Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Kerk en Staat

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Kerk en Staat

6 minuten leestijd Arcering uitzetten

In de achter ons liggende week van 17 Dec. is ons een blik gegund achter de schermen der Europeesche internationale en nationale politiek. Er waren naar alle zijden vragen gerezen ten opzichte van bepaalde nationale en internationale verhoudingen, die wel gesteld, maar toch niet afdoende beantwoord konden worden. Vragen die vooral betrekking hadden op Italië’s houding in de tegenwoordige Europeesche situatie. Had Italië zijn verhouding tegenover Duitschland principieel gewijzigd? Was de as, die beide landen zoo sterk verbonden had, stuk?
Bestond er mogelijkheid, nu Duitschland zich met Rusland verbonden had, dat Italië zijn eigen weg zou gaan, of het meest gunstige oogenblik zou benutten om zijn eigen aspiraties te bevredigen? Of zou het misschien Engeland en Frankrijk gelukken Italië naar hun kant over te halen en zoo den as stuk te breken? Dat waren zoo ongeveer de principieele vragen, die allerwege werden gesteld, maar waarop niemand een positief antwoord geven kon.
De minister van Binnenlandsche Zaken in Italië Ciano, de schoonzoon van Mussolini, heeft nu deze vragen beantwoord in een openbare zitting van den Senaat op Zaterdagmorgen 16 December.
Hij begon met te herinneren aan de woorden van Mussolini in 1927 gesproken, dat tusschen 1935 en 1940 de Europeesche geschiedenis op een kruispunt staan zou. Hij wees er op, dat de fascistische regeering zich meer beperkt heeft tot het passief aanduiden van het gevaar; maar ook zijn opbouwende medewerking heeft aangeboden en dat meerdere malen heeft herhaald. Het gebrek aan begrip van anderen, deed dit echter verstikken.
Ciano wees erop, dat Italië thans maar één plicht had: zijn eigen belangen te verdedigen bij de vorming van een koloniaal gebied, dat het toekwam. Hieruit was de actie tegen Abessinië voortgekomen, die ook diende voor Italië’s veiligheid in de toekomst. Na de hulp aan Spanje te hebben besproken, kwam Ciano op de as-politiek. Ook Duitschland hielp Franco en zoo werd de parallel in de politiek van beide landen steeds duidelijker. Deze leidde tot de as-politiek, die reeds merkbaar werd tijdens de Abessijnsche moeilijkheden.
Later onderteekende Italië het anti-kominternpact tusschen Duitschland en Japan, dat bedoelde een uitgebreide samenwerking tot stand te brengen op alle gebied.
Hierna behandelde hij de conferentie van München, gedurende de Septembercrisis van 1938.
In Maart 1939 nam de Duitsche regeering het besluit Bohemen en Moravië te bezetten en het protectoraat in te stellen.
In de eerste weken van April annexeerde Italië Albanië, hiermede voldoend aan den wensch van het Albaansche volk.
Men begon met het uitvoeren van een nieuw programma van omsingeling van Italië en Duitschland door middel van een systeem van militaire verdragen en garanties. Hierbij werd ook Polen betrokken. Ciano gaf vervolgens een overzicht van de garanties van Frankrijk en Engeland aan Polen.
Duitschland en Italië besloten in Mei van gedachten te wisselen te Milano. Hierbij bleek, dat de Duitsche minister van Buitenlandsche Zaken en spr., volkomen gelijk dachten over de bedoelingen voor de toekomst. Beiden waren overtuigd, dat, terwijl zij vast besloten waren elken aanval gewapenderhand af te slaan, zij met alle middelen wilden werken aan het behoud van den vrede in Europa voor langen tijd.
Spr. zeide, dat de overeenkomst te Berlijn, welke 22 Mei werd onderteekend, tegen niemand was gericht. Het Poolsche vraagstuk, dat bij het onderteekenen van het verdrag van Berlijn nog niet zoo ernstig was, heeft later een ontwikkeling gehad, welke het behoud van den vrede vrijwel onmogelijk maakte.
Gedurende dezen tijd deed zich een ander verschijnsel voor, n.l. de toenadering tusschen Duitschland en de Sovjet-Unie, welke de verwondering van de geheele wereld heeft gewekt.
Maar deze looze geruchten werden helaas werkelijkheid, want hoewel Duitschland en Italië waren overeengekomen een afwachtende houding ten aanzien van Rusland aan te nemen en het systeem van omsingeling te belemmeren, telefoneerde op den 21 sten Augustus van dit jaar te tien uur in den avond, Von Ribbentrop, dat hij den volgenden morgen naar Moskou zou gaan om een niet-aanvalspact met Rusland aan te gaan. Officieel werd dus door Ciano bevestigd, dat er zich tusschen Berlijn en Rome aanzienlijke meeningsverschillen waren ontstaan; maar nadrukkelijk heeft hij ontkend, dat het bondgenootschap tusschen de beide landen daardoor in gevaar zou gekomen zijn, en dat er geen sprake van was, dat Italië zich bij Engeland en Frankrijk zou aansluiten. Om het eens heel duidelijk te zeggen: de positie van Italië in het Europeesche conflict is aldus bepaald: het verbond met Duitschland veroorlooft Italië neutraal te blijven, maar verbiedt het volstrekt aan de zijde van Duitschlands vijanden zich te scharen. Eigen aspiraties hebben Italië afstand laten doen van het recht tot geproclameerde neutraliteit. Met het geweer aan de voet blijft het gereed staan om ieder oogenblik, waarop vitale belangen in het geding komen, deze te verdedigen.
Italië zal dus geen oorlog voeren tegen Duitschland aan de zijde van Frankrijk en Engeland. Dat staat voorloopig vast en dat zal stellig in deze beide landen niet met instemming ontvangen zijn, want daarmede is het laatste sprankeitje van hoop verijdeld, dat Italië ooit tegen Duitschland vechten zal. Maar wat ook duidelijk geworden is, is het feit, dat Mussolini achter de schermen een groote activiteit ontwikkelt in het belang van den vrede. Hij heeft Engeland gewaarschuwd, dat het zich niet met Polen verbinden zou, en zeker geen beloften aan Polen doen zou van hulp en bijstand, terwijl het dit juist gedaan heeft. Mussolini heeft er bij Polen op aangedrongen, dat het Danzig aan Duitschland afstaan zou, waardoor Duitschland volgens Ciano bevredigd zou kunnen worden. Mussolini heeft ten slotte zelfs toegestemd in een zoodanige verhouding tusschen Duitschland en Rusland waardoor Rusland zou worden geneutraliseerd, d.w.z. dat het noch aan de zijde van Duitschland, noch aan de zijde van Frankrijk en Engeland zou komen te staan. Het telefoontje van Von Ribbentrop op 21 Augustus j.l., dat hij den volgenden dag naar Moskou zou gaan om daar een niet-aanvalsverdrag met Rusland te sluiten, heeft Mussolini niet alleen verrast; maar hij voelde onmiddellijk, dat hij daarmede niet accoord kon gaan. Vanaf dat oogenblik is de band tusschen Duitschland en Italië losser geworden, maar niet verbroken. Duitschland heeft toegestemd, dat Italië neutraal zou blijven. Met deze houding heeft hij Duitschland een groote dienst bewezen, dan wanneer hij met Duitschland in den oorlog zou gaan. Mussolini blijft voor Duitschland, de man, die op een gegeven oogenblik, dat hem gunstig schijnt, nog altijd de partij van Duitschland kan kiezen.
Buiten den strijd en toch verbonden met Duitschland en vurig begeerd door Engeland en Frankrijk houdt Mussolini, die een scherpe kijk op het conflict heeft, de sterkste troeven in handen. Zoo moeten wij op dit oogenblik de situatie zien. Door zijn absolute neutraliteit naar beide zijden zou hij de bemiddelaar tusschen de oorlogvoerenden kunnen worden, wanneer blijken zou, dat een overwinninq voor geen van beiden mogelijk zou kunnen wezen.

d.H. (Den Haag), J.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 5 januari 1940

De Wekker | 4 Pagina's

Kerk en Staat

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 5 januari 1940

De Wekker | 4 Pagina's