Zondig isolement

Er wordt vandaag een aanval gedaan op „het isolement”. De groote Christen Staatsman der vorige eeuw, Groen van Prinsterer, heeft de positie van den Christen in de wereld geformuleerd in den bekenden zin: „ In ons isolement ligt onze kracht”.
Het is dit woord, dat vandaag wordt aangevochten, onder den invloed van allerlei eenheidsbewegingen, die als een vloedgolf over West-Europa slaan, alsof niet pas het verderfelijk stelsel van eenheid en daarom gelijkschakeling verslagen is!
We hooren het tegenwoordig weer: Isolement ? Een Christelijke school? Een Christelijke radio? Neen: midden in de wereld en zoo op de wereld inwerken, zoo de wereld doordringen van onze getuigenis.
Nu moet eerlijk toegestemd worden, dat dit woord van Groen van Prinsterer wel eens verkeerd in practijk gebracht is. Er was en er is een isolement, dat geen kracht gaf en geen invloed uitoefende op de wereld rondom ons.
Wanneer men een eigen, gesloten kringetje — let op het verkleinwoord, want dat is typeerend ! — vormt, voor de wereld op den loop gaat, als de wereld het ons te moeilijk maakt, dan maken we ons schuldig aan zondig isolement, waar geen kracht in zit.
Elia, de groote Ambtsdrager van het Oude Testament, wiens naam — mijn God is Jehova — een devies is tegen het aanstormende Rijk van den Antichrist, belichaamd in de Baälsdienst, maakt zich aan dezelfde zonde schuldig.
Elia, de vuurprofeet, de geweldenaar van den Karmel, is op de vlucht. Hij vreest Izebel (vert. van Gelderen vers 3).
Elia van den Karmel afdalend naar Jizreël voor de staatsiekaros van Koning Achab uitloopend, is overwinnaar.
Elia van Jizreël zich spoedend naar Berseba in Juda is een deserteur!
Van Karmel naar Jizreël, ondanks de overstelpende stortregen, een zegetocht!
Van Jizreël naar Berseba, ondanks het feit dat Elia’s naam op aller lippen is, een nederlaag!
O zeker, er zijn tal van verontschuldigingen aan te voeren voor deze houding van Elia. De spanning, lichamelijk en geestelijk is te groot geweest op den Karmel. Op zulk een haast bovenmenschelijke inspanning, zulk een intense worsteling, moet een inzinking volgen.
Doch laten we er voor waken Elia louter als mensch te bezien, Elia is Gods profeet, drager van het Woord des Heeren. En nu gaat de wettig geroepen en in Israël aangestelde Ambtsdrager Israël verlaten, niet op ’s Heeren bevel — zooals naar de Krith — maar op eigen initiatief.
Hij vlucht naar het Zuiden. Hij gaat steeds verder, steeds dieper het Zuiden in. Hij is al bij Berseba, de meest zuidelijk gelegen stad. Nòg verder wil hij. Weg van den Karmel, van Izebel, van Jizreël, van Achab, van Israël, ja weg van z’n knecht zelfs. Hij wil alleen zijn. De woestijn lokt en trekt hem. Daar wil hij heen. In isolement! Daar wil hij liefst maar sterven. Heel alleen, want hij kan het werk, zijn ambt niet meer aan.
Dit is een droef moment.
Voor den mensch Elia, want z’n krachtig geloofsleven is ingezonken. Vlak naast het hoogtepunt ligt het diepste punt. Toen èn nu!
Maar nog meer voor den profeet Elia. De winst van den Karmel geeft hij prijs. Heeft de Heere het dan toch verloren? Is Gods zaak dan toch doodgeloopen in het slop van Izebels dreigementen? Het lijkt er op, want Elia wil ontslagen worden van zijn post en levenstaak. Met vervroegd emeritaat!
Mozes, Israëls Wetgever, wiens werk Elia handhaven moest, bad eenzelfde gebed. Toen het volk op de woestijnreis de wonderspijs niet meer wilde eten, en ’s Heeren toorn ontstak, werd het ook Mozes te zwaar. „Ik alleen kan al dit volk niet dragen, want het is mij te zwaar. En indien Gij alzoo aan mij doet, dood mij toch slechts”.
Mozes ziet niet het resultaat van Gods liefde, en daarom wil hij den last maar niet verder dragen.
Elia ziet niet het resultaat van Gods Recht — Izebel leeft nog en zij woedt! — en daarom wil hij sterven in isolement.
Maar zoo bewijzen deze beiden dat hun taak wel groot en hun ambt wel hoog is, maar dat ze Israël niet brengen tot het heil èn de verlossing.
Immers Elia’s isolement moge nog zoo begrijpelijk zijn, daar zit geen kracht in — laat staan heil — voor het volk, in wiens midden hij geroepen is te arbeiden.
Elia’s zondig isolement roept om verzoening.
Die verzoening is gebracht in den meerderen Elia, Jezus Christus.
Elia gaat zelf in isolement.
Christus wordt in isolement gebracht. Zijn discipelen verlaten Hem allen. Gansch alleen moet Hij den strijd strijden.
Welke strijd?
De strijd om aan Gods Recht te voldoen. Elia moge Gods Recht op den Karmel gehandhaafd hebben, hij kan zelf aan dat recht niet voldoen. Dat is Elia’s machteloosheid. Daarom is de Wetsvervuller noodig.
Heeft Hij resultaat van Gods Recht gezien? Recht op Golgotha? Knerpend onrecht overal. Maar Hij deserteert niet. Hij blijft op Zijn post. Hij verricht Zijn Middelaarswerk, gezegend èn rijk, in isolement tot verzoening van Elia’s zondig isolement èn van het onze!
Ja, dat zondige isolement in ons leven.
Als wij de strijd tegen de zonde niet meer aan kunnen, als wij zeggen: ons geworstel en ons gebed, het helpt toch niets. Laten we maar ophouden! Eén zonde bestrijden we en tien andere steken het hoofd omhoog. We leggen het werk neer; we gaan in isolement.
Als wij aangevochten worden over het doel van Gods kruispaden, waarop Hij ons voert, als het ons te lang duurt en we het fluisteren, eerst in ons hart, dan hardop — is dat recht? — dan willen we ook van Gods opgave in het kruis zoo graag ons ontdoen en we gaan in isolement.
Als we getuigen èn prediken, maar we het resultaat niet zien, de wereld wordt nog Goddeloozer, de kerk nog ontrouwer — ik wil liever hier vandaan en sterven gaan, dan is er ook in ons leven het zondig isolement.
Zeker, dit alles is te begrijpen, maar daarmee zijn we er niet.
Jezus Christus is in isolement, dieper dan Elia, dan één van ons. In Zijn isolement ligt verzoening èn vergeving. Hij weet van ons isolement. Hij weet wel, dat wij het zoo graag opgeven; dat wij het zoo moeilijk hebben; dat we in onszelf geen kracht bezitten. Hij weet wat van Zijn maaksel is te wachten. Verrassend, vertroostend dat woord, omdat het achter ons masker doordringt tot de diepste werkelijkheid van ons leven.
Daarom wordt. Elia in z’n isolement opgezocht door den Engel des Heeren, en wordt zijn isolement doorbroken uiteindelijk. Daarom is er troost èn kracht, hier èn nu. Maar alleen in dezen meerderen Elia.
Hij predikt het ons, geïsoleerde menschen, nù, in deze meditatie. Hij roept ons het bij Hem te zoeken en dan niet als menschen, die wel kracht en moed hebben, maar als zondaren, die hun weg verkorven en verdorven hebben. Zij en zij alleen worden uitnemend getroost, door het Borgschoon van den Meerderen Elia.
En tegelijk — want dat is de keerzijde — worden zij gewaarschuwd die, ondanks Christus’ isolement, aan Zijn isolement voorbijgaan, en voorthollen in eigen kracht èn voorttobben met eigen zwakheid.
O, mensch, beween Uw zonden groot!
In Zijn isolement ligt onze kracht. Dat is vandaag het isolement van de kerk, waardoor zij alleen maar sterk staat, wanneer zij volstrekt èn radicaal leeft uit den Heere Jezus Christus.
Groen heeft z’n eigen woord — zie boven — aldus verklaard: In beginselvastheid ligt onze kracht. Accoord ! Beginselvastheid — dat is niet roepen en schreeuwen over beginselen, maar dat is leven uit de bron van alle beginselen, Christus Jezus.
Dan worden we klein, om groot te zijn; zwak en toch machtig.
Dat is ons isolement, waarin we een woord voor de wereld hebben.
Dat isolement zal de wereld redden en de kerk zaligen.

Steenwijk. J.H. Velema

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen