Op den uitkijk

Een der groote rechtsproblemen, welke in dezen tijd aan de orde zijn, is het recht van de doodstraf. In betrekking tot de berechting van landverraders en allen, die met den vijand geheuld hebben, trekt dit vraagstuk de algemeene belangstelling. De meeningen omtrent de uitvoering van het doodvonnis loopen echter zeer uiteen. Zeer velen, dat er ten aanzien van de N.S.B.’ers geen pardon bestaat. Zonder onderscheid hebben ze het leven verbeurd. Het liefst hadden ze den „bijltjesdag” meegemaakt, waarop het volk als rechter had kunnen optreden. Gezien het onzegbaar leed, dat de N.S.B.’ers mede over hun medeburgers hebben gebracht, kunnen we een dergelijke geestesgesteldheid begrijpen. Toch mogen we zeer dankbaar zijn, dat de gelegenheid tot dit lynchen niet werd gegeven. Het zou niet minder dan moord geweest zijn, waarmede ons volk zich onherstelbaar geblameerd zou hebben. Niemand heeft ’t recht om inplaats van de bevoegde autoriteiten op te treden. God gaf de overheid het zwaard tot straf den overtreder. En Jezus waarschuwde in verband hiermede, dat zij die het zwaard nemen, door het zwaard zullen vergaan. Nederland stond in den strijd voor het recht altijd aan de spits der volken. De handhaving van vrijheid en recht heeft ons volk groot gemaakt in de geschiedenis der menschheid. In Nederland was het asylrecht heilig. Toegang werd verleend aan allen, die om allerlei oorzaak hun eigen moesten verlaten. Daarom laaide volksverontwaardiging op, toen de massamoordenaar de Joden wegvoerde tot den vreeselijksten marteldood. We zijn niet weinig trotsch op onze Koningin, die ten spijt van de groote mogendheden ’t recht ten aanzien van politieke bannelingen handhaafde. Toen de keizer van Duitschland in 1918 een toevlucht in ons land zocht werd hem dat gegeven, ondanks de dreigingen van Engeland. Zij week geen duimbreed van het recht, ook niet toen zij in den rampspoedigen oorlog van Transvaal den grijzen President, Paul Kruger, op den oorlogsbodem naar Nederland liet brengen.
Tegenover de duizenden, die oordeelen, dat eerst dan het rechtsgevoel van ons volk zou bevredigd zijn, als alle N.S.B.’ers ter dood werden gebracht, staat ’n breede schare, die uit humanitaire overwegingen alle gedetineerden maar op vrije voeten willen gestold zien. Door hun maandenlange opsluiting meenen zij, dat de overtreders reeds voldoende gestraft zijn. Allerminst kennen zij aan de Overheid het recht toe, om den mensch het leven te ontnemen. De doodstraf is volgens hen in flagranten strijd met de beschaving. Ze heeft geen opvoedende kracht. Den mensch wordt daardoor de mogelijkheid van levensverbetering benomen. Dit humanisme zegepraalde in 1872, toen de doodstraf in ons land werd afgeschaft. Trouwens geheel de rechtspraak onderging daardoor een principieele wijziging. De misdadiger werd het object van medelijden. De omstandigheden vormen den mensch, zoo luidde de nieuwe levensbeschouwing. Bij het vaststellen van schuld, moest onderzocht worden, of hij niet erfelijk was belast. Wie waren zyn ouders, hoe was zijn opvoeding. In welk milieu leefde hij? De beklaagde werd beschouwd als een patiënt. Voor den rechter kwam de psychopaat, voor de gevangenis het krankzinnigengesticht of een inrichting voor zenuwlijders. De reelasseering kon hier nuttig werk verrichten, om den ongelukkige weer in de saamleving in te schakelen.
Nu is er in deze beschouwing veel waars. De erfelijke belasting speelt een groote rol in de wereld van misdadigers. Maar als norm voor het recht kan zij toch niet dienen. Hiervoor geldt het eenige Wetboek, waaraan alle wetten moeten getoetst. Gods woord mag niet genegeerd worden, zooals het liberalisme, en in dat voetspoor het humanisme van heden, dat doet. Voor geheel het leven in al zijn nuanceering geldt de Wet des Heeren. Stelt men tegenover de souvereiniteit Gods, de souvereiniteit van den mensch, dan is men het juiste spoor kwijt. Dat is de doorvoering van de beginselen der revolutie. Ook in de rechtspraak. Het recht mag geen plaats bieden aan de wraakzucht, maar ook niet ontzenuwd worden door een sentiment, dat eindigt met het hoogste recht het zwijgen op te leggen.
Nà 1872 heeft ons a.r. volk immer getracht de doodstraf weer in de rechtspraak te doen opnemen. Niet uit wraakzucht, maar omdat Gods Woord dit eischt. ,,Die bloed vergiet, diens bloed zal vergoten worden!” Nog altijd geldt dit woord des Heeren. Waarom? Wel, om de eenvoudige reden, dat de mensch is beelddrager Gods. Moord is dan ook een aantasten van de majesteit Gods, naar Wiens beeld de mensch is geschapen. De Overheid is dienaresse Gods. Zij is Hem verantwoording schuldig. Het is geen geringe zaak, wanneer de rechter dit vonnis moet strijken! De gronden hiervoor moeten terdege onderzoent worden. Is dit vonnis gewettigd, dan heeft de rechter dit zonder aanziens des persoons te voltrekken. Met de handhaving van de eere Gods in de rechtspraak, wordt tegelijk de saámleving gevrijwaard voor het voortwoekeren van de misdaad.
Is de zonde een schandvlek der natie, gerechtigheid verhoogt het volk! Het is geen benijdenswaardige taak heden recht te moeten spreken, maar de Overheid bedenke, dat zij Gode (en geen mensch) rekenschap schuldig is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen