Kerk en Radio

Met volkomen instemming geeft door, wat Ds. W, Kremer naar aanleidiu; hiervan schreef in „Ons Kerkblad”, o gaan der Chr. Geref. Gemeente, te Leeuwarden.
„Niet zonder eenige verbazing las j in „de Wekker” van 19 Mei, in het verslag van de vergadering der Classis Utrecht, dat de volgende instructie was opgesteld, om bij de Particuliere Synods te worden ingezonden, met verzoek ON doorzending naar de Generale Synode van 1940.
„dat er geen radio-kerkdiensten worden uitgezonden op tijden en uren — bijzonder Woensdags- en Donderdags 's avonds en 2e Christelijke feestdagen, als er bij ons gewoonlijk dienst is,”
Het schijnt, dat men op onze kerkelijke vergaderingen heel moeilijk met de radio in het reine kan komen. In 1928 kwam ter Generale Synode de instructie: „De Generale Synode spreke zich uit: Is Radio-uitzending van preeken geoorloofd; zoo ja, ligt de regeling hiervan dan niet op den weg van Deputaten Inwendige Zending?”
De Synode spreekt uit, dat de radiouitzending van preeken, om bv. zieken te dienen en Evangelisatie-arbeid te verrichten, zeer zeker met zegen kan geschieden, ‘maar dat zij die uitzending op den dag des Heeren om velerlei bezwaren afkeurt”.
Sinds 1928 ontwikkelde zich nu rustig een bepaalde verhouding in ons kerkelijk leven ten aanzien van de radio-uitzending van preeken, binnen het raam van. de mogelijkheden, die het besluit van 1928 liet.
De Nederlandsche Christelijke Radio-Vereeniging zocht contact met ons kerkelijk leven. Door haar vriendelijke beschikking werden, op zeer gunstige voorwaarden, de bid- en dankuren van verschillende gemeente uitgezonden. Later| kwam daar een enkele beurt op een tweeden feestdag bij.
De N. C. R, V. wilde ook zeer gaarne de uitzending op Zondag ons toestaan, op voorwaarden zelfs, die voor een deel aan de onder ons levende bezwaren tegemoet kwamen.
In 1937 kwam daarom ter Synode andermaal de vraag naar de uitzending op Zondag ter sprake. De Acta vermeldea „Na breede bespreking wordt met meerderheid van stemmen besloten, geen toestemming tot het uitzenden van preeker op Zondag te verleenen”.
Toch heeft de Synode van 1937 ten opzichte van de radio iets zeer positief-gedaan. Zij heeft Deputaten benoemd voor contact van de kerk met de N.C.R.V.
Daarin heeft de kerk dus haar goedkeuring gehecht aan de verbinding, zooals die gegroeid was, maar van de zijde der kerk nooit officieel vastgesteld Was
Nu dit geschied is werkt dit contact zeer aangename wijze. De regeling vat kerkdiensten en morgenwijding loop-over de Deputaten, (Het houden van bijbellezingen en morgendiensten regelt de N.C.R.V. zelf.) Wat is nu de beteekenis van de instructie Utrecht? Practisch deze, dat alle mogelijkheid van contact wordt weggenomen en onze kerk, all kerk — gesteld de instructie werd aangenomen -— niet meer voor de microfooi verschijnt. Het mandaat der Deputaten kan dan wel worden ingetrokken.
Immers blijft er bij wat Utrecht wil geen enkele mogelijkheid meer over of een kerkdienst uit te zenden. Men begrijpt toch zeker ter classis Utrecht wel dat een organisatie als de N.C.R.V. of den avond van een tweeden feestdag bv geen kerkdienst ten onzen genoegen kat doen uitzenden?
Daarbij zou dit dan een afzonderlijke dienst worden alleen voor radio-luisteraars. Een dergelijke dienst kennen wij niet.
Wie een kerkdienst wil uitzenden moet dat doen in een gewone samenkomst der gemeente. En zulke samenkomsten hebben wij op de 2e christelijke feestdagen en in het jaarlijksche bid- en dankuur, waarvan de officieele data zijn de tweede Woensdag in Maart en de eerste Woensdag van November. Utrecht wil op deze dagen geen uitzending, ja in ‘t geheel niet op een Woensdag of Donderdag.
Wie nu weet, dat de N. C. R. V. bij de huidige regeling van haar zendtijden alleen de Woensdag en Donderdagavond te harer beschikking heeft tot uitzending van een kerkdienst, voelt dus onmiddellijk, dat de instructie van Utrecht op indirecte wijze voorstaat, niet meer uit te zenden.
En dat — zoo komt het mij voor — op nuttigheidsgronden. Immers de instructie wil geen uitzending op de genoemde dagen en avonden omdat er „bij ons gewoonlijk dienst is.
Vergis ik mij niet. dan speelt hier de vrees, dat er enkele leden der gemeente thuis blijven om naar den dienst te hoo-ren, die uitgezonden wordt, een groote rol.
Is dat nu inderdaad zoo onrustbarend? Ik weiger het te gelooven.
Ik ben daarbij van meening, dat men ter classis Utrecht zich heeft laten leiden, door wat men eigenbelang zou kunnen noemen.
Men moest ook eens het belang van anderen in het oog vatten.
Laat het zijn. dat enkelen thuisblijven van de eigen samenkomst.
Dit is hoogelijk af te keuren, maar wordt door een Synodebesluit niet gekeerd.
Daartegenover staat echter, dat met de gemeente, die uitzendt, duizenden meeleven, die anders niet kunnen opkomen naar Gods huis, omdat zij zwak, oud of ziek zijn of op eenzame posten wonen en ver buiten onze grenzen toeven.
Hoe dankbaar zijn onze schippers, die radio aan boord hebben, voor een uitzending, Ik zou ter classis Utrecht, de brieven van schippers uit Duitschland, het Noorden van Frankrijk en uit België wel eens hebben willen voorlezen.
Denke men daarbij eens, aan wat men soms van afgedwaalden, kruisdragers en tobbers mag hooren, na een uitzending. Aan stervenden, die nog luisterden, aan opstandigen, die mee gingen bidden en danken, aan ontmoedigden, die weer moed grepen en aan zooveel anderen meer.
Laat men ook aan dezen denken en aan de heerlijke mogelijkheid, nu ook aan ons geboden om in het nachtdonker van dezen tijd het Woord Gods uit te dragen, dat Woord, dat nooit ledig weder keert, maar doet, hetgeen den Heere behaagt.
Hier ligt een roeping, die niet mag worden nagelaten door te zien op een enkeling, die niet opgaat naar eigen kerk, wanneer de dienst van elders wordt uitgezonden.
Men make daarom toch niet meer bindende bepalingen en dan zulke, die ons geheel aan deze roeping zouden onttrekken.
Het ware misschien wenschelijk gedweest, den weg in 1928 door het prae-advies ter synode gewezen te hebben. bewandeld. Daarin werd geraden de zaak van de radio niet Synodaal te beslissen, „daar zij tot de competentie der plaatselijke gemeenten behoort,” Mogelijk wordt, na jaren, dit advies nog eens gevolgd.

P.S. Juist, nu ik dit art. beëindigd heb, brengt de post een brief van een Zr., die mij over dezelfde zaak schrijft of denkelijk laat schrijven. In dat schrijven wordt ook over de instructie Utrecht gesproken. Ik geef een deel van het schrijven hier weer „dus dat is geen Kerkdienstuitzendingen meer uit de Chr. Ger. Kerk, want er kan geen Kerkdienst uitgezonden worden als er geen Kerk gehouden wordt. Ik kan best begrijpen, dat zulk een besluit gemakkelijk genomen wordt door dominés en ouderlingen.. Maar wat dat betekent voor ouden van dagen en zieken, die in geen jaren een kerkdienst bijgewoond hebben uit onze kerk en door de radio het weer kunnen doen in eigen huis, weten zij, dunkt mij, niet. Wij moeten eerst van nabij weten, wat het is door ouderdom, hulpbehoevend te worden, geen blad meer van een boek te kunnen omslaan, het gezicht minder geworden en zoo graag te willen hooren, wat er in onze kerk gepredikt wordt.”
Ik weet dat deze Zuid-Hollandsche Zuster verstaat wat in veler hart leeft, daarom geef ik haar stem door.

A. (Apeldoorn) G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen