De Paaschdatum 25 April op z'n laatst.

De vaststelling van den Paaschdatum gaf voorheen weinig geschil. met name tusschen Rome en de Klein-Aziaten. De Klein-Aziaten vierden op den veertienden Nisan, ongeacht op welken dag van de week deze viel, analoog aan het Joodsche pascha, den dood en de opstanding van Jezus en beriepen zich daarbij op een traditie, die tot op de apostelen terugging. Men noemde hen daarom, Quartodecimanen”. In het westen en in vele oostelijke kerken gold, ongeacht den datum, de Zondag nà den veertienden Nisan als opstandingsdag, de Vrijdag als ’t avondmaal. Deze verscheidenheid was reeds in den loop der tweede eeuw besproken; iedere groep echter volhardde hij eigen practijk. Ongeveer in het jaar 190 à 191 echter riep bisschop Victor van Rome in een schrijven de Klein-Aziaten op, om in het Paaschfeest het Roomsche gebruik te volgen. Verscheidene westersche en oostersche synoden werden gehouden, die voor de Roomsche practijk besloten.
De Klein- Aziaten volhardden evenwel in hun gebruik, zich beroepend op den apostel Johannes. Bisschop Victor sprak hun excommunicatie uit, onder heftige afkeuring zoowel in het oosten als in het westen. Zijn beslissing leidde tot een openlijke breuk in de kerkgemeenschap tusschen Rome en Klein-Azië, die de Klein-Aziatische kerk voor meer dan een eeuw isoleerde. Pas de door keizer Constantijn in 325 samengeroepen eerste oecumenische synode van Nicea bracht in deze quaestie overeenstemming tusschen het westen en het oosten. Door het besluit van deze synode werd de quatrodecimaansche gewoonte verworpen en de 1e Zondag na volle maan, volgend op de lentenachtevening, als opstandingsfeestdag aangenomen. Volgens deze bepaling kan het Paaschfeest niet vóór 22 Maart komen, en ook niet na 25 April. Daar nu de 22ste Maart de dag van Benedictus en de 25ste April de dag van Marcus is, heeft men de zaak wel aangeduid door het gezegde; Non sequitur Marcum nee praecedit Benedictum d.w.z. het volgt Marcus niet en het gaat Benedictus niet voor.
Sinds het jaar 1886 hebben wij niet zulk een late Paschen gehad als thans in 1943. Eerst in het jaar 2285 zal men het zoo vroeg mogelijke Paschen beleven namelijk op 22 Maart.
Oudtijds werd de Paaschzondag voorafgegaan door vroege godsdienstoefeningen in den Paaschnacht, die als de allerbelangrijkste termijn van den doop werd gehandhaafd. Daar is een legende, die verhaalt, dat de kerkvader Augustinus in dien Paaschnacht door Ambrosius, Bisschop van Milaan, zou gedoopt zijn, en dat toen als geboren is, d.w.z, als uit goddelijke ingeving is voortgesproten, het bekende lied: Te Deum Laudamus, Te Dominum confitemur — wij loven U O God, wij belijden U o Heer. Ambrosius zou dit gezang voor de gemeente hebben aangevangen, en Augustinus zou het hebben voortgezet.
Latere onderzoekingen hebben wel aangetoond, dat dit niet meer is dan een legende, en dat het bekende en zoo oude kerklied een latijnsche vertaling is van een Oostersch kerklied, terwijl het gezag van Ambrosius dit lied zulk een groote plaats in de kerk heeft verzekerd.
Hoe dit zij — Paaschfeest moet in ieder geval een Te Deum Laudamus worden!
Loof den Heere, mijne ziel, en al wat binnen in mij is, Zijnen Heiligen Naam.

A. (Apeldoorn) S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen