Mag de vrouw in de kerk stemmen?

T.D. te B. schrijft mij over de vraag of het juist is in de kerk aan de vrouw het recht te ontzeggen deel te nemen aan de verkiezing van ambtsdragers. Deze vraag duikt telkens weer op in de kerkelijke wereld.
Nu moet men hier altijd tweeërlei motief onderscheiden. Eenerzijds staan zij, die voor de vrouw gelijke rechten op eischen als voor den man op grond van een verkeerde emancipatie-zucht. Daar wil men de vrouw zien als een individu naast den man. En op grond van deze individualischtische beschouwing van den mensch en zijn plaats in het leven vraagt men voor de vrouw precies dezelfde rechten in alles als voor den man. Hierbij wordt dan absoluut geen rekening gehouden met de bijzondere plaats, die en aan den man en aan de vrouw door God zelf als de Heer der schepping is toebedeeld. Wie op grond hiervan voor de vrouw gelijke rechten in de kerk zou vragen als voor den man vindt heel het Woord van God tegen zich.
Er is echter ook een anderen grond, waarop men meent, dat aan de vrouw het recht om deel te nemen aan de kerkelijke verkiezingen niet mag worden onthouden.
Men wijst dan op de gelijkwaardigheid van man en vrouw als het de genade betreft Gal. 3:28 spreekt er immers van dat er in Christus geen man noch vrouw is. In Hem zijn allen gelijk.
Toch leest men hierin teveel als men meent, dat daarmede nu gezegd is dat alle onderscheid tusschen man en vrouw in de kerk zou zijn weggevallen.
Dit toch is niet de zin van dit woord. De Ap. bedoelt niet te zeggen dat er nu absolute gelijkheid in rechten is voor man en vrouw. Hij wil zeggen, dat er gelijkheid is in deelgenootschap aan de genade. Was er onder het O. T. van een zekere achterstelling van de vrouw bij den man sprake, dit is nu, onder het N.T. niet meer het geval. Zij deelt even rijk en ruim in de genadevoorrechten, die door Christus verworven zijn als de man. Zij heeft dan ook niet meer, gelijk in de synagoge wel het geval was, een afgezonderde plaats, als de gemeente samenkomt.
Dit wil echter niet zeggen, dat de scheppingsorde waarin de vrouw tegenover of beter naast den man geplaatst is zou zijn opgeheven. Als de Ap. in 1 Cor. 11:1-16 spreekt over de verhouding van vrouw en man in het huwelijk dan gaat hij daarbij terug op de scheppingsorde zooals die, door God zelf toen hij den mensch formeerde gegeven is. In geen enkel opzicht zegt hij dan dat deze orde niet meer geldt. Nu is het naar deze scheppingsorde dat de man heerschappij draagt. De vrouw is na hem gemaakt en treedt dus als achter den man terug. Dit geldt in het huwelijk, maar ook in het geheele leven.
Op grond hiervan wil de goddelijke orde dan ook niet dat zij „leere”. Onder leere is hier te verstaan het openlijk spreken in de gemeente. In het openbaar treedt zij dus achter den man terug. Dat zij in den gewonen gang van het leven, begaafd als de vrouw soms is, van grooten invloed kan zijn wijst de Schrift duidelijk aan als zij ons herinnert aan Priscilla, die met haar man Aquila voor Appolos van groote beteekenis was.
Uit deze orde vloeit dus voort, dat de vrouw in de kerk nooit het passieve kiesrecht kan hebben en verkiesbaar zou zijn tot eenig ambt, waardoor zij een leidende positie zou verkrijgen.
Wanneer zij in de gemeente al eenige plaats heeft is er dat eene in overeenstemming met de scheppingsorde en dus een helpende plaats naast den man. Zoo zien wij haar dan b.v. optreden als hulp der diakenen in het werk der barmhartigheid.
Wie in de Schrift een directe uitspraak zoekt over het actieve kiesrecht van de vrouw in de kerk kan deze moeilijk vinden.
Het is dan ook wel begrijpelijk dat er altijd een strooming geweest is, die er sterk voor voelde aan de vrouw dit recht wel te geven.
Er zijn dan ook kerken van Gereformeerde confessie in het buitenland, waar de vrouw het actieve kiesrecht wel heeft.
Men meent zelfs grond te vinden in de schrift voor dit recht der vrouw. Men wijst dan op de uitdrukking, die we vinden in Handl. en Hand. 6, waar sprake is van verkiezing tot het ambt met „gemeene toestemming”. Dit woord gemeene wil zeggen: toestemming van allen. Men gaat dan uit van de gedachte dat onder deze allen ook de vrouwen waren en dat deze dus ook aan de verkiezing hebben deelgenomen. Verder dan een onderstelling brengt men het hier echter ook niet.
Anderen wijzen op het ambt der geloovigen. Dit heeft de vrouw ook. Krachtens dit ambt zou zij dan ook het recht hebben deel te nemen aan de verkiezing. Hier blijft echter de vraag of de rechten van het ambt der geloovigen nu de scheppingsorde opheffen gelijk we boven al zagen dat dit niet het geval was.
Zou inderdaad uit het ambt der geloovigen voortvloeien elk recht in de gemeente dan zou de vrouw ook het passieve kiesrecht moeten hebben. Dit nu wil de Schrift juist niet.
Uit een oogpunt van billijkheid willlen sommigen ook de vrouw het stemrecht geven. Zij wordt, zoo redeneert men dan, in alles gerekend in de gemeente. Waarom dan niet in het stemrecht. Vooral schijnt dit argument te klemmen als het de ongehuwde vrouw of de weduwe betreft
Daarbij zegt men is toch de vrouw voor den bouw van de kerk van groote beteekenis. Inderdaad is dat het geval. Veelal worden in de geschiedenis der kerk de mannen genoemd. Maar wie weet van welk een beginselvastheid vele zusters getuigenis afleggen, zal deze factor in het leven der kerk niet gering achten. Ik moet inderdaad erkennen, dat er hier een schijnbare onbillijkheid is als de vrouw dan niet het recht gegeven wordt ook haar stem uit te brengen bij het verkiezen van ambtsdragers.
Het eigenaardige is dan ook, dat de vrouw wel het recht van approbatie toe gekend is. Zij mag wel bezwaren inbrengen tegen de gekozenen. Dan wordt zij in volle rechten erkend.
Nu maakt men veelal verschil tusschen dit recht van approbatie en het recht van verkiezing. Het laatste ziet men dan meer als een daad van regeering, het eerste niet.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat verschil niet overtuigend acht.
Trouwens is het nog niet recht duidelijk of de verkiezing inderdaad een daad van regeering is te achten
Ik ben van meening dat deze kwestie op grond van de Schrift door directe gegevens moeilijk uit te maken is.
De Syn. der Geref. kerken sprak in 1930 uit „dat het overtuigend bewijs, dat de Schrift het vrouwenkiesrecht eischt, niet is geleverd, maar de gegevens welke zij ons biedt veeleer tegen dan daarvoor schijnen te pleiten.
Ook hier acht men dus door directe gegevens der Schrift geen beslissing gegeven.
Het schijnt dat onze zusters het over het algemeen ook wel zoo aanvoelen. Van haarzelf uit is, voorzoover mij bekend, nog nooit in ons land een actie uitgegaan tot verkrijging van dit recht.
Zijn schijnen dus met haar meer passieve plaats vollen vrede te hebben. Wat echter niet zeggen wil, dat zij geen belang stellen in kerkelijke zaken. Er wordt wel eens gefluisterd, dat er mannen zijn, die in de regeering der kerk zitten en die de Apostolische orde in haar tegendeel verkeerd hebben door thuis eerst haar eigen vrouwen te vragen, hoe het in bepaalde aangelegenheden moet.

Kremer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen