Nabetrachting (V)

Met groote belangstelling werd uitzien naar de maatregelen, welke de node zou treffen ten aanzien van de emeriteering. Art. 13 der D.K.O. toch isin den loop der jaren een benauwend vraag stuk geworden. De oplossing hier schijnt nog niet in de naaste toekomst liggen. Het verslag omtrent de behartiging dezer ernstige aangelegenheid zeer sober, en de gedachte zou kun zijn gewekt, dat de Synode hieraan de noodige aandacht zou geschonken hebben. Om dien indruk weg te nemen, uitdrukkelijk vermeld, dat deze belangrijke kwestie in den breede is besproken. De penningmeester, Ds. J. L. de Vries gaf een gedetailleerd verslag der finantien. In aansluiting hieraan brachten deputaten naar art. 13 D.K.O. voorts ter tafel tot een nadere regeling der uitkeeringen. In 1922 waren deze reeds vastgelegd, maar de dalende inkomsten en vermeerderde uitgaven maakten een voorziening dringend noodig. Niet dan noode deden Deputaten deze voorstellen. Meer dan iemand gevoelden zij de beteekenis hiervan. De taak, welke zij te vervullen hebben, is niet de benijdenswaardigste de Kerk. Hoe moedbenemend is het, al met tekorten te moeten worstelen, en altijd de noodklok te moeten luiden. En penningmeester te zijn! Geen voldoende gelden en toch te moeten uitkeeren. een maand is zoo spoedig om. Denk maar eens aan ‘t maandoverzicht in „ Wekker” van de vorige week! Ongever f 650 had de penningmeester ontvang maar hij moest hierbij nog f 750 noodig hebben om aan alle verplichtingen te kunnen voldoen. Het is dan ook niet eens maar meermalen voorgekomen dat De Vries in privé de gelden voorschoot. Het getuigt wel van zijn warm hart voor zijn medebroeders, die tot rust werd geroepen, voor hun weduwen en wezen. De Heere vergelde het hem!
De verwachting was gespannen op wat de Synode zou besluiten tot een bevredigende regeling der verzorging. Te vaak wordt vergeten, dat de Synode feitelijk ook het vraagstuk niet kan oplossen, zoo als men dat meent. Haar staan geen gelden ten dienste. Het gaat met haar als met den Staat. De massa leeft in de veronderstelling, dat de Staat de groote kassier is, die de beschikking heeft over over uitputtelijke geldmiddelen. Maar de Staat heeft ook niet, maar vindt de gelden door opleggen van de noodige belastingen. Zoo ook kan de Synode finantieel voorzieningen treffen door het uitschrijven van collecten. Maar dat vermeerderen van collecten geen oplossing biedt, kan op de vingers berekend worden. Er kunnen eenvoudig geen collecten meer uitgeschreven worden. De Kerk heeft haar uiterste limiet bereikt. Een extra collecte mag eens worden aangeboden, maar dat moet uitzondering blijven.
De Part. Synode van het Midden kwam met voorstellen, o.a., „dat de predikante in overleg met hun kerkeraad een zeker percentage van hun tractement zoude storten in de Generale Kas der Emeriti. Het voorstel was niet bepaald gloednieuw, want op vorige Synodes was reeds een vingerwijzing in die richting gedaan. Ik meen geen geheim te verklappen, dat het nog niet zoo lang geleden is dat predikanten deze mogelijkheid onderling besproken hebben. Het einde der gedachtenwisseling was, dat zij niet op de besluiten der Synode wilden vooruitloopen, maar een afwachtende houding aannemen. Het voorstel van de Synode van het Midden behoeft niet de gedachte te wekken, als zouden de predikanten niets bijdragen in de Generale Kas. De boeken van den penningmeester kunnen hierover voldoende inlichten. Maar wat het Midden bedoelde was, dat er kwan een uniforme regeling, een voorschrift dat elk predikant verplichtte tot het betalen van premie.
Zoo op het eerste oog, had dit voorstel een billijkheidsmotief, waardoor het zich aanbeval. Wat is nu billijker dan dat zij, die het meeste belang hebben bij een goede regeling van de emeritaatsgelden zelf ook het hunne bijdragen? Maar een regeling zooals het Midden voorstelde schuilt een beginsel. In dat geval wordt de emeriteering pensioeneering. Men kan het keeren zooals men wil maar aan de consekwentie daaraan verbonden. ontkomt men niet. Eenmaal op dien weg kan men nog radicaler de zaak tracteeren door de uitkeering aan de emeriti door een Verzekeringsmaatschappij te doen plaats hebben, waartoe de Kerk inclusief haar dienaren een bepaald bedrag storten. Of beter nog, de predikanten zorgen zelf voor hun uitkeering door het afsluiten van een lijfrente of iets dergelijks.
Wil de Kerk die richting niet uit, dan moet zij het beginsel van art. 13 der D. K.O. handhaven en zelf voor hare dienaren zorgen. De positie van de dienaren der Kerk kan niet vergeleken worden met die op maatschappelijk en staatkundig terrein. Bindend voor de Kerk is nog altijd de uitspraak der H. Schrift, dat „zij, die het altaar dienen, ook van het altaar zullen leven. „De Oud-Testamentische gedachte geldt ook voor de Kerk des N. Testaments. Na brecde bespreking besloot de Synode dan ook in dien beproefden weg te blijven wandelen. De verzorging van de predikanten is roeping der Kerk. Het is bovendien een eereschuld.
Tot voorziening van de noodige gelden werden geen extra collecten uitgeschreven, maar benadrukt, wat reeds vroeger was bepaald. De Synode had een omslag over de Gemeenten gemaakt, welke bepaald werd door het aantal leden van elke Gemeente. Deze regeling moet gehandhaafd, en wanneer alle Gemeenten in het maken van de begrooting met dezen omslag rekening houden, is de verzorging tier emeriti gewaarborgd. De penningmeester legde hierop grooten nadruk. De Classes moeten controle oefenen of elke Gemeente de bepaling der Synode naleeft. De penningmeester herinnerde aan een Gemeente, die haar achterstand had ingehaald door middel van busjes, waarmede de jeugd in drie maanden het kwartaalcijfer had bereikt. Een voorbeeld ter navolging aanbevolen.
Met deze regeling der verzorging van emeriti heeft de Synode niet bedoeld te zeggen, dat predikanten nu niets behoeven bij te dragen. Neen, zij verwacht, dat ook de predikanten het voorbeeld zullen volgen van hun collega’s, die reeds door een vrijwillige bijdrage de inkomsten stijven.
Te midden van deze drukkende zorgen kan op een belangrijk voordeel gewezen worden, n.I., dat de uitvoering van art. 13 der D.K.O. meer is komen te staan in het centrum der belangstelling. Vroeger werd weinig over de Kas van Emeriti gesproken, Er werd voor gecollecteerd, en daarmede uit. De reden lag in het feit, dat in de eerste jaren na 1892 er bijna ge.en emeriti predikanten, weduwen en weezen waren. Het werd een nijpend vraagstuk naarmate het aantal emeriti toenam. Het is een verblijdend verschijnsel, dat de belangstelling toeneemt. Het is een roeping, maar ook een eere der Kerk hare dienaren in gebed en liefde te blijven gedenken, wanneer de Heere hen tot het zware kruisdragen roept: den herderstaf over de kudde te moeten neerleggen. Men moet herder zijn om iets van dit kruis te kunnen verstaan. De groote Herder der schapen gedenke hunner, hun weduwen en weezen.

A. (Apeldoorn) G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen