Veluwsche brieven.

Nadat Z.Exc. Dr. H. Colijn voor de microfoon de militaire maatregelen had toegelicht, welke door de regeering in verband met de internationale verhoudingen getroffen had, was het de vrouw, die daarop krachtig reageerde. Haar antwoord op de radio-rede van den Minister-President was een gift voor het fonds tot het aanschaffen van afweermiddelen tegen eventueele luchtaanvallen. Zij vertolkte daarmede de dankbaarheid van ons volk jegens de regeering, die zeer diligent is ten aanzien van de verdediging en handhaving der nationale vrijheden en rechten. Deze uiting van vaderlandsliefde vond weerklank in den lande. Zonder uitzondering offerden rijken van hun overvloed en gaven de armen hun penningske. Een stroom van giften verbreedde en verdiepte zich, zoodat reeds twee ton gouds werd ontvangen. Deze offervaardigheid, welke zich niet laat afschrikken door verhooging der belasting om de defensie-uitgaven te dekken, is een niet te miskennen getuigenis, dat ons volk, niettegenstaande de funeste revolutionnaire agitatie, aan zijn roemrijke historie vasthoudt, zijn afkomst niet verloochent van een heldengeslacht, dat tot behoud van de religieuze en cultureele goederen goed en bloed niet te hoogen prijs achtte.
De geschiedenis van ons vaderland heeft ook voor onzen gespannen tijd leerzaam onderwijs. De militaire weerloosheid der natie maakte haar immer een begeerlijke prooi voor het imperialisme; geestelijke ontreddering onderwierp haar aan vreemde overheersching. Denkt aan 1672 en 1795. Stelt tegenover die rampjaren eens 1914. Gedurende een viertal jaren werd ons land ombruischt door de verschrikkingen van den wereldoorlog, en toch woonde binnen onze grenzen de vrede. Allereerst was dit een wonderblijk van Gods verschoonende genade, waarvoor Hem dan ook alleen de aanbidding toekomt. Maar deze zorgende liefde ontsloeg Nederland niet van zijn dure verplichting. Het vond in zijn vloot en leger een krachtig wapen ter handhaving van zijn neutraliteit. Toen eenige jaren te voren de mobilisatiewet werd aangenomen en de riviermonden versterkt, wekte dit den spot bij velen op. Maar 1914 heeft het staatsbeleid van den toenmaligen Minister van Oorlog, H. Colijn, ten volle gerechtvaardigd. Het is voor Nederland een geruststellende gedachte, dat deze staatsman ook heden ‘s lands zaken behartigt.
Ook nu worden er gevonden, die lachen om de militaire voorzorgen. De weermacht zal niet in staat zijn de gevaren van den modernen oorlog af te wenden. Wat beteekenen onze vloot, leger en luchtmacht? Om algeheelen ondergang te voorkomen zouden deze slappelingen ons land zonder slag of stoot aan den eersten den besten overweldiger overgeven. Dergelijke laffe voorstellingen breken den moed en zetten een domper op vaderlandsliefde. Als Prins Willem III naar dergelijken praat had geluisterd, was de republiek den koning van Frankrijk cijnsbaar gemaakt.
Een volk, dat zijn vrijheid niet durft verdedigen, heeft geen recht op zijn zelfstandigheid. Zonder ook maar in het minst aan den afgod van het Militairisme te offeren, heeft ons volk, in diepe afhankelijkheid van God, zich weerbaar te stellen tegen alle geweld, dat van binnen of van buiten de grenzen de vrijheid belaagt. We zijn even afkeerig van chauvinisme. dat in nationaal egoïsme alleen werkt aan het welzijn van eigen vaderland, als van een pacifisme, dat in de verbroedering der volkeren alle grenzen wil uitwisschen. Tegenover dit tweeërlei ziekelijk sentiment verblijden we ons in het ontwaken van het volksleven in den echten, onvervalschten nationaal-historischen zin des woords. Zal ons volk ook in dezen tijd zijn roeping verstaan tegenover het internationale leven, dan moet het vóór alle dingen den moed der overtuiging hebben zichzelf te willen en te durven zijn.
De regeering heeft een geweldige taak te vervullen in deze tijden vol beroerten. Zij heeft recht op den steun van geheel het volk. Zeker, er worden veel offers gevraagd, ook geldelijke. Maar deze zijn toch niet de voornaamste. Onze jongens, die hun militaire plichten hebben te vervullen, hebben zich te schikken in het verlengde dienstverband. Maar wanneer dit alles wordt gedragen door de liefde en trouw jegens Vorstenhuis en Vaderland, dan slaan we als volk in ongedeelde eenheid de handen in elkander, dan staan we schouder aan schouder.
In verband hiermede is het spontaan optreden der vrouw in haar offerende liefde een lichtend voorbeeld. Haar gift spreekt krachtiger taal dan der „Vrouwen Vredesgang”, die over eenigen tijd wordt georganiseerd. In deze hachelijke tijden kunnen we het met leuzen, hoe schoon ook, niet stellen, er moeten daden verricht.
Ook nu geeft de vrouw het sein. En dit niet voor de eerste maal in ‘s lands historie. Sinds Juliana van Stolberg haar prinselijke kinderen afstond aan de verdrukte zaak der Nederlanden, heeft de vrouw niet minder dan de man aandeel gehad in de bevordering der nationale belangen.
Zoo sta ons volk in zijn offerende liefde rond den troon van Oranje en sterke de handen der Overheid in deze geweldige tijden, en Da Costa’s bede binde het aan den troon der genade:
Wilt Gij ons slechts nog kennen,
o God van ‘t voorgeslacht.

A. (Apeldoorn) G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen