Wat in gedachtenis moet gehouden worden (I)

Van bijzonder teederen aard is de verhouding waarin Paulus tot Timotheus staat. Dit blijkt allereerst uit de wijze, waarop Paulus Timotheus aanspreekt, hem noemende zijn geliefden zoon.
Door het Evangelie geteeld, was Timotheus de geestelijke zoon van Paulus. Doch ook uit de liefdevolle onderwijzingen en vermaningen van Paulus blijkt, hoe hij Timotheus, nu zijn mededienaar in het Evangelie, innig en hartelijk liefheeft. En wat de apostel voor zijn jeugdigen mededienaar wenscht en bidt, lezen we in vs. 1 van ons teksthoofdstuk in de woorden: „Gij dan mijn zoon! word gesterkt in de genade, die in Christus Jezus is.”
Hieraan bestond zulk een groote behoefte, voor Timotheus, naardien ook hem, zoowel als Paulus, strijd en verdrukking te wachten stonden. De prediking van het Evangelie van Christus zou tegenstand ontmoeten. De uitnemendste waarheden zou men trachten te ontkennen en, was het mogelijk, krachteloos te maken. De vijanden van het Evangelie zouden zich op allerlei wijzen te werk stellen en zich verzetten tegen de waarheid, die uit God is.
List en geweld zouden worden aangewend om den prediker van het Evangelie, was het mogelijk, tot zwijgen te brengen. Dan, in en onder zulke beproevingen, zou het er voor Timotheus op aankomen, om het goede pand hem toebetrouwd te bewaren. Dan zou het er op aankomen, om zichzelf Gode beproefd te stellen, als een arbeider, die niet beschaamd wordt, die het woord der waarheid recht snijdt. Trouwens dit geldt voor ieder Evangeliedienaar en ook voor ieder Evangeliebelijder. Zoolang we geen tegenstand ontmoeten, en alles als voor den wind gaat, weten we van eigen zwakheid en diepe afhankelijkheid niet veel. Men kan en mag daar dan eens over spreken, gelijk men over andere dingen spreekt, maar van het wezenlijke van de zaak kent en gevoelt men nagenoeg niets. Zijn menschen, wat hun lichaamstoestand betreft zwak, dan weet ieder, dat het gewenscht, ja zelfs noodzakelijk is, dat de zwakken versterkende middelen gebruiken. Indien dit althans mogelijk is.
Zoo zien wij dan ook Paulus tegenover Timotheus, niet alleen als Apostel des Heeren, met uitnemende wenken en onderwijzingen, maar ook als geneesheer optreden, die zijn patiënt versterkende middelen voorschrijft en deze met kracht aanbeveelt. Daartoe behoort vooreerst lijdzaamheid, in de verdrukking zoo onmisbaar. Vervolgens voorzichtigheid in de keuze van menschen, die geroepen worden om als ambtsdragers in de gemeente op te treden, in het bijzonder van dezulken, die geroepen worden om anderen te leeren. Ook moet niet uit het oog worden verloren de kroon, welke niet aan het begin, maar aan het einde van den strijd, den overwinnaars zal worden uitgereikt. Maar wat het allervoornaamste is volgt dan in den tekst: "Houd in gedachtenis, dat Jezus Christus uit de dooden is opgewekt”.
In gedachtenis houden van een persoon of zaak, staat tegenover het vergeten en uit het oog verliezen. Hieruit blijkt, van welk een geheel eenige beteekenis voor Paulus, de opstanding van Christus is.
In 1 Cor. 15 heeft de apostel dit breedvoerig uiteengezet. Daar toch lezen we: Indien Christus niet is opgewekt, dan is onze prediking ijdel, en ijdel is ook uw geloof. Korter en krachtiger kan de groote beteekenis van Christus opstanding niet worden omschreven. Maar, — zou iemand kunnen vrager, een waarheid van zoo groote beteekenis, kan toch immers een man als Timotheus niet vergeten? Bedenk echter wel, dat van vergeten in den volstrekten zin van het woord hier geen sprake kan zijn, maar wat Paulus bedoelt met dit „in gedachtenis houden”, wil meer zeggen, dan wat louter de tegenstelling is van vergeten. We denken hierbij aan „in gedachtenis houden” in den zin van veel, en gedurig daaraan denken, 't Is niet als een bijzaak maar als een hoofdzaak aan te merken in geheel de Leer des Heils en der Zaligheid, Wie als Evangelie-prediker dit doet, zal zeker geen prediker van een dooden, maar van den levenden Christus zijn.
Dat in gedachtenis houden van de opstanding van Christus is voor hem, die predikt en voor hen aan wie dat gepredikt wordt, van zulk een groote waarde en beteekenis. Immers dan zien we daarin de verklaring van hetgeen Paulus op een andere plaats betuigt, dat Jezus, om de vreugde Hem voorgesteld het kruis verdragen en de schande veracht heeft. Zijn weg was een lijdensweg, maar die eindigde in heerlijkheid. En allen die Christus volgen hebben geen anderen weg te wachten. Wij moeten door veel verdrukkingen ingaan. Allereerst zij die in de bediening gesteld, als getuigen van Christus moeten optreden. Zijn het niet de woorden, welke de Heere zelf tof zijne eerste gezanten heeft gesproken: „in de wereld zult gij verdrukking hebben, maar hebt goeden moed, Ik heb de wereld overwonnen”? Het is de eisen aan het discipelschap van Christus verbonden: zich zelven te verloochenen, dagelijks het kruis op te nemen en Hém te volgen, die al zijn volk op den kruisen lijdensweg is voorafgegaan.

W.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen