoten met het licht der heerlijkheid van haar Koning; als Zijn bruid is zij versierd met haar hemelschen bruidstooi. Het is alsof het paradijs weer haar poorten heeft ontsloten. De lichtende toekomst der kerk teekent zich af, waarin God haar tot een eeuwig licht zal zijn.
Pinksteren lichtte na dien niet meer in die stralende heerlijkheid aan. Maar hef heimwee der bruidkerk bleef smachtend uitzien naar een herhaling, van wat op den 50en dag te Jeruzalem was gebeurd. Maar vergeten werd al te veel, dat sinds dien dag de H. Geest zijn intrek in de kerk genomen heeft om haar toe te bereiden voor den dag van hare kroning, evenals haar Koning thans heerlijkheid van den Vader ontvangen heeft. De Geest wekt en leidt, vormt en beschermt het leven der kerk, die het erfdeel des Heeren is.
Nu zijn er in den loop der eeuwen echter veel geestelijke beroeringen geweest, die den indruk wekten van een herhaling van den Pinksterdag. Geestelijke opwekkingen, die zich kenmerkten door massale bekeeringen. Denkt aan het Montanisme, de Albigenzen. Anabaptisten, Kwakers, Piëtisten, Hernhutters. Revivals (geestelijke opwekkingen) trokken de aandacht in Engeland, Wales, Amerika, Australië, Korea, Zuid-Afrika, enz. In Duitschland vond men in het begin der vorige eeuw de „Erweckung”, die weer den invloed onderging van de „Oxfordbeweging”, wel te onderscheiden van het optreden van de „Oxfordgroep” in onzen tijd. Nederland heeft zijn Reveil gehad; het Leger des Heils deed voor 50 jaren zijn intrede binnen onze grenzen, en groeide sindsdien uit tot een machtige organisatie.
Sinds de laatste jaren vraagt weet een andere geestelijke beweging de aandacht In 1921 kwam Dr, Frank N. D. Buchman te Oxford, en verzamelde rondom zich een kring van geestverwanten. De vraag, welke hen saambond, was naar een nieuw, daadwerkelijk christelijk leven. Hij gaf vorm, aan wat er bewust of onbewust leefde in het hart van duizenden. En zoo ontstond de bekende „Buchmanbeweging” ook wel aangeduid als de „Oxfordgroep”. In schier alle deelen der wereld breidde de beweging zich uit. Utrecht was voor enkele dagen getuige van een demonstratie, welke in beeld moest brengen de beteekenis en het doel dezer beweging. Duizenden waren uit de verschillende landen in de oude Bisschopstad saamgekomen, die het oecumenisch karakter der actie moesten aantoonen. Met luidklinkende fanfares en met ontrolde banieren kwamen de mannen en vrouwen aangemarcheerd, die dag aan dag verschillende vergaderzalen tot den nok toe vulden. Het wachtwoord „Nieuw Nederland loopt van stapel!” werd doorgegeven, en het lied „Bruggenbouw”, en andere zangen waren niet van de lucht. Er werd gebeden, persoonlijke getuigenissen afgelegd, redevoeringen gehouden, waarin de vruchten der bewegingen werden besproken. Groote doeken, uitgespannen in de zalen, vertolkten het doel, dat nagestreefd wordt: „Een nieuw volk, een nieuwe wereld.” De beweging omvat menschen van allerlei stand en positie: staatslieden en hooge officieren, juristen en journalisten, professoren en studenten, intellectueelen en artisten, maar ook mannen en vrouwen uit het gewone volk.
In de beoordeeling dezer beweging loo-pen de meeningen zeer uiteen. Aan de eene zijde een overdreven verheerlijking en grenzelooze verwachtingen, aan de andere zijde een veroordeeling der beweging, die men als vrucht van suggestie en autosuggestie karakteriseert.
Nu moeten we in ons oordeel vellen de bescheidenheid betrachten. Het kan niet ontkend, of de wijdvertakte beweging heeft iets, dat bekoort. Velen zijn er, die in de Buchmanbeweging den weg tot God vonden. Hiervoor zijn de bewijzen aan te voren. Er is iets ontroerends in de manier, waarop men in het publiek een persoonlijk getuigenis aflegt, en de zwarte bladzijden uit het eigen levensboek onder het oog van anderen brengt. Doel is afgedwaalden in den schoot der kerk terug te voeren, en de wereld tot God.
Toch, hoezeer dit alles ons ook moge toespreken, er is in de beweging zooveel, dat de vraag wettigt: òf en in hoeverre is nu de werking des Geestes in geheel dere actie? Bij een objectieve waarneming, kan men den indruk niet van zich zetten dat in geheel het optreden van den „Oxfordgroep” zooveel kunstmatigs en opgeschroefds is. Het reclameachtig propageeren is zoo vreemd aan den H. Geest, die op andere wijze getuigenis geeft. Dan: de beweging wordt niet gedragen door de H. Schrift en heeft haar band niet in de belijdenis der kerk. Er wordt veel gesproken over bekeering tot God, maar bij dit alles staat Christus niet in het centrum, Het criterium schijnt gezocht in het belijden van zonden aan elkander, maar meent men hierdoor niet tegelijk de vergeving van zonden gevonden te hebben?
Ook van de Buchmanbeweging zal de kerk geen winst boeken. Die den weg van Oxford bewandelen, komen niet in de kerk terecht. Het kenmerk van de beweging is het houden van de „house-party”, met een ander woord het kweekt de conventikels, die zich veelzins door haar onkerkelijk karakter deden kennen.
De kerk staat na eeuwen als een monument van het herscheppende alvermogen des Heiligen Geestes. Niets kan haar vervangen,want zij is het lichaam van Christus. Aan haar zijn de woorden der zaligheid toevertrouwd met de sleutelen van het koninkrijk der hemelen. Liever dan ons tot Oxford te wenden, buigen we onze knieën aan den troon der genade met de bede: „Ontwaak, noordenwind, en kom, gij zuidenwind; doorwaai mijnen hof, dat zijne specerijen uitvloeien!”

A. (Apeldoorn) G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen