Pastorale Brieven

Beste Vriend!
Dat ik thans den datum er boven schrijf heeft een bedoeling. Het is heden de grote verkiezingsdag voor de Tweede Kamer. Dat zal me wat worden. En vol belangstelling zie ik met u uit naar den uitslag.
Zeer geschokt ben ik inmiddels met tienduizenden in den lande, over wat op 12 Mei Neerlands volk en Overheid, zover ze er aan schuldig stonden, heeft durven bestaan. Ge weet met mij natuurlijk wat er op Zondag 12 Mei in Amsterdam heeft plaats gevonden. De internationale voetbalwedstrijd in het beruchte stadion. Vijftigduizend menschen opgepakt, eendrachtig bijeen, in den dienst der zonde, om Gods naam te onteren, en Zijn heiligen dag openlijk te schenden. Honderden guldens zijn zelfs geboden (ook al zwart!) voor een staanplaats, er waren aanschouwers bij, die we daar zeker niet hadden verwacht; althans het beste deel van Neerlands volk had gehoopt, de zulken er niet te moeten zien. Ons hart heeft geweend; ik verklaar het u kinderlijk oprecht; ja, geschreid hebben we van binnen. Nä zulke slagen en roepstemmen Gods, als over Nederland waren gekomen; op den Zondag tevoren (5 Mei) in alle kerken plechtige herdenkingsdiensten wegens Neerlands druk en verlossing. En dan den daarop volgenden Zondag (12 Mei), de internationale Sabbaths-ontheiliging, de antithese van het Pinksterfeest des Heiligen Geestes te Jeruzalem, in het Pinksterfeest van de nieuwmodische religie des lichaams (de moderne sportmanie) te Amsterdam. Is het niet meer dan vreselijk? Het is alsof men God van den hemel verzoekt om bij vernieuwing met Zijn oordelen ons te bezoeken. En daar zal wat op volgen ook. Gods Woord (lees b.v. de profeten) is nog altijd waarheid. Wacht uw tijd maar af. Och dat men zich nog haastig tot God wende, of Hij het oordeel nog mocht afwenden, in den weg der bekering en der genade.
Ik ontving juist dezer dagen een brief van een broeder die waarschijnlijk lid is van een partij, die bij velen tegenwoordig niet meetelt, en welke partij toch het volle gewicht in de schaal werpt. Hij bleek n.l. lid te zyn van de G. B. Wat is dat? Van den G(ereformeerden) B(ond) soms? Neen zoo bedoel ik het niet. De G. B. is een aloude partij met niet al te veel leden, en met geweldige invloeden allereerst in den hemel, en zodoende ook op de aarde. Ik bedoel de G(ideons) B(ende).

Een beste party hoor!
Als je daarop stemt, is je stem altijd geldig! Daar Gaat niet één stem van verloren. Deze Gideoniet deed mij o.a. nog een merkwaardige mededeling, namelijk toen we nu al meer dan 100 jaar geleden van de Fransche tyrannie bevrijd werden, en de Fransche legers ons land verlieten, moet iemand van ons volk hen nageroepen hebben: „wanneer komen jullie weer terug?” — En het antwoord’ was van één der manschappen: „Zoo gauw als Nederland God weer heeft verlaten.” Mij dunkt ge kunt zelf hier wel een toepassing maken. In den vorm der nationaal- socialistische tyrannie zijn ze teruggekomen. En thans verlost(?) van deze tyrannie, — als Nederland voortgaat met God te verlaten en te tergen, dan hebben we niet anders dan te vreezen, dat God weer terugkomt. O Land, land, land hoort des Heeren Woord.
Laat ik nu mogen terugkeren tot het onderwerp waarover ik begonnen heb u te schrijven; over de geestesworsteling in staat en volksleven.
De vorige maal hebben we met nadruk er op gewezen, dat het negentiende-eeuwsche socialisme een reactie was op het liberalisme. Het liberalisme met z’n egoïstisch individualisme.
Zeker het is echt christelijk de waarde van het individu; van den enkeling ten volle te erkennen, maar het liberalisme heeft (en dat is door en door onchristelijk) dit individu zoo in het middelpunt en op den voorgrond geplaatst, dat men de gemeenschap en de sociale belangen heeft opgeofferd aan dat individu, dan wordt het egoïstisch-individualisme. Het Christendom leert: „gij zijt allen broeders”, maar het liberalisme leert: „ieder voor zichzelf, het recht van den sterkste is het sterkste recht”. Daaruit is ontstaan de sociale ellende, en tegenover deze ellende nu nam het socialisme positie, maar op een wijze en uit beginselen, die evenzeer anti-Christelijk zijn. Men viel n.l. van het ene uiterste in het andere (een reactie), en men huldigde nu de leer, dat de enkeling er was „óm” de gemeenschap, met al den aankleve van dien. Zeer zeker er zijn ook slechte christenen (personen), evenzeer als er ook goede socialistische en communistische personen zijn, die oprecht bewogen zijn met het lot en leed der armen en verdrukten, maar het gaat hier nu om de leer van het geheel.
Nu hebben christendom en socialisme dit met elkander gemeen, formeel beschouwd, dat beide bedoelen te zijn een verlossingsleer.
De moderne socialistische verlosser was Karl Marx. Hij is te beschouwen als heraut en tolk, als de profeet van de moderne sociale beweging, welke socialisme heet.
Marx was een Jood, In merg en nieren. Versta mij wel. Ik bedoel niet, dat hij een gelovige Jood was, ook niet een erkenner van de goddelijke waarde van het Oude Testament, maar dit: dat hij echt Joodsch, doordrongen was van de idee van verlossing. Verlossing dan bedoeld in de ruimste betekenis, historisch en uitwendig. De Jood leeft uit deze idee. Hij is van de natie, die uit gloeiende ketenen in Egypte is verlost. Het echt Joodsche Paaschfeest, afgedacht van alle christelijkheid zelfs. Deze verlossingsidee, eerst historisch (Israël); dan geestelijk (Christendom); en thans in en door Marx sociaal verstaan. Hierover straks meer.
Gelukkig met christelijk-socialen groet,
Uw mede Gibeoniet,
G. Wisse.  

P.S. We weten thans ;den uitslag der verkiezingen: de N. S. B.-ers gelukkig er uit, maar 10 Communisten er in. Herinnert ge U mijn tijdredes nog?

W.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen