Veluwsche Brieven

Een der meest elementaire factoren voor een gezonde maatschappij is het huisgezin, met name, het huisgezin, waar-in Gods Woord de grondwet is. Het is de oudste, maar ook heilige instelling, door God geordineerd tot vervulling van Zijn wereldgeslacht tot één familie saam-snoert. Het is een koninkrijk in het klein, waarin man en vrouw dragers zijn van het onaantastbaar gezag. Het huisgezin is een hoeksteen van kerk en staat, de cel, waarin het leven wordt gevormd voor zijn sociale roeping. Aanranding van het gezin is dan ook ondermijning van de grondslagen der saamlevingsmisdaad jegens de komende generaties.
De bloeitijd van ons nationale leven in de Gouden Eeuw was weerspiegeling van een wèl gefundeerd gezinsleven. Het is een der vele zegeningen van het Calvinisme geweest, dat ‘t het huisgezin stelde onder de tucht des Heeren. De gezuiverde religie adelde de levensverhoudingen in het gezin. De Bijbel, gekocht met den prijs van bloed en tranen, was richtsnoer. Het huigezin in de 17e eeuw was dan ook de kweekplaats van ons roemrijk voorgeslacht, van de helden en martelaren van kerk en staat. De zegen van het Calvinisme, in tegenstelling met Rome, dat het door den biechtstoel onder zijn hiërarchie plaatste. Niet de man en vader is hier het hoofd, maar de priester geeft leiding. Het biechtgeheim is de bron van velerlei ellende en vervreemding. De biechtvader stond tusschen man en vrouw, ouders en kinderen. Met Rome Staat ook de revolutie schuldig aan de ontwijding van het huisgezin. Volgens de Evolutionaire beginselen is het huwelijk echts een contract, dat een man en vrouw met elkander aangaan, en dat naar willekeur kan verbroken worden. Vrije liefde is het ideaal (?) van den modernen mensen. Welke gevaren van de zijde van het communisme het huisgezin bedreigen, leert deze tijd op schrikbarende wijze. Er voltrekt zich een proces van geestelijke en zedelijke ontreddering in onze maatschappij. Verwildering en ontbinding, criminaliteit en zedeloosheid nemen hand over hand toe, en de oorzaak daarvan moet allereerst gezocht in het huisgezin, voorzooverre er nog van een huisgezin kan gesproken worden. De uitbouw van het gezin moet voorkomen of sterk beperkt worden. Kinderen zijn geen erfdeel des Heeren meer. Ze hinderen man en vrouw in hun bewegingsvrijheid. De gevallen zijn niet zeldzaam, dat zij elkander ‘s morgens verlaten, elkander ‘s middags Sa de lunchroom zich vereenigen aan den maaltijd, om daarna naar de bioscoop te gaan. Dit is het z.g.n. huwelijksleven, dat door duizenden geleefd wordt. Het is het leven der mondaine wereld, die alleen door cocaïne het leven voortsleept.
Ook het Christelijk huisgezin ondergaat den degenereerenden invloed van den tijdgeest. Vele ouders handhaven nog de traditie, waaronder zijzelf zijn opgevoed. Het lezen van den Bijbel wordt niet verwaarloosd, de kerk niet verzuimd. Maar het is ook niet meer dan traditie, De vreeze des Heeren, als neerslag van levensgemeenschap met Hem, is in vele gewinnen niet meer de bron, waaruit het leven des gezins wordt onderhouden. Een zeker formalisme weerhoudt nog van excessen. Helaas, er zijn nog zoovele huisgezinnen, waarin zelfs deze traditie gaat verdwijnen. De band wordt losser, vervreemding van ouders en kinderen nam toe. Het ouderlijk gezag is verloren. Een Weder zoekt zijn eigen weg. Vader gaat avond aan avond naar allerlei vergaderingen. Moeder heeft ook haar kransjes. De kinderen zwermen het huis uit, en komen terecht in de bioscopen. Het twist-vuur brandt op menigen huiselijken haard. Onherstelbaar is de breuk tusschen ouders en kinderen. In hoevele gezinnen treuren ouders over de verwoesting van hun gezin. Het is zoo ijzig stil geworden in huis; het schrijnend ouder-leed sloopt gezondheid en krachten Dat was de uitkomst van hun schoonen huwelijksdroom!
Zoo ziet het er uit, in menig huis, waarin het haardvuur een aschhoop werd. Deze ellende wijst heen naar eenzelfde oorzaak: het huisgezin gleed, vaak onkerkbaar, van zijn christelijken grondslag af. Gods Woord alleen heeft een saambindende kracht. Een huis tegen zichzelf verdeeld, kan niet bestaan. Hier geldt de doorgaande wet van oorzaak en gevolg. Wat afvalt van den hoogen God moet vallen. Het verval van het gezinsleven leidt onvoorwaardelijk tot nationale ondergang. De wederkeer van ons volk tot God moet aanvangen met de restauratie van het gezin naar het Woord des Heeren.
Hier ligt een dringende roeping voor de kerk. Zij heeft met ernst toe te zien op het gezinsleven, èn in de bediening des Woord èn in het huisbezoek. Het contact tusschen kerk en gezin kan niet te innig zijn. Beiden zijn op elkander aangelegd. Een bloeiend huisgezin is een niet te onderschatten zegen voor kerk en natie, staat en maatschappij.

A. (Apeldoorn) G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen