Brief van een oud-militair

Naar aanleiding van wat ik schreef over het militaire leven kreeg ik een sympathiek schrijven van een oud-militair, die een en ander nog eens onderstreept. Gaarne neem ik er enkele gedeelten uit over. Het kan zijn nut hebben voor onze jongens, die in dienst zijn of die straks worden opgeroepen. En het „thuisfront” kan er uit leeren, welke gevaren en moeilijkheden het soldatenleven met zich brengt en hoe noodig het is, dat we onze vrienden dragen in onze gebeden. Onze vriend, die de negen maanden mobilisatie heeft meegemaakt, schrijft o.a, dat het zoo heel moeilijk is, om onder vloekende of tierende soldaten, in de cantine of op de kamer de dingen te doen, die ons thuis geleerd zijn. Hoe moeilijk het is om 's avonds Gods Woord te lezen temidden van kaartende en spottende en vloekende soldaten. „Om maar niet te spreken van het avondgebed, dat je dan heel stil moet doen onder de dekens om niet lastig gevallen te worden door je kamergenooten. Hoe je soms siddert als je onder het gebed in de war gebracht wordt door een ruwe vloek. Maar toch, wat geeft het je een troost, al je nooden en behoeften voor den Heere neer te leggen.”
„Soms gaf de Heere mij vrijmoedigheid om mijn stem te verheffen tegen het vloeken, dan kon ik het niet hebben, dat die Heilige Naam maar zoo te hooi en te gras werd gebruikt. Ik mocht er dan op wijzen, dat dit de eenige Naam was, onder den hemel gegeven, door welken wij moeten zalig worden. De Heere heeft ook in dezen mijn gebed verhoord en het vloeken is op mijn kamer veel en veel minder geworden.”
„Soms waren het ook wel paarlen voor de zwijnen en werd er met vloeken en onzedelijke taal geantwoord; het beste is dan te zwijgen. Wat heeft men in dit alles de ondersteunende en bekwaammakende genade van boven noodig.”
Uit eigen ervaring mag deze oud-militair bevestigen, wat we schreven, n.l. dat de diensttijd geen verloren tijd is. Met vreugde denkt hij terug aan zijn mobilisatie-tijd in Lage Vuursche, waar hij dikwijls de nabijheid des Heeren heeft mogen ervaren, en waaraan hij met heimwee terug kan denken. „Die heerlijke psalmen, wat hebben die mij in moeilijke uren getroost.” Nee, zoo is de diensttijd geen verloren tijd, maar werpt hij vruchten af voor eigen en anderer leven!
En laat deze vriend nu nog even zelf onze tegenwoordige soldaten een riem onder het hart binden: „Laat iedere soldaat toch, die dat geleerd heeft, niet vergeten, 's morgens met gebed te beginnen en te vragen: Houd Gij mijn handen beide met kracht omvat, geef mij Uw vast geleide op 't smalle pad! Laten onze vrienden het gebed niet vergeten, het is zoo noodzakelijk. Laten ze ook zoeken naar een adres, waar ze hun avonden kunnen doorbrengen, zoodat ze niet in de cantine behoeven te blijven, maar laten ze dit dan ook doen met medewerking van onze kerkeraden in hun garnizoenen, dit met het oog op goede adressen.” Ja, dit laatste zou ik nog wel eens willen onderstreepen. Maar laten dan toch de kerkeraden van de gemeente, waar de jongens vandaan komen, bericht zenden aan de kerkeraden in de garnizoensplaatsen!! Ik geloof, dat daar nog veel aan ontbreekt. Hier in Haarlem hebben we een paar groote kazernes, maar zelden komt er bericht, dat daar een van onze jongens zijn intrek heeft genomen. Soms komt het bericht veel te laat. En dan is het nog vaak zoo moeilijk, de vrienden te bereiken, doordat ze zelf niet meewerken. Laten de kerkeraden èn de ouders in dezen toch wat actiever zijn!
Onze briefschrijver vervolgt: „Laat onze vrienden ook trouw opgaan 's Zondags onder den dienst des Woords. We voelen ons dan met onze ouders en familie en verloofde, al is het dan ver af, toch weer één onder het dierbaar Woord van God. En — Chr. Geref broeders en zusters, zet Uw woning open voor de zonen onzer Kerk en tracht hun te vergoeden wat ze aan het ouderlijk huis en gezag missen. Ik zelf kwam in M. ook altijd bij boer v. A. Ik zal ze nooit vergeten. Evenmin de familie M. te B...... Nee, met vreugde denk ik terug aan mijn tijd onder dienst.'t Was een tijd van beproeving, maar Gode zij dank ook een tijd van winst.”
Vrienden, van nabij en in de verte, hoop, dat ge dit straks allen kunt zeggen!

H.(Haarlem), M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen