Pastorale brieven

Een vorige maal hadden we het over die befaamde Hagar, het insluipsel van een wettische methode in het verbond van genade en hoe daar nu met name twee bijzondere zaken bij in het oog vallen. Die ga ik u nu noemen. Vooreerst dan, dit gaat veel sneller dan alleen in den weg van souvereine genade. Met een jaar scheen de belofte vervuld te zijn: Ismaël geboren. Ja, dat wil er zoo in, zonder (veel) geestelijke werkzaamheden, in eigen kracht te kunnen gelooven, hopen en lieven.
Die „nieuwerwetsche” methode heeft aanhang en gedijt. Dat geeft kerken vol, en avondmaalstafels vol, en collectezakken ook al vol; ’t is een lust.
Op de classis luidt het rapport, als men niet op z’n hoede is: „alleszins bevredigend”.
Deze methode, ik herhaal, wil er in! Dat gaat dan, zonder er een wonder behoeft te geschieden; en men blijft er toch mee (zoo men droomt) in de tent van het genadeverbond. Een ontdekt, een „onbekeerd”, een machteloos, een afgesneden mensch (dat vooral) behoeft men dan niet te worden. Allemaal menschjes van…… „goeden wille”: opgeknapte zelfbekeerden. ’t Kost weinig of geen tranen en gebedenworstelingen, men behoeft niet uit te zien en te wachten op den Heere, men is nog in zijn verbeelding rechtzinnig op den koop toe, een vleeschelijke godsdienst krijgt ook een aandeel; straks kan er nog wel een „dansje” af als „Ismaël” geboren wordt; en een kaartje gelegd als de eerste jaardag wordt gevierd. Mensch, mensch, wat hebben onze oude afgescheiden grootmoeders en peetetantes het zich toch lastig gemaakt; die ouderwetsche bekeering, o foei; neen dan zijn we thans wat gezonder ligging toegedaan; en dan bovendien nog meester op…… „alle terreinen”.
Een tweede opmerking.
Maar wat is dat voor een kind die Ismaël?
Wat is de vrucht van zulk een Ismaël?
Wat is de vrucht van zulk een onheilige betrekking?
De Schrift meldt ons dat Ismaël een…… woudezel was. Woudezels dat zijn de vruchten; altijd, ook nu. En ze komen straks in de wildernis, in de woestijn terecht. Al die menschen, die wel in de tent van Abraham zeggen te leven, maar daar dan de vruchten van een vleeschelijken godsdienst willen presenteeren, komen in de woestijn terecht. Het is niet de ware vreeze Gods, maar slechts hooge zelfingenomenheid, gepaard met farizeïstische vroomheid, en gesierd met wereldgelijkvormigheid.
Zoo zijn de vruchten van Abraham’s zelfwerk geheel en al teleurstellend; de belofte zal uit de belofte dienen vervuld te worden.
En dan komt de Heere nogmaals Abraham te beloven, dat zijn zaad ontallijk zal wezen. Ná ongeveer 14 jaar de belofte vernieuwd. We moeten goed leeren, dat belofte is belofte. En wat een rijk en nederbuigend God. Als bij Abraham zelf alzoo alles is opgeteerd, dan herhaalt de Heere de belofte, opdat we niet den moed zouden verliezen; opdat we de dure roeping zullen verstaan: te hopen, te blijven hopen op den Heere, en alle zelfwerk los te laten, opdat we niet moedeloos zouden meenen, ik heb mij vergist; opdat als straks Isaäk op den moederschoot zal liggen, de ziel slechts één lach zal overhouden: Gij, Gij hebt ons een lachen gemaakt.
Een jaar daarna gebeurde dit. Nu was het des Heeren tijd. De oefenschool doorgemaakt, had vrucht afgeworpen; zelfs in den naam van het kind komt zulks uit. Hij heet Isaäk; deze naam staat naar de afleiding in verband met het werkwoord lachen. O, wie dat nu maar verstaat, lachen niet uit ijdelheid, maar in een totale verheuging in God. Daar is toch eigenlijk maar één soort vreugde en blijdschap dien naam waard; en dat is de vreugde in God.
Welnu zucht en hijgt, verlangt en schreit je naar zulk een zielevreugde, wees dan gewaarschuwd voor den woudezel; wil dan liever u blind en dood weenen, dan dat ge eenige vreugde anders dan uit een door God geschonkene, en vervulde belofte; — de belofte omhelsd in het geloof; tegen alle hoop in, en toch op hoop, omdat, de Heere de Almachtige — is, dat geeft in uitkomst een vreugde der vervulling; zelfs is zulk leven op de belofte al vol aangenaamheid en zielevoedsel.
O, wat zal het toch een zaligheid, een eeuwig heilig door God ons gemaakt lachen zijn, als Gods kind eenmaal thuis mag komen; na de omzwerving als gast en vreemdeling hier beneden. Als al de beloften vervuld zullen zijn; en het geloof verwisseld in aanschouwen.
Onthoud het nu goed, mijn beste vriend, — geen namaak oproepen, niet God de behulpzame hand bieden; ook niet als het lang duurt; zoo de Heere vertoeft, verbeid Hem; Hij zal gewisselijk komen. Gods kinderen, mits op hun plaats, kunnen wachten. En in dien wachtenstijd is de beste bezigheid…… de ziel in Gods kracht te oefenen tot werkzaamheid met, en pleiten òp de belofte.
Ditmaal genoeg; een klein briefje is het slechts; de volgende maal weer eens langer. Ik heb u overigens niets bijzonders te melden. Als ge dezen ontvangt, zijn we D.V. 1946 reeds ingegaan. Wat zal het ons brengen ?
Om het even; ge moet liever zeggen: wat kan het ons afnemen?
En dat is voor Abraham’s ware zaad velerlei (en hopelijk zelfs veel, n.l. wat ons in den weg staat); maar één ding kan het ons niet en nooit ontnemen: de Belofte Gods.
God zal zijn waarheid nimmer krenken; maar eeuwig Zijn Verbond gedenken.
Dan zij 1946 ons een wachttoren, vanwaar we hopend uitzien op de komst van Hem, Die zal doen beërven den triumf des geloofs tot in eeuwigheid.

Hartelijk gegroet en de genade des Heeren bevolen door
uw U toegenegen. Vriend en Broeder in Christus.

G. Wisse.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen