De Oxford Groep (2)

De Groep beweert, dat zij een hernieuwing van Hand. 2 wil zijn. Zelfs sprak men van een nieuwe uitstorting van den Heiligen Geest. Hier ligt al een van de grondfouten. Handel. 2 is niet te herbeleven. De uitstorting van den Heilige Geest is net als de andere heilsfeiten een „eenmalig” feit. Evenals Christus maar ééne maal geboren wordt, lijdt sterft, opstaat, — zoo ook de uitstorting van den Heiligen Geest, Deze uitstorting bedoelde om den Christus als het ware te „ vervuilen” in zijn lichaam; en dat is de Kerk. Zoo treffend zegt Bavinck: de vleeschwording des Woords wordt gekroond in de gemeentewording van den Heiligen Geest. Die Geest kan zijn inwoning wel meer of minder laten gelden, enz Maar het feit zelf is met één maal ..af” Nu volgt het groote proces van de worsteling tusschen geest en wereld, en da zal uitloopen op de Wederkomst des Heeren. Van den Pinksterdag is de bewegende lijn nu naar de Wederkomst. met al wat daarmede in verband staat, et waarop wij thans nu niet verder kunner ingaan.
Wie dit „éénmalige” geen volle recht laat wedervaren, zal allicht komen to misvattingen over het verloop van wereld en kerk. Hij zal een religieuze geestelijke evolutieleer gaan aanhangen; zelfs in par-theïstische wateren kunnen verzeilen; er ten slotte geen raad meer weten met eer gezonde opvatting over de Wederkomst ‘t Is in dat verband dan ook geen wonder dat de Groep zoo weinig schijnt te lever uit het Maranatha. Zij is hier schier een tegenhangster van Joh. de Heer. Terwijl tevens hieruit verklaard wordt, dat zij de „kerk” niet een juiste plaats schijnt te kunnen aanwijzen, in elk geval haar wezen en plaats, haar aard en werk niet genoeg, niet zuiver kan construeeren, Zij schijnt er weinig levend besef van te hebben dat Handel. 2 als polsslag heeft: De Kerk. De geinstituteerde Kerk; en deze dan als de basis van al onze gansche Christelijke operatie.
Dat er in die kerk is het ambt alle geloovigen zal wel waar zijn. In dat opzicht heeft de groep inderdaad juist gevoeld; zeker wij moeten persoonlijk allen als leden van Christus een getuige van Hem zijn, in woord en daad. Maar de uitwerking hiervan is bij de groep, als buiten alle kerkverband, zeker niet de bedoeling van Handel. 2, noch van Christus opdracht als zoodanig. Daarenboven is de manier en inhoud van dit getuigen verre van onaanvechtbaar. Zelf heb ik in de Utrechtsche samenkomsten van nabij deze dingen kunnen hooren en zien Maar het was in doorsnee genomen, net als alles bij de Groep, door en door vaag, onprincipieel, en niet zelden vrij leeg aan specifiek-christelijken inhoud.
Zeer zeker heeft Christus gezegd: Gij zult mijne getuigen zijn. Een woord, waarop de Groep zich gaarne beroept. Maar wat wij in die samenkomsten vernamen. was inderdaad weinig van Christus; en veel en veel meer was het een getuigen aangaande zichzelf. Christus heeft gezegd: mijne getuigen Maar bij de groep is het meerendeels een vertellen van eigen „verandering”. Christus bedoelde met dat mijne getuigen, dat zijn discipelen zouden verkondigen, wat van Jezus was, zijn persoon en zijn werk, met name zijn lijden en sterven en opstanding. Johannes verklaart dit overduidelijk in zijn Brief; n.l. wij verkondigen wat wij van het Woord (Christus) hebben gezien en getast. En op dit punt zijn wij nu (eerlijk gezegd) allesbehalve gerust op de groep-menschen. Ik weet ten minste wel, dat daar b.v. theologen zijn, die o zoo dweepen met Oxford, en die getuigenissen van hun verandering uitspreken tot in de Academiezalen toe: maar van wien we allesbehalve verzekerd zijn, of ze wel buigen voor de gansche Heilige Schrift; en of zij de heilsfeiten wel in volle positieve realiteit erkennen, dat Jezus uit een maagd is geboren, reëel uit de dooden is opgestaan enz. Die m.i. in dat opzicht in alle werkelijkheid van Jeruzalem zijn afgereisd en in ….. Oxford zijn terecht gekomen.
Dan de inhoud dier getuigenissen. Voor ‘t grootste gedeelte waren het echte „veranderingen”, wat wij te hooren kregen, en al niet veel meer. Men was vroeger oneerlijk, onrein, nurksch, communistisch enzoovoort geweest, en nu in aanraking gekomen met de Groep (ja let wel met de Groep, niet zoozeer met een Drieëenig God) was het anders geworden; eerlijk, kuisch, liefdevol etc, huis en omgeving waren er van onder den invloed gekomen; zelfs was men den Bijbel (weer) gaan lezen; sommigen hadden de kerk weer opgezocht enz. Nu is dit alles prijzenswaardig, en ‘t is heel aangenaam, als iemand met zijn zondig onvriendelijk en egoïstisch leven mag breken; maar in ernst, dat is nu toch niet veel meer dan een humanitaire bekeering. Dat is een verbetering te noemen, maar georiënteerd veelal naar den mensch. Zonder meer is dit alles nog geen wedergeboorte uit den Heiligen Geest; geen rechtvaardigmaking om de verdienste van Christus, en al evenmin heiligmaking te noemen. Humanistisch christendom moge het heeten, in de sfeer van een „natuurlijken” godsdienst; religieuze resten, die zelfs de „Aufklärung” ons nog liet; zaken waar Kant en Schleiermacher, en zelfs Strauss oog nog, een knik van instemming op konden geven. Maar is dat nu specifiek het zaligmakende wederbaren-de werk van Christus? Zie dat hebben wij in ernst sterk betwijfeld. Hoogst onaangenaam deed daarbij aan, dat op zulke leêge verklaringen de vergadering dan (zonder eenig protest van de leiders) applaudiseerde. Wij hebben verschillende dergelijke getuigenissen hooren afleggen, zonder de naam van Christus werd vernomen, een Jood of een Buddhist had het al niet veel anders kunnen doen.
Ware wedergeboorte is iets anders, Het woord dat de Heilige Schrift bezigt voor wedergeboorte beteekent: van Boven geboren worden. In het werk van vrije genade is alles om te beginnen naar God georiënteerd. Hier is het God die den mensch in het licht zijner heiligheid bekend maakt met zijn diepe verdorvenheid, zijn zonden als ook zijn zondigen aard worden blootgelegd als verdoemeniswaardig.
Dan ziet de mensch, dat alle breken met de zonde een onmogelijk werk is tenzij de Heilige Geest ons het leert. En dat alle ook de diepste ontdekking zonder meer nog niet één zondelust breekt. Ja, dat daarenboven breken met de zonde nog niet het volle ernst maken met de zonde is, hoe noodzakelijk dit ook zij, Ernst met de zonde maken sluit in, dat ik eerst en bovenal zie, hoe ik door mijn zonde God naar de kroon heb gestoken;hoe nu Gods eer roept om betaling, om eereherstelling Gods; dan ziet zulk een mensch, dat hij geen penning daartoe bezit; in dat licht krijgt hij noodig een Borg die God hem schenken moet. Hoe wordt God tevreden gesteld, dit wordt de groote vraag; en de diepste nood die naar een Borg vraagt. En alleen in dezen weg dat God wordt voldaan, kan ik dan verzoend worden. O, wat is het toch een oppervlakkig gedoe tegenwoordig.
Daar zijn nu wel voorbeelden van Groeplieden die ook dergelijke dingen kennen. Maar vergeet dan niet, dat bij dezulken in den regel nog heel wat „kerkelijke resten” verborgen zaten, uit vroegere opvoeding en diergelijke: en die nu mobiel werden. Dit alles mag ons echter niet verleiden om dáárom, naar de principes beschouwd, een beweging of instituut reeds goed te keuren.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen