Hemelvaart.

Gisteren vierden wij ons hemelvaarts-feest. Vooral in deze eeuw heeft dit Kroningsfeest geaccentueerde beteekenis.
Daar is in onze dagen een ongekende machtswoeling, die als een stormvogel ons niet veel goeds voorspelt. De zee der volken kookt, en in ontembare vaart rollen de golven aan, die het schip van de staatsmacht, ja, van de staatsalmacht dragen. De machtstaat heeft geen hoogere norm dan zich zelf, en hij is mitsdien door geen hoogere wet gebonden.
Tegenover dit absolute machtsprinciep komt dit woord van Christus te schooner uit, als hij niet spreekt van een absolute, maar van een gegeven macht. Hier alles ambtelijk. Terwijl de staatsmacht van beneden al meer dit ambtelijk karakter kwijt raakt, en al meer vergeet, dat zij aan een hoogere wet gebonden moet zijn, leert Christus ons hier, dat alle macht op aarde en in den hemel moet zijn een afgeleide macht, en dat Gods souvereiniteit door alles en in alles moet heen schijnen, zal macht recht zijn, en recht macht zijn.
In de Christus heerschappij triumfeert de Vader, van Wien alle macht in hemel en op aarde daalt.
Hier spreekt de Knecht des Vaders, die op een keerpunt en tegelijk op een hoogtepunt in zijn leven gekomen is.
Waar is de tijd, toen diezelfde mond sprak: „de vossen hebben holen en de vogelen des hemels nesten, maar de Zoon des menschen heeft geen steen, waarop hij het hoofd kan neerleggen? Is dit diezelfde stem, die het uitklaagde aan het vloekhout: „Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten?” En thans…. de smarteweg ligt achter hem, de nare kruisheuvel is voorbij, de strijd tot de banden des doods toe is volstreden. Nu gaat de poort van het hemelsch paleis open, en hoort de Christus het woord van den Vader: „Heersen in het midden Uwer vijanden. En zit aan mijne rechterhand, totdat ik Uwe vijanden zal gezet hebben tot een voetbank Uwer voeten”,
Hier is een andere machtsbekleeding dan die Christus als de Zoon des Vaders van eeuwigheid tot eeuwigheid bezat. Hier is geen eeuwige, maar hier is toegevoegde glorie, te schooner, omdat zij in een weg van smaad en lijden en dood verkregen is.
Als een Lam is Hij ter slachting geleid, maar thans — Hallelujah — de Leeuw uit Juda’s stam heeft overwonnen, en neemt als triumfeerend Koning plaats in het wereldcentrum.
Immers, het staat er zoo sterk, zoo zonder eenige bepaling „alle” macht!
O, het schijnt, dat alles hiermede spot op aarde, als wij zien, hoe zich de machten van satan aangorden om deze proclamatie van den Christus onleesbaar en onmogelijk te maken. De vuisten ballen zich, de keelen schreeuwen zich schor: laat ons Zijn banden verbreken en Zijn touwen van ons werpen:: Maar die in den hemel woont en troont zal ze belachen, en dwars door de woelingen van deze revolutionaire eeuw zet Christus met vaste hand koers naar het strand Zijner glorierijke toekomst, als het van den hemel zal schallen: „de Koninkrijken zijn geworden onzes Gods en Zijnes Christi. Neen, de macht rust niet in de handen en in de vuisten van de wereldgrooten, maar in de doorboorde handen van Hem, Die genoemd en geroemd wordt: Heere der Heeren en Koning der Koningen”.
Eens heeft in het Paradijs de mensch zijn heerschappij verzondigd, de kroon is aan ons hoofd ontvallen, wee onzer, dat wij zóó gezondigd hebben. Maar op hemelvaart wordt dit ideaal weer verwezenlijkt in den Mensch, den Zoon des menschen, en zullen eens allen, die van Christus zijn, met Hem heerschen naar het woord van den Psalmdichter: „Gij doet hem heerschen over de werken Uwer handen. Gij hebt alles onder zijn voet gezet.” Dat zijn de Koningen en priesteren, die eenmaal met Christus zullen zitten in Zijnen troon.
Zie, op den Olijfberg stond op den hemelvaartsmorgen slechts een kleine schaar rondom Christus, maar thans wordt reeds den naam van den gezalfden Koning in alle werelddeelen genoemd, en zelfs de strijd tegen dien Naam vertolkt er de majesteit van. Zoo hebt Gij dan toch overwonnen — Gallileër, is een spreuk geworden, die als een banier de volken samenroept. Wie niet voor Mij is, die is tegen Mij, en wie met mij niet vergadert, die verstrooit.
Laat de tijdgeest woelen, laten de volken brallen, laten de dictators schetteren, laat het alles schijnen, alsof aan den mensch van beneden het laatste woord is in het groote werelddrama, — eenmaal zal de wereldgeest de volslagen ijdelheid van zijn luchtkasteelen erkennen, als hij stuk zal breken in den laatsten kamp: „Ziet Hij komt met de wolken, en aller oog zal Hem zien”.
Naar dat einde snakken de tijden, worstelen de volken, maar alleen het volk van God kan met een lach van heilige vreugde deze toekomst verbeiden.
Ik weet het, tranen kunnen het uitzicht benevelen, zonden kunnen dit uitzicht verdonkeren, maar de sterke en almachtige Middelaarshanden dragen Gods volk dwars door het Kedrondal der benauwing naar de hoogte van den Olijfberg. De hemelsche kroning van Christus is het zeker onderpand, dat de kroon gereed ligt voor allen, die de verschijning van den Heere Jezus Christus hebben liefgekregen.
En wie eens de kroon voor het Lam mag neerleggen, zal zeggen:

Zij heeft haar glans van Uw erbarmen,
Zij heeft haar vastheid van Uw trouw.

Amen, Jezus Christus, Amen,
Ja, Gij zult in ‘t groot heelal
‘t Rijk der duisternis beschamen
Tot het niet meer wezen zal”.

A. (Apeldoorn) S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen