De Wederdoopers XII

Ook in de Geref. Gemeenten beginnen sommigen de ontzettende gevaren van de doopersche geestesstrooming te beseffen. Het is juist in den laatsten tijd opvallend, welk een positief geluid daar vernomen wordt tegen de leiding van Ds. Kersten c.s. in „De Saambinder” in Hoe de verdere ontwikkeling van den strijd tusschen Gereformeerd en doopersch zal zijn, valt moeilijk te voorspellen. Maar dat deze strijd doorgaat, staat vast. De verhoudingen in deze strijd zijn niet gelijk. Het is de Christelijke Kerk er niet om begonnen de doopersche menschen kwijt te raken, uit te stooten, integendeel, zij tracht te behouden, vast te houden en te genezen en door getrouwe onderwijzing in het Woord des Heeren (de Heilige Schrift) de dwalende weder te brengen op „die bane des christeliken geloofs”. Daarom juist stelt zij zich tegen den dooperschen geest en moet zij zonder aanziens des persoons de dwaling bestrijden. Het lijdt trouwens geen twijfel, of onder de duizenden, die in de doopersche dwaalleer verward zitten, zijn ook oprechten van hart. De Kerk richtte zich ook in dit opzicht geheel op Hem, die haar Hoofd is, en die in de wereld gekomen is, niet om der menschen zielen te verderven, maar te behouden.
Uit de historie van de wederdoopers blijkt overduidelijk, dat zij de kerk der reformatie veel scherper hebben veroordeeld dan de kerk hen. Zij deden heel de zichtbare kerk in de ban. In de gemeenten der oude wederdoopers valt ons vooral op de uitoefening van de ban. Door de ban zou men de gemeente zuiver houden,
„De toegewijde waarneming van deze taak werd tot een razernij, waardoor men elkander verteerd heeft” (Woelderink). Het is merkwaardig, dat in kringen, waar de doopersche geest heerscht, de ban nog volop „in eere” is, Niet in den zin en in de lijn van vraag en antwoord 85 van onzen Heidelberger (tweede sleutel van het hemelrijk). O neen, dat is den doopersche veel te omslachtig en ook lang niet „geestelijk” genoeg. Meestal zonder eenige bestraffing of vermaning wordt zonder vorm van proces iemand, die niet of niet meer in den smaak valt, als een „vijand”, een „onbekeerde”, een „doode” gebrandmerkt. Ik heb de bewijzen, dat men Christenen publiek als onbekeerd den volke voorstelt zonder maar één vermanend woord aan het adres van de aldus „gecensureerden” te richten.
En wee hem of haar, die deze publieke opinie durft trotseeren, er tegen in durft te gaan. Dat is dart meteen een uitgemaakte zaak, dat die er ook „niets van weet” en er „geen kennis aan heeft”.
Hard en wreed is de doopersche geest. Verschrikkelijke dingen zouden hier te vertellen zijn en als sprekende illustraties kunnen dienen.
De doopersche leeraars hebben klaarblijkelijk het „recht” om iedereen te oordeelen en te veroordeelen en de goede gemeente slikt dat maar en prijst zulk een leeraar bovendien nog vanwege zijn zeldzame en ongeëvenaarde trouw. Maar pas op, dat ge het niet waagt om zulke menschen in hun leer en leven, in hun praat en in hun daad eens rustig te confronteeren met het Woord Gods. Dan zijt ge terstond tot een „vijand van de waarheid”, tot „een vijand van het ware leven” verklaard en men slingert u tegen: denk er toch om, wie Gods volk aanraakt, raakt zijn oogappel aan. En als dat niet helpt, komen er nog andere schriftwoorden, bijv. tast Mijn gezalfden niet aan en doet Mijn profeten geen kwaad.
Helaas trekken velen zich dat zoo aan, dat zij in groote vreeze en onderworpenheid zich het zwijgen laten opleggen. De dwaalleeraars mogen gerust de meest onverantwoorde dwaasheid uitkramen en als de hoogste wijsheid aanprijzen, maar de anderen maken zich al schuldig aan „twisting en het zoeken van ijdele eer”, zoodra zij bij een en ander den vinger durven leggen of ook maar bescheiden durven vragen of deze dingen wel naar de Schrift zijn. Het wordt hoog tijd om tegen deze dwaze doopersche geest nu eens „neen” te zeggen. Want we krijgen een leerontwikkeling in doopersche lijn, die al verder afwijkt en duizenden mede afvoert van de gezonde leer, die naar de Schrift is. Het is broodnoodig, dat de doopersche leerstellingen op een voor eenvoudigen goed te volgen manier getoetst worden aan Schrift en belijdenis. Het wordt meer dan tijd, dat klare wijn geschonken wordt en dat — juist omdat ook zoo heel veel oprechten in deze netten en strikken verward zitten, de heilige huisjes door dwaalleeraars opgebouwd op hun beurt eens grondig gekeurd worden naar de eenig betrouwbare maatstaf van het Woord Gods.
„Want gij verdraagt het, zoo iemand u dienstbaar maakt, zoo iemand u opeet, zoo iemand van u neemt, zoo iemand zich verheft, zoo iemand u in het aan gezicht slaat.” 2 Cor. 11 : 20.
Deze onderworpenheid aan menschen en aan leeringen, die geboden van menschen zijn, doet velen ronddwalen in een Egyptische duisternis, want systematisch wordt hun het licht des evangelies onthouden. Zij zuchten in een harde en slaafsche dienstbaarheid.
Diep medelijden moogt ge met hen hebben, want zij kunnen onder deze doopersche tyrannie maar niet uitkomen. De strijd tegen de doopersche geest is heel moeilijk. Want in kringen, waar men Woord en Geest van elkander gescheiden heeft, is elk beroep op de Schrift waardeloos geworden. De doopersche leeraar toch zegt eenvoudig tot of van zijn bestrijder: hij mist den Geest, hij werpt zich maar met zijn verstand op dat uitwendige woord, hij loochent den geestelijken zin van het woord.
In een slotartikel hoop ik volgende week een korte saamvatting van het geheel te geven en met enkele conclusies deze reeks te besluiten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen