Ingezonden

Hooggeachte Redacteur,
Mag ik iets vertellen over „engelendienst door een misdadiger”?
Reeds een jaar of vijf lag ze ziek, één onzer zusters, in haar kleine woning, door een nicht liefderijk verpleegd.
Nog even wist ik haar op den oorlogs-Vrijdag te bezoeken. Zorg lag op haar gelaat, maar „neen”, zeide ze, och neen, voor mij zelf ben ik niet bang. De Heere doe met mij, wat goed is in Zijn oogen. Maar o die arme jongens, die nu in het vuur staan en nog onbekeerd zijn, daar heb ik zoo mee te doen en daar moet ik steeds maar voor bidden.
t Werd Dinsdag en ’t bombardement brak los. Geheel de stad (zoo de huizen als de menschen) beefde en schudde. Ook nu lag ze in haar bedstee. Het nichtje had de deuren dichtgedaan en beschermend, zich mee in de bedstee over haar heen gebogen. Maar daar in één seconde treft een bom vlak bij en — het geheele huis van drie verdiepingen (zij woonden beneden!) stort inéén. ’t Is één puinhoop. Toch leven ze nog. De binnenmuren houden het zoowat en de bedsteêdeuren vallen schuin over hen heen, zoodat ze in een heel kleine gevangenis zitten, doch door het puin niet worden verstikt.
De gevangenis staat in dezelfde buurt. Ook daar slaan de bommen in, de zware deuren gaan open en de gevangenen worden tijdelijk vrijgelaten. Eén hunner gaat gewoon een huis binnen en verwisselt z’n plunje met een goed costuum. De eigenaar ziet het, maar laat hem begaan. Wie denkt er nu ook nog aan geld of goed? Als heer verlaat hij zonder meer het huis en verdwijnt om den hoek van de straat.
Maar daar gebeurde het. Daar stortte een huis in en hoort hij gillen. ’t Komt vanuit de u nu bekende bedstee. Nog daveren en gieren in menigte de vliegtuigen; donderend springen rechts en links de bommen uiteen; geheele straten vliegen in laaiende brand. Doch hij ontziet zich niet; klautert op de ruïne; duwt balken en steenen op zij, en…… weet ze er uit te halen, eerst de nicht, toen ook onze kranke. Wankelend, vallend nu en dan, niet zonder zich te bezeeren, draagt hij haar weg. Spoedig ligt ze, wel aan het hoofd gewond, in Eudokia.
"O Mijnheer,” zeide ze ondertusschen, „wat bent u goed”. Als u wist, wie ik ben, zoudt u dat niet zeggen”, was zijn antwoord. Maar zij weer: „Och, mijnheer, u bent een engel”. „Neen, neen”, riep hij luid, „ik ben een misdadiger”, ik kom net uit de gevangenis en heb nog 8 jaar te zitten”. „Nu, in ieder geval”, zeide zij weer, „bent u van den Heere gestuurd en een instrument van Boven om mij te redden”.
En nu: ’t gevang zal hem weer hebben gevat in z’n akelige greep, het Ziekenhuis liet haar weer los. Zij mist haar eigen huis. Tijdelijk woont ze ergens in tot ze weer een kamer mag vinden. Reeds wachten tafel, stoelen etc. voor dat doel bij Zr. v.d. Meiden. Door de offerbereidheid der kerk konden wij ook daar voor zorgen.
Zijn naam weet ik, helaas niet, doch al is hij een misdadiger, en al zijn we niet Roomsch inzake de leer der goede werken: de Heere vergeet niet, wat hij één Zijner lieve kinderen deed.
En ’t zal, wie der lezers ook, die meehielp om haar aan kleeding en huisraad te helpen, zeker niet hinderen, dat zij de eere van haar redding en hulp met zulk een gevangene moeten deelen.
Haar eenige roem is: Gods goedertierenheid duurt toch den ganschen dag.
’k Heb nu zooveel plaatsruimte gevraagd, mag de verantwoording van collecten en giften maar wachten tot de volgende week?
Met vriendelijke br. Groet
Ds. S. v.d. Molen
R’dam, 29 Juli ’40.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen