Veluwse brieven

Bij gelegenheid van de wisseling dés jaars hebben de staatshoofden, inzonderheid die der oorlogvoerende mogendheden, radio-toespraken tot hun bondgenooten en tot de bevriende natiën gehouden. Alle redevoeringen, hoe ook gevariëeerd, hadden dezelfde strekking, n.l., om hun volken de zekere overwinning in uitzicht te stellen. Berlijn verkondigde, dat Engeland aan het einde van zijn krachten is. Mocht men Londen gelooven, dan zal Duitschland weldra op gebogen knieën den vrede afsmeeken. Dergelijke beweringen zijn zeer goed te verklaren, Den volken, die gebogen gaan onder schier ondragelijke ellende en enorme oorlogskosten, moet een hart onder den riem gestoken worden. De energie moet geprikkeld, de moed gesterkt worden. Strenge censuur wordt toegepast, opdat er geen verwarring in de gelederen worde gebracht. De ministeries van voorlichting en die van propaganda bieden tegen elkander op in het vermelden van overwinningen. Alle schijn, die op verzwakking zou wijzen, wordt angstvallig vermeden. Hitler verklaarde, dat de wapenen niet eerder zullen worden neergelegd, dan dat de verouderde democatiën, welke hun tijd gehad hebben, voor de jongere staten plaats hebben gemaakt. Chamberlain verzekerde, dat van geen vrede kan sprake zijn, alvorens bet huidige regiem in Duitschïand verdwenen is. Al deze verklaringen moet men met een korreltje zout opnemen. Men is niet zoo verdwaasd, dat men zich blindelings in den afgrond stort. De diplomatie richt zich naar de beste kansen. Denkt slechts aan het saamgaan van Berlijn en Moscou, die elkander den dood gezworen hadden. Daarom is het goed een open oog te hebben voor de diplomatieke bedrijvigheid, vooral in de laatste dagen. De bezoeken, welke de Koning van Italië en de Paus elkander gebracht hebben, de reis van den Hongaarschen minister om „gezondheidsredenen” naar Venetië, waar hij de staatsmannen van Italië en Duitschïand ontmoette, zijn als zoovele aanduidingen van het politieke spel, dat achter de schermen wordt gespeeld. Allerlei luchtballonnetjes worden opgelaten om de windrichting in de internationale wereld te leeren kennen.
Terwijl de oorlog nog in zijn verschrikkelijkheid woedt, wordt binnenskamers reeds beraadslaagd over het probleem van de a.s. vredessluiting. Daarbij is geheel Europa bij geïnteresseerd. Naar Genève wil niemand meer, dat staat wel vast. De Volkenbond bleek een fiasco. Het was dan ook meer een conferentie der mogendheden, waarin de groote staten de lakens uitdeelden. Het was een misdracht van Versailles. Met een breed gebaar werd Rusland de deur gewezen, maar Abessinië, China en Albanië werden aan het geweld overgegeven.
De plannen voor een nieuwen vredesburcht worden nu ontworpen. De mogelijkheid van een Europeeschen Statenbond wordt onderzocht. Jaren geleden werden deze denkbeelden reeds gelanceerd door diplomaten van naam. Men wil dan een unie van Europa, waarin elk volk zijn historische en nationale rechten behoudt, maar allen in foederaal verband staan. Het model van zulk een Statenbond ontleent men aan de Staten van Noord-Amerika. Het denkbeeld schijnt haast te mooi om verwezenlijkt te kunnen worden. Vergeten toch mag niet worden, dat het ontstaan van den Statenbond in Amerika, als een geboorte was, vrucht van gemeenschappelijke worsteling om de Amerikaansche volken vrij te maken van uitheemsche overheersching.
President Monroe gaf aan deze foederatie zijn grondwet, die bekend staat als de Monroeleer. Een Statenbond van Europa zou vrucht zijn van diplomatie, welke bedoelt de heterogene belangen in gemeenschapszin op te lossen. Zal dat kunnen tusschen de mogendheden, die elkander het imperium betwisten, den voorrang op de wereldmarkt? Zou dan nu reeds de gouden eeuw des vredes zijn aangebroken, waarin „de wolf met het lam zal verkeeren, en de luipaard bij den geitenbok zal nederliggen?”
Wie een dergelijke toekomstverwachting koestert, zal met een fata morgana teleurgesteld worden. Er zullen nog stroomen bloeds en tranen vergoten worden eer de eeuwige vrede zal heerschen. Het Weener-Congres hield zijn beloften evenmin als de Volkenbond te Genève, Er is in het leven der volkeren geen plaats voor den Christus, voor Wien te Bethlehem geen herberg zich opende. Allerwegen wordt met Zijn Woord gebroken hebben, wat vrede zou men hebben? Er is geen tasten naar de ontroerende wereldschuld, welke ten grondslag ligt aan alle benauwende vraagstukken in onzen tijd. Het gevolg is: een tevergeefs zoeken van den vrede en van genezing.
Wij verwachten een nieuwen hemel en een nieuwe aarde, waarin gerechtigheid zal wonen.
Dan zal men leed noch scha verwekken,
Zoover Gods heil'ge bergen staan:
Dan zal Gods kennis de aard bedekken,
Gelijk de wat'ren d' Oceaan!
't Moet al den God der liefde aanbidden!
En Gij, o Vredekoning, kom!
En tabernakel in ons midden,
De wereld zij Uw heiligdom!

A. (Apeldoorn), G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen