Op den Uitkijk

„Vrede op aarde!”
Aldus klonk het engelenlied in Efratha’s velden, waar David eenmaal de kudde zijns vaders hoedde, en Ruth aren las op den akker van Boas. Naar deze boodschap des vredes had de menschheid gedurende 40 eeuwen gewacht. Eindelijk zou het vrederijk aanbreken, waarin de wolf met het lam zal verkeeren, de luipaard bij den geitenbok zal nederliggen. De vrede van het paradijs. Maar de eeuwen verstreken, de geslachten wisselden, maar ’t vrederijk bleek een fictie! Nergens zou men meer leed doen, had het profetisch woord voorspeld, maar het bloed des menschen bleef, vloeien, de dood heerschte nog in al zijn verschrikkelijkheid.
Ter plaatse, waar eenmaal de menigte der hemelschen heirlegers God verheerlijkten vanwege de geboorte van het Kind der kribbe, bestrijden de kinderen van Abraham, Izaäk en Ismaël, elkander eiken duimbreed gronds. Jood en Arabier trachten elkander te verdringen van de heilige erve, waar Jehova eens troonde onder zijn uitverkoren volk.
In dezen modernen tijd, waarin men den band met het verleden wil doorsnijden, gaan de eeuwen weer spreken! Het is Israëls land, bet land der belofte. Maar de Heere heeft ze ter deure gewezen! Als straf op den moord op den Gezalfde des Heeren. De Jood werd sinds Golgotha een cosmopoliet. Hij zocht de aarde af voor een plaats zijner rust, maar vond ze niet.
Wanneer de banneling een tehuis meende gevonden te hebben, werd hij weer opgejaagd als een hert voor den jager! „Voor hem geen rust, totdat Christus ten andere male verschijnt”, zoo vertelt ons de legende van den wandelenden Jood Ahasveros, aan wiens deurpost de kruisdrager even wilde rusten, maar door hem ruw werd weggestoten met het woord: „Voor u geen rust!”, waarop Jezus hem zou hebben voorspeld, dat hij van nu voortaan geen rustplaats zou vinden.
Reeds 20 eeuwen ongeveer zwerft de zoon van Abraham rond op een wereld, die hem niets dan distelen en doornen voortbracht. Veracht en gehaat, uitgeworpen en ten doode vervolgd, doolt Israël onder de natiën, als gebrandmerkt door het bloed des Onschuldigen, dat het in bitterheid der ziele over zich en zijn kinderen had ingeroepen.
Maar in 1917 rees aan Israël de ster der hope! Het rusteloos pogen van het Zionisme, om het land der vaderen weer als vaderland te mogen begroeten, scheen met een gunstige uitslag bekroond te zullen worden. Lord Lionel Walter Rothschild ontving van de Engelsche regeering een brief, waarin Israël een nationaal Tehuis in Palestina werd toegezegd. Dat was het officieele antwoord op de vragen, die gedurende 25 jaren aan Engeland waren voorgelegd. Minister Balfour, wiens handteekening onder het verlossend geschrift stond, was de gevierde man onder de Joden. Maar ook deze edele man was niet bij machte om het sein tot optrekken aan Israël te geven. De Arabische wereld geraakte in opstand! Een handicap voor de buitenlandsche politiek van Engeland, dat met zijn belangen in Indië het volk der Arabieren onmogelijk als vijand tegenover zich kon hebben. Bij het verdrag van Versailles viel het heilige land als een mandaatsgebied aan Engeland ten deel. Opnieuw werd de hoop van hoop van de Joden versterkt. Maar tevergeefs!
Het veelgeplaagde volk, dat werd voortgejaagd als een veldhoen op de bergen, zocht in emigratie naar hun vaderland een uitweg uit al zijn ellende. Maar Engeland kon geen toegang verleenen. De schepen, vol met landverhuizers, werden aangehouden en door Engelsche oorlogsschepen naar Cyprus geleid, waar de Joodsche emigranten achter prikkeldraadversperring werden opgesloten. Er kwam een gewapend verzet. Bomaanslagen vernielden regeeringsgebouwen, honderden Engelsche soldaten werden gedood!
Het werd een chaos, waaruit Engeland zich tot elke prijs wilde vrijmaken. De zaak diende voor de Veiligheidsraad! Engeland gaf zijn voornemen te kennen om medio 1948 Palestina te verlaten. Moscou gnuifde. Londen werd de rekening gepresenteerd. De tijd schijnt aangebroken, waarin Engeland zijn dubbelzinnige politiek moet betalen. Te Lake Success zocht men naar den sleutel om voor de Joden het Nationaal Tehuis te openen. Palestina zal nu in twee onafhankelijke staten worden verdeeld; het eene voor den Arabier, het andere voor den Jood!
Israël juicht, de Arabier grijpt naar de wapenen, want hij noemt bet verdeelingsverdrag een beleediging voor de Arabische wereld. Van Iran tot Yomen, van den Libanon tot den Nijl staat Arabië gewapend, opgeroepen tot den heiligen oorlog. Dat belooft wat voor de toekomst!
„Vrede op aarde!” Kan de menschheid daarop nog rekenen? Geen twijfel aan! We gaan het Vrederijk tegemoet ondanks den ijdelen waan der volken.
Het Kindeke, in doeken gewonden en liggende in de kribbe, heeft door zijn kruis de middelmuur des afscheidsels verbroken. In zijn bloed ligt het geheim van verzoening van God en den mensch, maar ook van volk en volk. Hij komt, die de aarde zal richten, de volken in rechtmatigheid.
„Hij is onze Vrede!”
In dien dag, waarin de kennis van zijn Naam de aarde zal dekken, gelijk wateren den bodem der zee, zal er nergens meer leed geschieden op zijnen heiligen berg!
De bergen zullen vrede dragen,
De heuvels heilig recht.

A. (Apeldoorn) G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen