Zalig .... die treuren !

Ziet hier een woord der Schrift, lezers, dat wel tot de wonderspreuken der Schrift mag gerekend worden, en waartoe het licht des Geestes ,inzonderheid van noode is ons het woord van onzen Grooten Profeet en Leeraar, Jezus Christus, recht te mogen verstaan.
Oppervlakkig gelezen toch zouden wij in den waan kunnen komen, dat het grootste deel der menschen zalig gesproken wordt. Is niet de smart en de droefheid het deel van alle Adamskinderen, en op een wereld, die onder den ban der zonde ligt, veel grooter dan de blijdschap?
Immers! terecht mag gezegd worden, dat de aarde een tranendal is, waar het woord van Mozes dagelijks bevestigd wordt, dat het uitnemendste van dit leven is: „moeite en verdriet”. Wat al treurenden en rouwdragenden worden er gevonden. Hier zit iemand neder treurende over de vervlogen levensidealen. Ginds weder een die zich beroofd ziet van geld of goed! Elders een die missen moest zijn dierbaarste betrekkingen.
Maar al is het grootste deel der menschheid soms treurende over die dingen, toch worden zulke treurenden hier niet bedoeld. De treurenden hier bedoeld, zijn niet de treurenden naar de wereld, waarvan de Schrift zegt dat de droefheid der wereld den dood werkt! Neen de treurenden, waarvan hier gewaagd wordt zijn, de „treurenden Sions”, die door den Heiligen Geest aan zich zelf ontdekt, hebben leeren treuren over hun afval van God, en zoo de droefheid naar God leerden kennen, die een onberouwelijke bekeering werkt tot zaligheid.
En waarover treuren dan deze bedroefden naar God?
O, niet in de allereerste plaats over de gevolgen der zonde, maar over de zonde zelf. Zeker! zij treuren ook over gevolgen der zonde, wijl zij daarin de bitterheid van de zonde zelf gevoelen. Maar zij leeren in de eerste plaats treuren, over hun diepen zondeval, waardoor zij afvielen van God; over de vele zonden, die zij tegen een heilig en rechtvaardig, maar ook goedertieren en barmhartig God bedreven, en dagelijks nog bedrijven, ofschoon Hij hen dag aan dag overlaadt met Zijne zegeningen.
En dat treuren is maar geen lichte aandoening van droefheid, die spoedig weer voorbijgaat! Neen, het is een gedurig smartgevoel, dat zij in het diepst van hun ziel steeds omdragen, en dat hen met Davids boetezang doet instemmen :

„Want ik gevoel de grootheid van mijn kwaad!
Mijn zonde zie ik mij steeds voor oogen zweven!
’k Heb tegen U, ja U allen misdreven!
Uw wil en wet, hoe heilig, stout versmaad!
Ik heb gedaan dat kwaad was in Uw oog!
Dies ben ik Heer! Uw gramschap dubbel
waardig.

’k Erken mijn schuld, die U tot straf bewoog.
Uw doen is recht, Uw vonnis gansch
rechtvaardig!”

Ziet! zij die zoo gesteld zijn, zijn de treurenden, die hier zalig, dat is gelukkig geprezen worden.
Zijn wij zulke treurenden lezer?
Zulke treurenden zijn wij alleen als de Heilige Geest ons ontdekt heeft aan ons zondig bestaan, en wij met den dichter kunnen zeggen, dat het ons hart een gedurige smart is! Want het treuren hier bedoeld, is maar geen voorbijgaande droefheid van een oogenblik!
Dat zegt ons duidelijk dit woord uit de bergrede van Jezus, dat nog juister vertaald kan worden met het woord: „Zalig zijn de leeddragers!” Gelukkig als wij zulke „leeddragers” geworden zijn, en door genade steeds meer worden. Zoo juist is het door iemand gezegd: „Als het goed is met Gods kind, is er één droefheid die hier op de aarde nooit mag wijken uit zijn ziel; en dat is de droefheid, het treuren en leeddragen over de zonde”. En hoe de menschen hen dan soms beklagen, ja, hoe zij zich zelf soms de ellendigsten der menschen vinden, de Heere zegt: Zalig zijn ze die treuren, die leeddragen. Zij leeren iets kennen van het geheim van den apostel Paulus:
„Als droevig en nochtans blijde”!
Hoe ongerijmd het nu moge klinken, voor ons natuurlijk hart, de treurenden, de leeddragers worden zalig gesproken. In het woord dat nu volgt wordt ons de reden aangegeven, waarom zij zalig gesproken werden. En dat is niet daarom, dat zij treuren, maar omdat zij vertroost zullen worden. Dat wordt ons aangewezen met het redengevend voegwoord „want”. Daaruit blijkt dat juist die treurenden de voorwerpen zijn voor den troost des Zaligmakers.
Reeds onder den Ouden Dag was het de Messias, de Zaligmaker, Die aldus betuigde: „Hij heeft Mij gezonden, om den armen het Evangelie te verkondigen, om den treurigen Sions te beschikken, dat hen gegeven worde, sieraad voor asch, vreugdeolie voor treurigheid, en het gewaad des lofs voor een benauwden geest”! Welk een blijde boodschap juist voor de treurenden!
Zoolang de mensch niet heeft leeren treuren over de zonde en zijn afval van God, heeft hij geen behoefte aan den troost, door den in de wereld gekomen Zaligmaker aan den treurenden over hunne zonden, alleen, toegezegd. Dan blijft hij haken en zoeken,naar de gebroken bakken van de aardsche vertroosting, die geen water houden, en klinkt de verwijtende stem des Heeren hem tegen: „Waarom weegt gijlieden geld uit, voor hetgeen geen brood is, en Uwen arbeid voor hetgeen niet verzadigen kan”?
Ja, alleen voor de ware treurenden en bedroefden naar God, geldt dit woord van de lippen des Zaligmakers, dat den waarlijk aan zich zelf ontdekte en treurende over zijne zonden als hemelmuziek in de ooren mag klinken: „want zij zullen vertroost worden”. Ja, zij zullen vertroost worden met de beloften van heil en zaligheid, die de, in het vleesch gekomen Zaligmaker, voor hen heeft verworven; en het heil ontvangen, dat Hij door zijn vleeschwording, om als Borg te kunnen optreden in hunne plaats voor hen heeft verdiend. Zij mogen het ondervinden dat alle beloften Gods voor hen in Jezus Christus zijn:
Ja, en Amen!
Om en door den in het vleesch gekomen Christus, kan de Heere die treurenden over hunne zonden toeroepen: „Ik, Ik ben het, Die uwe overtredingen delg om Mijnentwil en Ik gedenk uwer zonden niet”. In al hunne benauwdheden is de Heere mede benauwd, en Hij zendt Zijnen Zoon als de Engel Zijns aangezichts, voor hen henen”. Zoodra de Heilige Geest een zondaar ontdekt aan zijn zonde en schuld, en hem leeddragend doet treuren over zijne zonde en schuld, vervult de Heere ook deze belofte, dat hij vertroost zal worden. Vandaar dat de waarlijk ontdekte, al kan hij nog niet roemen in de volheid der genade Gods, toch, voor al de blijdschap der wereld, niet missen wil, de vertroosting des Heeren, die hij te midden van zijn droefheid geniet: Hij belijdt het van ganscher harte:

Meer vertroosting smaakte ik nimmer!
Wat mij ook de wereld biedt,
Arme wereld, waar ’k mij immer
Dwazelijk door verleiden liet!
Wat m’ook lustte!…. Zieleruste!
Vond ik buiten Jezus niet!

En gaat bij het dieper ingeleid worden in zijn verdoemelijken staat voor God, ook de droefheid en het treuren dieper, zoodat hij met Efraims belijdenis instemt: „Zekerlijk! toen ik bekeerd ben geworden heb ik berouw gehad, maar nadat ik mij zelf bekend geworden ben, heb ik op de heup geklopt”, dan wordt ook de vertroosting in Christus voor hem rijker, en mag hij met den Psalmist soms getuigen: „Toen mijne gedachten in mij vermenigvuldigd werden, hebben Uwe vertroostingen mijne ziel verkwikt”.
O! geve de Heere ons dien troost te genieten, als wij bij aanvang den in het vleesch gekomen Zaligmaker kennen mogen, en dien troost te zoeken als wij nog vreemdelingen daarvan zijn. Nog wordt Hij u gepredikt, Die als de Vertroosting Israëls in Bethlehems stal geboren werd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen