Veluwsche brieven.

De vorige week waren we getuigen van de plechtige ingebruikneming door de Chr. Geref. Gemeente, te Nunspeet, van haar kerkgebouw. Het was een goede ure, die getuigde van de trouw des Heeren, die het werk Zijner handen niet laat varen. Wie had dat kunnen voorzien, dat in dit schoone Veluwsche dorp nog eens een bedehuis zou verrijzen, waarin de Chr. Geref. Gemeente zou saamkomen. Het is nu twee jaar geleden, dat zij tot openbaring kwam. We kennen het verloop van het proces, dat uitliep op de opneming in het verband der Chr. Geref. Kerk. Men heeft indertijd wel getracht op een laatdunkende wijze als oorzaak van deze kerkelijke oriënteering te wijzen op de ziekelijkheid van de Veluwsche kwaal, waaraan inzonderheid ook „oud-Nunspeet” zou laboreeren. Wil men echter de feiten zuiver stellen, dan doen ze zien de leergeschillen, die onze vaderen in 1892 verboden met de Vereeniging mede te gaan. Er is ten dezen in den loop der jaren hoegenaamd niets veranderd; integendeel, wel is gebleken, wat vruchten een Verbondsbeschouwing heeft gedragen, die ons gaandeweg versterkt in de overtuiging, dat de „bezwaarden” in 1892 niet hebben misgezien. Met dit te beweren willen we allerminst een spaak in het wiel steken, nu er pogingen worden aangewend tot een eventueele vereeniging. Maar we zouden in onze conscientie niet recht staan voor den Heere, indien we niet met grooten ernst vasthielden aan den eisch van Schrift en Belijdenis. Wie, die het goede voor Sion zoekt, zou het niet toejuichen, wanneer inderdaad een vereeniging tot stand kwam, die alle gereformeerde belijders saambond? Daarvoor wordt toch gebogen aan den troon der genade? Maar dan ook een vereeniging, die den toets der beginselen kan doorstaan. Geen wederzijdsche „bedingen”, maar een gemeenschap, die de zichtbare weerspiegeling eener eenheid is, die haar band vindt in het Hoofd der Gemeente. Men zegt, dat het geen leergeschillen zijn, maar slechts meeningsver-schillen. Als de kwestie zoo eenvoudig was, was de gescheidenheid wellicht spoedig opgeheven. Maar de Ieerpractijk deed wel wat anders zien, getuige de geweldige deining in de Gereform. Kerken. Het gevaar, waarop maar niet alleen de bezwaarden in 1892, maar ook voormannen in de Geref. Kerken zelve wijzen, dat de philosofie over de theologie gaat heerschen, neemt steeds bedenkelijker vormen aan. De bezwaren, die voerden tot de voortzetting der Chr. Geref. Kerk, zijn niet minder geworden, ja, veeleer zijn de geschilpunten scherper toegespitst,
Niet dan met groote droefheid spreken we van deze ontroerende dingen, maar desondanks zijn we dankbaar, dat de Heere getrouwmakende genade verleent om der waarheid getuigenis te geven. Evenals de Chr. Geref. Kerk vanaf 1892 haar offers heeft gebracht tot handhaving van heilige beginselen, zoo heeft ook de Gemeente, te Nunspeet, veel moeten prijs geven: een schoon bedehuis, een flinke pastorie. Ze werd geroepen van grondsaf weer te beginnen. Weer verrees een eenvoudig, maar waardig kerkgebouw, een pastorie werd opnieuw gebouwd. Er heerscht in de Gemeente een eenheid der liefde, welke tot offeren gewillig is. De finantiën, die in verband met den nieuwbouw veel zorgen wekten, werden wonderlijk geregeld. Oud en jong, allen zonder onderscheid, reiken elkander de hand tot hulp,
Nogmaals, het was een goede ure, waarin Ds. J. Tijmes het Woord Gods bediende.
Met Psalm 122:1 werd het bedehuis den Koning der kerk toegewijd. Het was een kostelijk woord, dat gedragen werd door diepe zielsbewogenheid. Het was inzonderheid voor hem een bijzondere ure, waarin hij mocht ervaren: „d’ Allerhoogste maakt het goed, na het zure geeft Hij zoet.” De gelukwenschen der Classis Apeldoorn werden vertolkt door Ds. J.L de Vries van Deventer, die de Gemeente toebad, dat de Heere vele pilaren in dit bedehuis mocht oprichten, die uitroepen de wondere genade van Gods liefde. De consulent Ds. J. Tamminga, van Harderwijk, wees heen naar de troostende wetenschap, dat de Koning der kerk wandelt in het midden der gouden kandelaren en de zeven sterren houdt in Zijn rechterhand. De rector der Theol. School, die met Prof. P.J.M. de Bruin aanwezig was, herinnerde aan het onlosmakelijk verband tusschen Kerk en School, en sprak zijn blijdschap uit over het werk Gods in Nunspeet, dat zijn bekroning vond in dit schoone kerkgebouw. Namens zijn collega’s en de studenten, die ook tegenwoordig waren, vatte hij zijn heilwensch saam in de bede: „Vrede zij dezen huize!” (Luc. 10:b). Ds. J. Drenth, van Amersfoort, zwager van den pastor loci, sprak een diep ernstig vermaan om met de zegeningen in den Heere te eindigen. In tegenstelling met het ijdel roemen: „Is dit niet het groote Babel, dat ik gebouwd heb?” mag getuigd: „En die dit alles gebouwd heeft, is God”.
Moge de Heere dit bedehuis tot Zijn woonplaats heiligen. Hij zegene èn Leeraar èn Gemeente. Hij grondveste het werk Zijner genade, en versterke Zijn volk in het geloof, zoodat de naam dier plaats „Bethel” moge genoemd worden, met het aanbiddend belijden: „Dit is niet dan een huis Gods, en dit is een poort des hemels” (Genesis 28:17).

A. (Apeldoorn) G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen