Jeugdleven

We zullen het wel met elkaar eens zijn, dat de tegenwoordige dansen meer overeenkomst hebben met wat er in Herodes’ balzaal gebeurde, dan met Davids huppelen voor de ark! Ik hoef daar echt niet veel van te zeggen.
Och ja, sommigen zoeken de dans als kunstuiting te verdedigen. Daar zou wel iets van te zeggen zijn, maar ik doe dat in dit verband niet. Want dan moet je bij de moderne dansen zeker niet zijn. En ik heb waarlijk niet den indruk, dat het zulke kunstzinnige jongelui zijn; die zoo druk gaan dansen. Integendeel, wie gevoel heeft voor kunst, voor schoonheid, die heeft juist een afkeer van wat de moderne dans te zien geeft. Hoogstaande menschen, ook uit niet christelijke kringen, spreken daar dan ook onomwonden een vernietigend oordeel over uit.
De huidige danswoede is een symptoom van de losheid van zeden, die door het verwilderende van een oorlogsperiode wordt aangekweekt en die na den oorlog pas goed tot openbaring komt. Het is de zucht, om zich eens te laten gaan, zich uit te leven. Het is een grijpen naar hetgeen de zinnen prikkelt. Het is dan ook geen wonder, dat juist het paarsgewijze dansen zoo in trek is.
Zelf ben ik met deze danspractijken niet op de hoogte en ik ben er niet rouwig om.
Ik zou. wenschen, dat al onze jongelui in deze dingen zoo onwetend waren, als niet weinigen zijn in de kennis van het ééne noodige!
Maar als nu deze of gene dansliefhebber of liefhebster zich begint te ergeren aan dit onbevoegd oordeelen van een wereldvreemde afgescheiden dominee, laat die dan eens even luisteren naar het oordeel van iemand uit geheel andere levenskring, die wel met de zaken op de hoogte is. Ik laat hier volgen wat de heer Henri Borel destijds schreef in het Haagsche Maandblad over de moderne dansen:
„De verontschuldigende praatjes van „behoorlijk” en „netjes” dansen dezer heimelijk wellustige, geraffineerd en perverse sexueele dansbewegingen, zóó dat „niemand er aanstoot aan neemt”, zijn lariefarie. Men kan deze dansen onmogelijk „fatsoenlijk” dansen, al trekt men er nog zoo’n quasi-fatsoen lijk gezicht bij en houdt men zich nog zoo in. De manier, waarop het dansende paar elkaar omvat houdt, is al uit den schijnheiligen booze. Kijk maar eens met open oogen, op welke manier het mannen- en vrouwenlichaam tegen elkaar aangevlijd zijn en hoe zij onvermijdelijk op de bewegingen reageer en, en laat u dan verder maar niets wijs maken”.
Ik behoef daar niets aan toe te voegen. Dit is de sfeer van Herodes’ danszaal. De sfeer, waarin men zichzelf heel gemakkelijk vergeet en de zoo noodzakelijke zelfcontrôle verliest. Door de prikkeling der hartstochten laat men de zinnelijke lust oplaaien, zoodat zij komt tot een ongebreidelde overheersching van lichaam en geest. In zeer vele gevallen beteekent dan ook de dansvloer de weg naar een moreele ondergang. Ook wanneer het niet komt tot een gedwongen huwelijk met al de nasleep daarvan, beteekent het toch de dood voor het opbloeien van een gezonde liefdesverhouding tusschen één jongen en één meisje, waarin niet de sexueele aantrekking, maar de innerlijke samenstemming op de eerste plaats staat.
En nu heb ik het nog maar alleen over de demoraliseerende invloed van het dansgevaar voor onszelf. Eigenlijk mocht dat niet eens vooropgesteld worden. Het allerbelangrijkste is: in de wereld van den dans kunnen wij God niet dienen. De God des Verbonds eischt uw jonge leven op voor Zich, zoowel naar het lichaam als naar den geest. Wie zich begeeft op het hellend vlak van de dansvloer, holt al verder van Hem af. Want aan den weg der zonde went men o zoo gemakkelijk. En het wordt hoe langer hoe moeilijker den weg terug te vinden.
Bedenk dan, dat Gods oog u overal ziet. Ook door het plafond van de danszaal heen, als ge daar, onder het ouderlijk toezicht vandaan, het goeddunken van eigen hart uitviert.
Van ouds hebben onze Gereformeerde vaderen zich gekeerd tegen den dans. Indien ooit, dan is er nu dubbele reden, die waarschuwing te onderstreepen. Op een bal in het koninklijk paleis, den 5en Juni 1830, zei een der gasten, doelend op den aanstaanden val van het Fransche koningshuis der Bourbons: „Nous dansons sur un volcan”, d.i.: „wij dansen op een vulkaan”. Die uitdrukking is een gevleugeld woord geworden. Thans is het echter meer dan ooit van toepassing. Duizendmaal erger dan de uitbarsting van een vulkaan is de uitvinding van de atoom-energie. De leiders der volken breken zich het hoofd over het vraagstuk van de atoombom. In die ééne uitvinding ligt een dreigende wereldvernietiging opgesloten. De dagen breken aan, waarvan Christus gezegd heeft, dat „geen vleesch zou behouden worden”, indien…… die dagen niet verkort werden. Maar die verkorting beteekent dan ook, dat dit alles met razende snelheid komt en zich afspeelt. Misschien zijn we er veel dichter bij dan we willen weten. We zullen ons als jonge menschen eens moeten gaan afvragen, of wij onze leeftijd op aarde nog wel ten einde zullen brengen. Of wij…… onze jeugdjaren nog wel vol zuilen maken! En als we dan weten, dat er een zorgeloosheid zal heerschen als in de dagen van Noach en tegen den ondergang van Sodom, wanneer Christus op het punt staat weder te komen, zullen we dan toch maar verder dansen onder de dreigende uitbarsting van de krachten der schepping?
Ook wij jongeren worden opgeroepen tot waken en bidden.’ Geen dansavonden, maar bidstonden! In de ure, waarin wij het niet weten, zal de Heere komen. „Zalig zijn die dienstknechten, welke de heer, als hij komt, zal wakende vinden”.

Wakende. Niet dansende!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen